Το γυαλί έσπασε…

Το επιχείρημα μοιάζει να είναι λογικό: Οι καταθέτες των τραπεζών έχουν κι εκείνοι ευθύνη για την επιλογή τους.

Αν η τράπεζα που έχουν τα λεφτά τους πέσει έξω, τότε θα χάσουν κι εκείνοι τις οικονομίες τους.

Θα συμφωνούσαμε απόλυτα.

 Αν στο μεταξύ δεν είχαν προηγηθεί προγράμματα για την διάσωση των τραπεζών σε ισχυρότερες από την Κύπρο χώρες της Ευρώπης.

Ωραία, λοιπόν, να συμφωνήσουμε με τους Γερμανούς.

Στην ευθύνη των «πελατών».

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι φταίνε και οι δανειστές των κρατών για την επιλογή τους να αγοράσουν ομόλογα της συγκεκριμένης χώρας και όχι κάποιας άλλης.

Πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος χρεοκοπήσει, όπως καλή ώρα η Ελλάδα, δεν είναι υποχρεωμένο να πληρώσει.

Κάνει ένα μονομερές κούρεμα και όλα είναι μέλι – γάλα.
Επίσης, θα ήταν χρήσιμο να γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου και να αναθεωρήσουμε τις πολιτικές της Ευρώπης για την διάσωση των τραπεζών στην Ιρλανδία. Ή στο Βέλγιο. Ή οπουδήποτε αλλού.

Διότι θα πρέπει να επιλέξουμε μία από τις δύο πολιτικές.

Είτε σώζουμε τις τράπεζες, είτε εκτελούμε τους καταθέτες.

Και το ένα και το άλλο μαζί δεν γίνεται!

Ας μας πουν, λοιπόν, οι Γερμανοί πότε είχαν δίκιο; Όταν αποφάσιζαν για το πρόγραμμα της Ιρλανδίας ή τώρα με την Κύπρο;
Δεν μπορούν, λέει, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι να πληρώσουν για τις κυπριακές τράπεζες.

Είναι αλήθεια ότι στην Κύπρο δεν είχαν τις καταθέσεις τους οι Γερμανοί πολίτες, ούτε οι γερμανικές τράπεζες ήταν μέτοχοι ή κάτοχοι ομολόγων των κυπριακών τραπεζών. Αυτό, όμως, είναι το κριτήριο;

Να μην βιαστούν να απαντήσουν αρνητικά, διότι η πολιτική τους αυτό δείχνει.

Ότι σκέφτονται με μόνο γνώμονα το βραχυπρόθεσμο κέρδος τους και αγνοούν οτιδήποτε συμβαίνει πέρα από την μύτη τους.
Τους έχει «κράξει» όλος ο πλανήτης.

Τι δεν καταλαβαίνουν;

Εντάξει, εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα συναισθηματικό δέσιμο με τους Κυπρίους.

Οι Αμερικανοί τι έχουν;

Τόσο κόμπλεξ πια;

Τέτοια ανωριμότητα;
Πιστεύουν στα αλήθεια ότι θα μπορέσουν να ζήσουν μόνοι τους, δίχως τον ευρωπαϊκό νότο;

Μάλλον έφτασε η ώρα για να γίνει πραγματικότητα η ευχή τους.

Ο ευρωπαϊκός νότος είναι ήδη ξεκομμένος ηθικά από την Ευρώπη των Γερμανών. Στην πρώτη ευκαιρία θα δούμε και τις πρώτες κινήσεις στην σκακιέρα.
Η απόφαση για την Κύπρο αποτελεί την ταφόπλακα της Ευρώπης και την υπογραφή την έχουν βάλει η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε.

Αν πέσανε σε λούμπα ή αν συμμετείχαν εν γνώσει τους σε ένα μεγαλύτερο παιγνίδι, αυτό είναι κάτι που θα το μάθουμε πολύ σύντομα.

Η ουσία είναι ότι η Πίστη έχει κλονιστεί και αυτό δεν θεραπεύεται εύκολα. Ακόμη κι αν τα πάρουν τώρα όλα πίσω.
Οι Ρώσοι ήταν μέχρι σήμερα στα όνειρα διαφόρων ο λευκός καβαλάρης που θα έσωνε τους αδελφούς Χριστιανούς Ορθοδόξους από τις δόλιες πράξεις των αλλόπιστων.

Αυτά μέχρι χτες.

Εκτιμούμε ότι τους τελευταίους μήνες θα πρέπει να έχουν φύγει όλες οι σχετικές φαντασιώσεις και από τον τελευταίο φανατικό οπαδό αυτού του σεναρίου.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα την λύση να την δώσουν τελικά οι Ρώσοι!

Σίγουρα, όμως, όχι για τα ωραία μάτια των Κυπρίων.

Αν θα βοηθήσουν θα το κάνουν την ύστατη ώρα και ενώ δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή. Τότε, δηλαδή, που η ανάγκη θα έχει ρίξει αρκετά χαμηλά τις τιμές των πάντων. Δηλαδή, του εξής ενός, του φυσικού αερίου!

Πιστεύει κανείς ότι ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να εξελιχτεί δίχως την σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών;

Αν ένα τέτοιο σενάριο, πάντως, επιβεβαιωθεί, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά για όσα ξέραμε μέχρι σήμερα και τα οποία τα θεωρούσαμε δεδομένα για την περιοχή και για τις εν δυνάμει συμμαχίες μας.
Στις επόμενες ημέρες θα έχουμε όλοι μας μία πιο καθαρή εικόνα.

Είτε ένα δάνειο από την ΕΕ είτε από την Ρωσία.

Η ΕΕ θα αποφασίσει αν θα κρατήσει την Κύπρο εντός των τειχών ή αν θα την σπρώξει σε μία άλλη κατεύθυνση.

Αυτό που αδυνατούμε να κατανοήσουμε είναι αν οι Γερμανοί έχουν πέσει θύματα της υπεροψίας τους ή αν παίζεται ένα μεγαλύτερο παιγνίδι που αυτή την στιγμή αδυνατούμε να το αντιληφθούμε σε όλη του την έκταση.
Αυτό που έχουμε όμως καταλάβει είναι ότι το γυαλί έχει ήδη σπάσει. Έτσι ή αλλιώς. Στο Βερολίνο θα το καταλάβουν όταν και πάλι θα είναι αργά...

Θανάσης Μαυρίδης

Capital.gr