Μία και μισή απορίες για τη Θεσσαλονίκη.

Πριν από μερικά χρόνια αποφασίστηκε η ριζική ανάπλαση της νέας παραλίας της Θεσσαλονίκης.

Μιλάμε για το ωραιότερο ίσως κομμάτι της πόλης, κι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει κάπως, αφού όλη η υπόλοιπη πόλη έχει προ πολλού παραδοθεί στην άναρχη δόμηση και στο ακαλαίσθητο μπετόν.

Η προσπάθεια πήρε κάποιο αρκετό διάστημα, και τελικά δόθηκε (εδώ και δυο χρόνια περίπου) σε χρήση. Το αποτέλεσμα σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι, αλλά η ουσία είναι ότι κάτι έγινε επιτέλους…

Τώρα οι εργασίες συνεχίζονται και στο υπόλοιπο κομμάτι, από το ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ προς τα δυτικά.

Η μεγάλη μου όμως απορία δεν έχει να κάνει με το κόστος ή την αισθητική της αναπλασμένης νέας παραλίας, αλλά με κάτι πολύ πιο απλό (και ίσως πεζό).

Κάτι που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη μέρα που άνοιξε η νέα αναμορφωμένη παραλία, και σχεδόν κανείς δεν το πρόσεξε, με αποτέλεσμα όταν το αναφέρω σε γνωστούς και φίλους, να απορούν πως δεν το πρόσεξαν και οι ίδιοι, αν και κατά κάποιο τρόπο είναι σημαντικό.

Ποιο είναι αυτό;

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Κατά καιρούς, πέφτουν στην θάλασσα άνθρωποι, μικρά παιδάκια, σκυλιά, ακόμη και άλογα!

Προσωπικά είχα μια τέτοια εμπειρία όταν πριν από 25 και βάλε χρόνια, έπεσε κατά λάθος στα παγωμένα και βρώμικα νερά ένα μικρό κουτάβι που είχα.

Ευτυχώς, έτρεξα στη πλησιέστερη σκάλα, του φώναξα, του σφύριξα, και κολύμπησε προς τα εκεί, οπότε το άρπαξα από το σβέρκο, και το έσωσα, χωρίς να χρειαστεί να βουτήξω στον βούρκο με κίνδυνο να μείνω και έγκυος(!), αφού όπως λέγανε από παλιά, στους δέκα άνδρες ή γυναίκες που βουτάνε στα νερά της παραλίας της Θεσσαλονίκης, οι οκτώ … συλλαμβάνουν.

Η ουσία όμως είναι ότι υπήρχε σκάλα στην τότε (παλιά) νέα παραλία.

Υπήρχαν μάλιστα πολλές τέτοιες ανά τακτά διαστήματα.

Σήμερα, στην «πανέμορφη» και αναπλασμένη παραλία, παρόλο το κόστος της, δεν υπάρχει ούτε μία!

Αυτός που την σχεδίασε δεν το φρόντισε, ή δεν το σκέφτηκε καν.

Και ερωτώ: Τι θα γίνει αν πέσει κάποιο παιδάκι μέσα στη θάλασσα;

Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος ήρωας, όπως πάντα, και θα βουτήξει  για να το βγάλει έξω.

Ναι αλλά από πού;

Αφού δεν υπάρχει καμία σκάλα πουθενά.

Αν συμβεί λοιπόν κάτι τέτοιο στο ύψος της οδού Μπότσαρη, ο ήρωας αυτός (με το παιδάκι αγκαλιά) θα πρέπει να έχει γερά πνευμόνια για μπορέσει να κολυμπήσει μερικά χιλιόμετρα ώστε να βρει μια σκάλα από την παλιά νέα παραλία.

Ειδάλλως θα πάει αδιάβαστος, τόσο αυτός όσο και το παιδάκι.

Αυτή είναι η απορία μου, και ειλικρινά θα ήθελα μια εξήγηση…

Η δεύτερη (μισή) απορία έχει να κάνει με εκείνο το μεγάλο εμπορικό κέντρο στα ανατολικά της πόλης,  απέναντι από το ΙΚΕΑ,που κτίστηκε επάνω στη φυσική παραλία, και που περιέργως έχει όλο το μέτωπο του … ανάποδα.

Το έκτισαν δηλαδή επάνω σε ένα πανέμορφο παραλιακό κομμάτι με αμμουδιά, με θάλασσα, με θέα κλπ αλλά όλα τα καταστήματα κοιτάνε προς το βουνό, και τίποτα προς τη θάλασσα.

Μια καταπληκτική παραλία όπου θα μπορούσαν να κτιστούν τα πιο τέλεια μπαρ, ρεστοράν, ουζερί, καφέ, κλπ.

Η εξήγηση ότι δεν μπορούν να κτίσουν στον αιγιαλό μάλλον δεν ισχύει αφού εκεί (επάνω στο κύμα) έκτισαν πάρκινγκ, αντλιοστάσια, αποθήκες, και χώρους εναπόθεσης σκουπιδιών.

Περίεργο δεν είναι;

Strange Attractor