Υπάρχουν και χειρότερα….

Aν και έχω συνηθίσει, λόγω επαγγελματικής απασχόλησης, χρόνια τώρα, να ακούω τα πιο εξωφρενικά περιστατικά βίας στα Πανεπιστήμια, ποτέ δεν έχω κατανοήσει ούτε στο ελάχιστο , την ανοχή που επιδεικνύεται από την πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας, στους λίγους που βιαιοπραγούν, είτε για ….την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», είτε για… μαγκιά,  είτε γιατί είναι αρχηγοί του …φοιτητικού κινήματος, είτε …για την πλάκα τους.

Λόγω, λοιπόν,  της επαγγελματικής απασχόλησης με τα εκπαιδευτικά πράγματα στη χώρα μας, γνωρίζω ότι τα περιστατικά βίας στα Πανεπιστήμια, είναι απείρως περισσότερα από εκείνα που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας.

Πολλές φορές και για πολλές ημέρες η ζωή μέσα στα Ιδρύματα, καθηγητών, ερευνητών, ακόμη και  φοιτητών, είναι ως να βρίσκονται μέσα σε χαρακώματα. Πρέπει να είναι  διαρκώς σε ετοιμότητα  για να υπερασπιστούν από την εργασία τους  μέχρι την ίδια τη σωματική ακεραιότητά τους.

Καθηγητές και υπόλοιποι «φιλήσυχοι» φοιτητές  ζουν σε καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας, είτε βρισκόμαστε σε «ειρηνική» περίοδο στα Πανεπιστήμια (όπου δεν υπάρχει έξαρση της βίας) είτε σε «εμπόλεμη» περίοδο.

Συνήθως ειρηνικές περίοδοι είναι οι ημέρες που είναι κλειστά τα Ιδρύματα, λόγω διακοπών.

Τις υπόλοιπες αναπτύσσεται μια ιδιόρρυθμη «δημοκρατία» των ολίγων, σε όλα τα Ιδρύματα.

Μου έλεγε καθηγητής, και μάλιστα από εκείνους που βρίσκονται κοντά στους «αντιδρούντες δια πάσαν νόσον» φοιτητές, ότι οι περισσότεροι διδάσκοντες είναι αναγκασμένοι να κάνουν μαζί τους , ιδιότυπες συμφωνίες. 

Συμφωνίες στα όρια της παρανομίας.

Για παράδειγμα : Θα σας παραχωρήσουμε κάποιους χώρους να κάνετε ό,τι θέλετε (να κοιμόσαστε , να τρώτε, να δέχεσθε τους φίλους σας, να κάνετε πάρτυ και άλλα τέτοια ωραία) αλλά σε αντάλλαγμα θα προσέχετε τους υπόλοιπους χώρους του Ιδρύματος, από εαυτούς και αλλήλους…

Παλαιότερα πιστεύαμε πως η ασάφεια της νομοθεσίας περί Ακαδημαϊκού Ασύλου , ήταν η κύρια αιτία των φαινομένων βίας στα Πανεπιστήμια.

Αμ δε… Τα «κεκτημένα» των ολίγων,   μετά από τόσα χρόνια ασυδοσίας, μετέτρεψαν τα Ιδρύματα σε ιδιότυπα άσυλα,  ακόμη και κοινών ποινικών παραβατών.

Δεν είναι οι νόμοι που ενίοτε  διευκολύνουν την άσκηση βίας.

Μάλλον είναι οι νοοτροπίες που έχουν γίνει, πλέον, στα Πανεπιστήμια κοινός τόπος. Τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα δεν έχουν θέση στα Ιδρύματα.

Σας παραπέμπω στην εικόνα που είδαμε όλοι με μία χαριτωμένη κατά τα άλλα φοιτήτρια,  που γίνεται μαινάδα, μπροστά στις κάμερες των τηλεοράσεων μάλιστα, εναντίον του Προέδρου του ΤΕΙ Πάτρας Σωκρ. Καπλάνη.

Τον εγκαλεί γιατί δεν παραιτείται, λόγω του σχεδίου «Αθηνά», με το δάχτυλο τεντωμένο και το  πρόσωπο αφρισμένο,  σε κατάσταση υστερίας,  δυο εκατοστά απ΄ το πρόσωπο του ηλικιωμένου καθηγητή, ο οποίος  προσπαθεί να την ακούσει και, ενδεχομένως, προσπαθεί να έρθει σε συνεννόηση μαζί  της και μαζί με όλους όσοι βρίσκονται μαζί της στην ίδια ψυχολογική κατάσταση υστερίας. (Αναρωτιέμαι πώς θα είναι οι σχέσεις διδασκόντων και διδασκομένων,  τις επόμενες ημέρες, όταν θα ηρεμήσουν τα πνεύματα).

Αναφέρω το συγκεκριμένο περιστατικό γιατί είναι πρόσφατο.

Υπάρχουν δεκάδες πολύ πιο βίαια περιστατικά που έχουν δημοσιοποιηθεί και άλλα τόσα που δεν βγαίνουν έξω από τους τοίχους των Ιδρυμάτων.

Με όλα αυτά δεν θέλω να πω πως όλα  όσα  γίνονται ή προσπαθούν να επιβληθούν στα Πανεπιστήμια είναι σωστά.  

Το αντίθετο.

Το θέμα μου δεν είναι  η στάση των Πανεπιστημιακών που απεχθάνονται να καλούν την αστυνομία να λύνει τις διαφορές με τους φοιτητές.

Στις περισσότερες φορές με αυτό τον τρόπο αποφεύγονται τα χειρότερα.

Το  ερώτημά μου-χωρίς απάντηση μέχρι τώρα – είναι   γιατί τόσοι πολλοί που δηλώνουν αντίθετοι με τα φαινόμενα βίας, δεν μπορούν να  βρουν τρόπους και να αντιστρέψουν την κατάσταση στα Πανεπιστήμια;

Να επιβάλουν τη δική τους άποψη έναντι των ολίγων που επιβάλλονται δια της βίας; Στο κάτω-κάτω είναι οι περισσότεροι.

Μαρία Παπουτσάκη

Αιχμή