ΑΕΙ παραγωγής ανέργων.

Αν υπάρχει ένας ζωτικός χώρος όπου το «αλαλούμ» αυτής της χώρας απεικονίζεται σε όλες τις παράλογες, έως και πλήρως ασυνάρτητες, διαστάσεις του, αυτός είναι της παιδείας.

Της παιδείας στις ποικίλες μορφές της, στην οποία αξίζει και πρέπει να διοχετεύονται μεγάλα κονδύλια, μόνο που στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να το κάνουμε και αυτό κατά τρόπο κοστοβόρο και ταυτόχρονα αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό.

 

Τα προβλήματα είναι ορατά στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση και γιγαντώνονται στη δήθεν δωρεάν τριτοβάθμια, που απαιτεί υπέρογκες θυσίες από τους γονείς των παιδιών που αποφασίζουν να συνεχίσουν τις σπουδές μετά το λύκειο.

Έχουν χιλιοειπωθεί πολλά και διάφορα για την κατάσταση της παιδείας, τα περισσότερα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που παραδοσιακά συνδέεται με δηλώσεις, ζυμώσεις, αντιδράσεις και εκδηλώσεις που άπτονται της πολιτικής συνήθως και σχετίζονται συχνά με οικονομικά συμφέροντα.

Κατά καιρούς έχουν γίνει υποτίθεται προσπάθειες για κάποιες αναδιαρθρώσεις, που φιλοδοξούν να αντιμετωπίσουν χρόνια προβλήματα, αλλά η πραγματικότητα λέει ότι ο παραλογισμός βγαίνει πάντα νικητής.

Η αλήθεια είναι ότι εκεί που βρίσκονται τα πράγματα, θα χρειαζόταν μία επανάσταση, που θα ξεθεμελίωνε πολλές χιλιάδες ανθρώπων και θα προκαλούσε απίστευτες αντιδράσεις, για να διορθωθούν.

Ωστόσο, κάποιες καταστάσεις που βγάζουν μάτι είναι αναγκαίο να επισημανθούν αντλώντας τα απαραίτητα στοιχεία από ρεπορτάζ του έγκριτου συναδέλφου Απόστολου Λακασά στην «Καθημερινή».

Στοιχεία που οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα ότι μεταξύ άλλων έχουμε «κατασκευάσει» μία τριτοβάθμια εκπαίδευση με βασικό στόχο την παραγωγή πτυχιούχων για τη διοχέτευσή τους στο Δημόσιο και την παραπαιδεία αφενός και την τροφοδοσία ενός υπερπληθυσμού επαγγελματιών σε διάφορους κλάδους, που ξεπερνούσε τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας.

Είναι γνωστό ότι έχουμε πολύ περισσότερους γιατρούς από αυτούς που χρειαζόμαστε και πρόσφατα το ΤΕΕ «ξύπνησε» και ζήτησε περιορισμό της παραγωγής πολιτικών μηχανικών.

Η αδυναμία διατήρησης του «α λα γκρέκα» μοντέλου της κρατικοδίαιτης με δανεικά οικονομίας δεν μπορεί πλέον να δημιουργήσει τεχνητές συνθήκες απασχόλησης μέσα στην Ελλάδα.

Το ίδιο και χειρότερο συμβαίνει με τις σχολές και τα τμήματα παραγωγής πτυχιούχων, που ευελπιστούν να βρουν δουλειά στο Δημόσιο, γιατί οι πιθανότητες να απορροφηθούν έξω από αυτό, στο αντικείμενό τους, ήταν πάντα ελάχιστες και τώρα είναι μηδαμινές.

Στα τμήματα Θεατρολογίας απανταχού της επικράτειας εισάγονται κάθε χρόνο περί τους 300 φοιτητές και άλλοι 75 στο τμήμα Κινηματογραφικών Σπουδών του ΑΠΘ. Πού θα βρουν δουλειά όλοι αυτοί, εκτός και αν τους αρκεί η ικανοποίηση του ασίγαστου πάθους τους για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Σύμφωνα με το σχέδιο «Αθηνά», στο τμήμα Θεολογίας του Καποδιστριακού θα εισέρχονται 200 φοιτητές (αντί 279 μέχρι τώρα) και άλλοι 200 (από 135) στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας, ό,τι και να σημαίνει αυτή η επιστήμη.

Στο ΑΠΘ θα μπαίνουν 200 στο τμήμα Θεολογίας (αντί 207) και 150 (αντί 189) στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας.

Δηλαδή, θα παράγονται περί τους 750 φοιτητές τον χρόνο, αν δεν υπάρχουν και αλλού αντίστοιχα τμήματα.

Ίσως ούτε το Ιράν να παράγει τόσους θεολόγους, αλλά αυτό εξηγεί γιατί στα λύκεια διδάσκονται τα Θρησκευτικά δύο ώρες την εβδομάδα!

Και για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει με τι θα ασχολούνται οι 100 φοιτητές (108 προ «Αθηνάς») του τμήματος Κοινωνικής Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ας ρωτήσει τον υφυπουργό Παιδείας Θ. Παπαθεοδώρου.

Ενδεικτικά, στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί ότι στα τμήματα Μαθηματικών των ελληνικών ΑΕΙ εισάγονται περί τους 1.530 αποφοίτους λυκείου, στα ποικιλώνυμα τμήματα Φιλολογίας γύρω στους 4.770, στα τμήματα Φυσικής 995.

Αν όλοι αυτοί καταλήξουν σε λίστες αναμονής για διορισμό, θα περιμένουν χρόνια, και όταν με το καλό διοριστούν για να διδάξουν παιδιά, θα έχουν ασφαλώς ξεχάσει όσα έμαθαν.

Επομένως, το αδιέξοδο είναι φανερό και τα άτολμα εγχειρήματα εξορθολογισμού της κατάστασης δεν το ξεπερνούν, όταν μάλιστα μέσα σε αυτά υπάρχουν και «τρικ» εύνοιας.

Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία θα αντιληφθεί σταδιακά και με σκληρό τρόπο ότι ένας μεγάλος αριθμός παιδιών θα μπαίνει στα ΑΕΙ, για να βγουν πτυχιούχοι μεν, άνεργοι δε.

Άγγελος Στάγκος

Καθημερινή