Ας πάει μια βόλτα στο Δίστομο…

Προχθές το πρωί, αντί να πετάξω χαρταετό, έκανα μια γρήγορη βόλτα στην παραλία, μεταξύ Αλίμου και Π. Φαλήρου.

Στην επιστροφή βρέθηκα έξω από το Συμμαχικό Κοιμητήριο.

Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας, πιστεύω, έχουν περάσει από εκεί εποχούμενοι, το έχουν δει και αυτό είναι όλο. 

Το ίδιο κι εγώ.

 

Αυτή τη φορά είπα να μπω μέσα.

Η πόρτα, ανοιχτή. Ερημιά.

Μόνο λίγα πουλιά πετούσαν και τσιμπολογούσαν στο καταπράσινο περιποιημένο χορτάρι του.

Μετά τις πληροφοριακές πινακίδες, περπατάς ανάμεσα στους τάφους, αν θες.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για μερικές χιλιάδες μαρμάρινους σταυρούς, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα ονόματα των νεκρών ή και χωρίς ονόματα. Και τις ηλικίες τους.

Από 20 ως 27 χρόνων η συντριπτική πλειονότητα.

Στρατιώτες, ναύτες και αεροπόροι -Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, Αιγύπτιοι, Ινδοί- που ήρθαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τον ελληνικό στρατό να σταματήσει πρώτα τις ορδές του Μουσολίνι και μετά του Χίτλερ.

Νέα παιδιά, που άφησαν τα κόκαλά τους στην Ελλάδα, πολεμώντας το φασισμό και το ναζισμό.
Δεν ξέρω πώς, αλλά το μυαλό μου πήγε εκείνη τη στιγμή στην εικόνα του Γιώργου Κατίδη.

Του ποδοσφαιριστή που κατέφυγε στο ναζιστικό χαιρετισμό για να πανηγυρίσει το γκολ που πέτυχε.

 Δεν ξέρω πώς, αλλά το συνδύασα.

Ο Κατίδης τιμωρήθηκε ήδη και θα τιμωρηθεί κι άλλο.

Έτσι πρέπει να γίνει.

Δεν είμαι από αυτούς που λένε «δεν ήξερε τι έκανε, δεν ξέρει από πολιτικά, μόνο από μπάλα, νέο παιδί είναι».

Όλα αυτά (μπορεί να) ισχύουν.

Έτσι όπως τον άκουσα να μιλάει, μου έδωσε την εντύπωση άσχετου και αφελούς και μακάρι να είναι έτσι, δηλαδή να μη μας βγει στη συνέχεια φασούλι (συνειδητό) χρυσαυγίτικο. Τιμωρία, λοιπόν, ναι.
Όμως, επειδή οι τιμωρίες πρέπει να έχουν και παιδαγωγικό χαρακτήρα, θα ήθελα κάποιος -ένας φίλος του, ένας δάσκαλος, ο προπονητής του- να έπαιρναν τον Κατίδη και να τον πήγαιναν μια μέρα σ’ αυτό το νεκροταφείο.

Να διαβάσει ο ίδιος τα ονόματα των συνομηλίκων του, που πριν από 70 χρόνια έπεσαν σε έναν πραγματικό (όχι ποδοσφαιρικό) πόλεμο.

Να συνειδητοποιήσει ότι παιδιά σαν κι αυτόν, τότε, σήκωναν στα χέρια τους πραγματικά όπλα, για να σταματήσουν την προέλαση εκείνων που ο ίδιος (ο Κατίδης) συμβόλισε -άθελά του και μέσα στην άγνοιά του (θέλω να το πιστεύω)- τη στιγμή που ύψωνε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό.

Ακόμα καλύτερα αν κάποιοι τον έπαιρναν μια μέρα να τον πάνε στο Δίστομο ή στα Καλάβρυτα, για να συνειδητοποιήσει τις ναζιστικές θηριωδίες και στο ελληνικό έδαφος.

Τα νέα παιδιά πέφτουν ευκολότερα θύματα της προπαγάνδας, γοητεύονται από τα γυμνασμένα χέρια με τα τατουάζ, παγιδεύονται από τα «αντισυστημικά» λόγια επιτήδειων, περνάνε ξώφαλτσα ισχυρισμούς διαφόρων ανθρωποειδών ότι ο Χίτλερ ήταν ευεργέτης της ανθρωπότητας.

Αυτά τα παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε.

Ο Κατίδης, οι Κατίδηδες, πρέπει να τιμωρούνται, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Αλλά στόχος της τιμωρίας δεν πρέπει να είναι η εξόντωση.

Διότι τότε η τιμωρία θα είναι άχρηστη και θα γίνει αυτεπίστροφο.

Τα νέα παιδιά πρέπει να μάθουν τι έπαθε η πατρίδα τους και οι πατρίδες των άλλων, πόσοι συνομήλικοί τους -Ελληνες και άλλοι- χάθηκαν, για να μην κυριαρχήσει στον κόσμο η παράνοια του Χίτλερ.

Τότε, όλο και λιγότερα χέρια σαν του Κατίδη θα υψώνονται.
Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη πρέπει να είναι συστηματικός και διαρκής.

Γιώργος Καρελιάς

Protagon