Ο λατρεμένος «νυμφίος»!

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μας δίνεται συχνά η ευκαιρία να ακούμε τον κ. Τσίπρα να χειρίζεται την αγγλική κοινή.

Πριν από περίπου ένα χρόνο, είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη εκείνο το περίφημο: «Γουίλ γκόου νταϊρέκτλι του δε χελ», αναφερόμενος στην Ελλάδα σε περίπτωση που δεν αναλάβει αυτός να την οδηγήσει στη μαγική ακρογιαλιά του «παραντάιζ». 

Προ ημερών στη Λισσαβώνα, ευτυχώς, καθησύχασε το παγκόσμιο κοινό υποσχόμενος ότι σε έναν ακριβώς χρόνο από σήμερα: «Δε πιπλ εντ Σίριζα γουίλ μπι ιν πάουερ εντ Γκρις γουίλ μπι τρόικα φρι».

Προς το παρόν «Αϊ καντ γκετ νο σατισφάξιον», που λέγαμε στα νιάτα μας…

Ας παραβλέψουμε τον λεπτό διαχωρισμό ανάμεσα στον λαό και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως ανώτερη δύναμη θα οδηγήσει τον λαό Του στην εξουσία.

Αυτά στην καθ’ ημάς Ανατολή είναι γνωστά από τα χρόνια του ογδόντα, όταν τα πλήθη φώναζαν «Λαός ΠΑΣΟΚ στην εξουσία».

Και ας σταθούμε λίγο στα υφολογικά.

Όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στις ειδήσεις μέρος της ομιλίας του κ. Τσίπρα στη Λισσαβώνα διαπιστώσαμε ότι τα αγγλικά του έχουν βελτιωθεί αισθητά. Είχε βέβαια προνοήσει να έχει γραπτό κείμενο, και καλά έκανε ο άνθρωπος.

Είναι όμως μάλλον σαφές πως αν συνεχίσει έτσι και δεν τον αναγκάσει ο αγώνας για τη σωτηρία της χώρας να παραμελήσει την εκμάθηση ξένων γλωσσών, σε ένα χρόνο από σήμερα, όταν πλέον θα ανέβει μαζί με τον λαό στην εξουσία, τα αγγλικά του θα είναι τέλεια.

Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι το αυτάρεσκο ύφος του ανθρώπου που απολαμβάνει να ακούει τον εαυτό του στο τηλεοπτικό απόσπασμα οφειλόταν στην ικανοποίηση του μαθητή ο οποίος απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του.

Θυμήθηκα τον εαυτό μου όταν πρόφερα στη γιαγιά μου τη φράση «Δις ις ε πένσιλ» και εκείνη, εντυπωσιασμένη, μου αγόρασε παγωτό.

Ξανανιώνεις όταν διαπιστώνεις πως υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν τις μικρές νίκες της ζωής, ενώ τα χρόνια περνούν και το μέλλον γίνεται όλο και πιο αδιαφανές.

Προχθές, όμως, διαβάζοντας το ρεπορτάζ της «Αυγής» για την επίσκεψη του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στη Λισσαβώνα κατά τους εορτασμούς της Επανάστασης των Γαρυφάλλων, διεπίστωσα ότι ο κ. Τσίπρας είχε πολύ σοβαρότερους λόγους για να είναι τόσο ευχαριστημένος από τον εαυτό του.

Διότι, όπως αποκαλύπτει ο ρεπόρτερ: «Η Πορτογαλία ελπίζει στην πολιτική ανατροπή και κοιτά με ελπίδα τον ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέποντας τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα είδος “γκουρού” της πολυπόθητης αλλαγής».

Επειδή ήδη διαισθάνομαι τον κίνδυνο παρεξήγησης και υποψιάζομαι ότι πολλοί από εσάς έχετε αρχίσει να αμφιβάλλετε για τη νοημοσύνη ενός λαού που κάποτε έβγαζε ανθρώπους σαν τον Μαγγελάνο, θέλω να σας καθησυχάσω παραθέτοντας ένα ακόμη χωρίο του ρεπορτάζ: «Δεν υπάρχει κανένα είδος προσωπολατρίας σ’ αυτές τις εκδηλώσεις –εννοεί τις εκδηλώσεις λατρείας του πορτογαλικού λαού προς τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ– αλλά απλής αναγνώρισης ενός αγώνα από εκείνους που είδαν τον ελληνικό λαό να επωμίζεται πρώτος απ’ όλους τα βάρη των εργαζομένων της Νοτίου Ευρώπης».

Ευτυχώς που στην επίσκεψη δεν παρέστη και ο κ. Λαφαζάνης, διότι τότε πολύ φοβούμαι ότι οι Πορτογάλοι δεν θα γλίτωναν έτσι εύκολα από το σύνδρομο της προσωπολατρίας.

Ορισμένοι αναγνώστες επιμένουν να διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων μου ένα είδος συμπάθειας προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τόσον καιρό έδωσα πολλές μάχες με τον εαυτό μου για να συγκρατηθώ.

Ήρθε, όμως, η στιγμή να αφεθώ.

Δεν είναι μόνον ο καταιγισμός της άνοιξης που εξουδετερώνει τις αντιστάσεις.

Όταν ξέρεις ότι το μέλλον, όχι μόνον της Νοτίου Ευρώπης, αλλά και της Βορείου και της Βορειοδυτικής, εξαρτάται από τον Έλληνα νυμφίο της παγκόσμιας επανάστασης, δεν μπορείς να κοιμάσαι σαν τις μωρές παρθένες.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή