Η εγγενής ηλιθιότητα…

Το ότι η βλακεία είναι ανίκητη, εκτός από κλισέ, αποτελεί και πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα, που εγώ τουλάχιστον την ζω καθημερινά.

Με αποτέλεσμα να ανεβαίνει η πίεσή μου στα ουράνια…

Όχι ότι εγώ είμαι κανένας Άινσταϊν.

Ίσα ίσα… αφού αν όλα είναι σχετικά, σίγουρα είμαι πολύ πιο αργόστροφος από εκατομμύρια συνελλήνων.

Αλλά δυστυχώς, έχω πλέον καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι απλά ηλίθιοι.

Και όπως οι περισσότεροι ηλίθιοι, η βραδύνοια τους συνδυάζεται με κουτοπονηριά και καπατσοσύνη.

Με ιδιοτέλεια…

Και εκεί είναι που γίνεται το κακό για όλους μας.

Διότι συν τοις άλλοις, οι ηλίθιοι ψηφίζουν.

Και όπως ακούνε ή αγοράζουν σκουπίδια στη μουσική, διαμορφώνοντας το τοπ τεν, ή παρακολουθούν σκουπίδια στην τηλεόραση, διαμορφώνοντας τις μετρήσεις, έτσι ψηφίζουν…

Διαμορφώνοντας το μέλλον μας.

Και δυστυχώς, η εγγενής αυτή βλακεία δεν έχει σχέση με πτυχία, και τυπικά προσόντα.

Οπότε τους ηλίθιους θα τους βρει κανείς μπροστά του, όπου κι αν βρεθεί.

Ακόμη και με το κοστούμι του υπουργού.

Και παρά την εκτενή βιβλιογραφία στην πολιτική επιστήμη, στην κοινωνιολογία, κλπ για τα στραβά της δημοκρατίας, αλλά και των εν γένει πολιτευμάτων, ουδείς ασχολήθηκε ποτέ στα σοβαρά με αυτόν το πιο κρίσιμο απ όλους παράγοντα, δηλαδή την βλακεία που μας δέρνει.

Ίσως ήρθε ο καιρός να δημιουργηθεί μια νέα επιστήμη, που να παντρεύει την πολιτική, την κοινωνιολογία,  με την ψυχιατρική.

Έτσι ακριβώς.

Όχι με την ψυχολογία. Αυτή παραείναι ήπια.

Εδώ χρειάζεται βαριά ψυχιατρική, και ίσως επαναφορά της τεχνικής των λοβοτομών, που κάποτε ήταν καθημερινή πρακτική.

Ίσως ακόμη να χρειάζονται μαζικές θεραπείες δι «ενέσεων αποβλάκωσης», όπως αυτές στις οποίες υπεβλήθη (κατά ομολογία του στο δικαστήριο) ο διάσημος δολοφόνος της κατοχής Σούμπερτ!

Διότι παιδιά, δεν πάει άλλο.

Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Αλλά μερικά με τρελαίνουν.

Και δεν αναφέρομαι σε καθημερινά προσωπικά μου περιστατικά, που κυριολεκτικά με αρρωσταίνουν σε βαθμό να θέλω ώρες ώρες να πηδήξω από το μπαλκόνι.

Αναφέρομαι στις βλακείες που ακούω και διαβάζω, στα ΜΜΕ, και στα μπλογκς.

Άλλος θέλει να προσλάβουμε παπάδες για να πολεμήσουμε την νέα τάξη.

Άλλος θέλει να επιδοτήσουμε τα μπουζουκτσίδικα για να παραχθεί πολιτισμός.

Άλλος θέλει να καταργηθεί η εναέρια αντιχαλαζική προστασία, διότι … μας ψεκάζουν!

Κ.ο.κ.

Πως λοιπόν να πάμε μπροστά, όταν όλα αυτά ακούγονται από τα χείλη εκπροσώπων μας;

Για να μην αναφερθώ στην μεγαλύτερη μπούρδα, που μου γυρνάει τα έντερα: Να δοκιμάσουμε επιτέλους τον Τσίπρα, επειδή είναι άφθαρτος!

Ρε παιδιά και ο Σεφερλής είναι άφθαρτος. Ας δοκιμάσουμε κι αυτόν!

Στο κάτω κάτω περισσότερο γέλιο βγάζει (και ξέρει και αγγλικά).

Και άντε να το λένε αυτό οι φανατικοί συριζαίοι, ή οι πράκτορες του χάους που είτε επειδή χρωστάνε παντού θέλουν να επιστρέψει η δραχμή μπας και σβηστούν οι πομπές και τα χρέη τους, είτε επειδή έβγαλαν έξω τα λεφτά τους θέλουν το μπαμ για να μας κατσικωθούν… Αλλά να το λέει η κυρά Σούλα, και ο κάθε Μήτσος;

Και να το πιστεύουν;

Βέβαια, σε μια χώρα όπου αν και δημοκρατική, έχουμε εδώ και 50 χρόνια μόνο τρία ονόματα και τρεις οικογένειες να κυριαρχούν και να εναλλάσσονται στην πρωθυπουργική καρέκλα, τι περιμένει κανείς;

Έτσι, όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερη ανοχή έχω στην βλακεία, και τόσο πιο αντικοινωνικός γίνομαι.

Μέχρι που άρχισα και πάλι να διαβάζω Πλάτωνα, που μαζί με τον δάσκαλό του Σωκράτη, είναι από τους πρώτους που απέρριπταν την δημοκρατία… ίσως επειδή κατά βάθος (ειδικά αυτοί οι δυο) να είχαν πήξει στην βλακεία των συμπολιτών τους.

Άδικο είχαν;

Strange Attractor