Τα πανεπιστήμια της ξεφτίλας!

Το σοβαρό, αποτελεσματικό κράτος δεν είναι «δεξιός» ή «αριστερός» στόχος.

Είναι μια αναγκαιότητα.

Το πρόβλημα μας, ένα από τα βασικά τουλάχιστον, είναι το να μπορέσεις να διακρίνεις την αληθινή εικόνα.

Επί δεκαετίες το πράσινο, κυρίως, δοβλέτι ίδρυε και σκόρπιζε πανεπιστημιακές σχολές και ΤΕΙ ανά την Ελλάδα.

Αυτά και τα στρατόπεδα ήταν τα γκραν ρουσφέτια στις τοπικές κοινωνίες.

Άλλοι νοικιάζουν διαμερίσματα στους φοιτητές, άλλοι πουλάνε καφέδες και σουβλάκια σ’ αυτούς και στους φαντάρους.

Κι όσο να ’ναι, έχει μια χλίδα να ’χεις πανεπιστήμιο.

Να οι εκδηλώσεις με την παρουσία των τοπικών αρχόντων να ’χουν βήμα για χαιρετισμούς, χώρια τη ζωντανιά που φέρνει πάντα η νεολαία στον αστικό ιστό.

Χωρίς καμία ορθολογική μελέτη, χωρίς ρεαλιστικό υπολογισμό του κόστους, σκορπίσαμε σχολές σε ράχες, κάμπους και νησιά.

Σχολές με τα πιο απίθανα αντικείμενα σπουδών στα πιο απίθανα μέρη, όπου ενίοτε μπαίνανε φοιτητές με έξι, με άριστα το 20!

Τουβλοποιεία. 

Ανορθολογισμός και σπατάλη σε όλο τους το μεγαλείο.

Την ίδια ώρα που πανεπιστημιακά ιδρύματα με λαμπρές επιδόσεις έρευνας δέχονται κονδύλια με το σταγονόμετρο, πετάμε πακτωλούς στα σκουπίδια μόνο και μόνο για να ικανοποιούνται τοπικά μικροσυμφέροντα.

Ενώ η αληθινή ανάπτυξη επιβάλλει την επένδυση στις εφαρμοσμένες τεχνολογικές καινοτομίες, ενώ η εθνική μας ύπαρξη επιβάλλει να γίνουμε οι καλύτεροι και στις ανθρωπιστικές σπουδές παγκόσμιο κέντρο ελληνικών σπουδών, ήτοι της αρχαίας και της νεοελληνικής γραμματείας, της Ιστορίας - Αρχαιολογίας και της Φιλοσοφίας, εμείς πετάμε πολύτιμους πόρους για να ικανοποιούνται οι ψηφοφόροι συγκεκριμένων υπουργών και βουλευτών.

Κι όταν, όπως τώρα, πάει να γίνει μια προσπάθεια, αρχίζουν οι πιέσεις, οι εκβιασμοί κι ύστερα οι συμβιβασμοί, οι υπαναχωρήσεις. 

Ακούραστα θα γράφω ότι η αληθινή διέξοδος για την κρίση επιβάλλει να επενδύσουμε στην Παιδεία, στην έρευνα, στους ίδιους τους Έλληνες.

Αυτό, όταν οι πόροι μας είναι τόσο περιορισμένοι, δεν μπορεί να γίνει χωρίς ρήξη με το παρελθόν, με τη ρουσφετολογική, αναξιοκρατική και παρακμιακή συγκρότηση της Παιδείας.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσα πανεπιστήμια έχουμε, πού και τι επιστήμονες παράγουν. 

Το μεγάλο ζήτημα της ανομίας στους ακαδημαϊκούς χώρους, όπως δείχνουν τα πρόσφατα άθλια γεγονότα στον Πειραιά και στην Πάτρα, δεν τέλειωσε με τη νομοθετική κατάργηση του αίσχους που ονομαζόταν «πανεπιστημιακό άσυλο».

Οι δυνάμεις του εκφασισμού, της ιδεολογικής τρομοκρατίας, της ήσσονος προσπαθείας στη γνώση παραμένουν αλώβητες και ενεργές.

Δεν είναι όνειδος αυτό που συμβαίνει μόνο γιατί ο ελληνικός λαός κάθε φορά θα πληρώνει τον λογαριασμό για τις ζημιές που κάνουν τα καλόπαιδα της βαριάς αριστεροσύνης.

Δεν είναι ξεφτίλα μόνο και μόνο το γεγονός της κάλυψης που συχνά πυκνά δίνουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις του βαθέος πνευματικού και ιδεολογικού σκότους σε αυτήν τη θρασύδειλη αλητεία.

Ούτε αφορά μόνο τη δημόσια εικόνα της χώρας.

Κυρίως έχει να κάνει με τον πυρήνα της εθνικής μας ύπαρξης. 

Σε μια μακρινή εποχή, που κάποιοι πρόλαβαν και την έζησαν κι άλλοι διαβάσαμε γι’ αυτήν, τα πανεπιστήμια ήταν κοσμήματα του αστικού ιστού των λίγων πόλεων που υπήρχαν κι όχι εστίες μηδενιστικής μόλυνσης του εθνικού και κοινωνικού βίου, όπως σε κάποιες περιπτώσεις συμβαίνει.

Οι καθηγητές ήταν αξιοσέβαστα πρόσωπα και η επιτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις ένας άθλος για τους φοιτητές.

Η ραδιοφωνική ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αποτελούσε εθνικό γεγονός.

Ακόμη και η ιδιότητα του φοιτητή είχε ένα κύρος, διότι ήταν απόδειξη κόπων και θυσιών. 

Η εξίσωση προς τα κάτω, ώστε, αν όχι όλοι, όσο πιο πολλοί γίνεται να τρυπώσουν σε κάποια σχολή, ακόμη και με αντικείμενα στα όρια του γκροτέσκου και βαθμούς κούτσουρου, ήρθε να συμπληρώσει τη λοιπή αριστερόστροφη χλαπάτσα που χτύπησε την Παιδεία.

Αντεθνικός ψευτοπροοδευτικός κωλοπαιδισμός, αμφισβήτηση της ίδιας της εθνικής ταυτότητας μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια των εθνικών ευεργετών. 

Κάποτε το πιο… προοδευτικό σύνθημα κόντευε να γίνει το «πτυχίο στο σπίτι και δυο μπίρες».

Θυμάμαι τα οργισμένα τσιτάτα κατά της «εντατικοποίησης» των σπουδών - κι όποιος τολμούσε να ψελλίσει για σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά, ανάθεμα! 

Βέβαια και οι φοιτητικές παρατάξεις, όταν δεν υποστήριζαν τα παραπάνω, ήταν μεταξύ Μυκόνου και Αραχώβης, αναλόγως την εποχή.

Πάρτι κι άγιος ο Θεός. 

Τώρα όμως, που το πάρτι τελείωσε κι ήρθε ο λογαριασμός, δεν είναι ώρα να σοβαρευτούμε;

Και δεν χρειάζεται να πάμε κάπου μακριά στον χώρο και στον χρόνο.

Ας κάνουμε λίγο πίσω, στην εποχή της πειθαρχίας, της ευταξίας, του κύρους των πανεπιστημίων, των διδασκόντων και διδασκομένων, όταν ήταν πολιτισμένοι χώροι, θησαυροφυλάκιο της εθνικής μας ύπαρξης, μήτρα αληθινής γνώσης και προόδου.

Ας πετάξουμε επιτέλους έξω τους αληθινούς και τόσο μισέλληνες φασίστες, ας τα οργανώσουμε εσωτερικά και χωροταξικά με ορθολογικό κι όχι μικροπολιτικό, τοπικιστικό τρόπο, κάνοντας παράλληλα άλματα στο μέλλον, στην έρευνα, στις εφαρμοσμένες καινοτομίες και τις ανθρωπιστικές σπουδές.

Το ’παμε, πλούτος μας είναι οι άνθρωποι, οι Έλληνες.

Θα επιτρέψουμε τη συνέχιση του εκβαρβαρισμού τους από κάποιους γενίτσαρους διδάσκοντες και μισέλληνες ψευτοπροοδευτικούς διδασκόμενους;

Φαήλος Κρανιδιώτης

Δημοκρατία