Ο καπιταλισμός της ελληνικής σοβιετίας….

Ο ψαράς της γειτονιάς μου τις Κυριακές συνεχίζει να ανοίγει κρυφά και να παριστάνει δήθεν πως καθαρίζει το μαγαζί.

Ο κόσμος στέκεται στην ουρά για να αγοράσει φρέσκα ψάρια.

Τρία χιλιόμετρα πιο πέρα στο Σταυρό της Αγίας Παρασκευής τα ψαράδικα είναι ανοιχτά γιατί χαρτογραφούνται εντός τουριστικής ζώνης.
Αυτή η κατάσταση συνεχίζεται χρόνια.

Πριν ένα χρόνο ο ψαράς  μου είχε πει θριαμβευτικά πως σύντομα θα μπορεί να ανοίγει με το νόμο τις Κυριακές. «Δευτέρες και Τρίτες είτε ανοίγω, είτε όχι, το ίδιο και τo αυτό είναι», μου είχε πει. «Τις Κυριακές κάνω τη δουλειά της μισής εβδομάδας. Ο κόσμος τις Κυριακές μαζεύεται στο σπίτι, τις Κυριακές αγοράζει πιο εύκολα ψάρια. Το Σάββατο τρέχουν  στα σουπερ μάρκετ, τη βγάζουν στα πρόχειρα το μεσημέρι...».
Το Κέντρο της Αθήνας τις Κυριακές είναι κλειστό και ας είναι η μέρα που τα γκρουπ των τουριστών που χρησιμοποιούν σαν βάση την Αθήνα, μένουν Αθήνα και εκδράμουν στις κοντινές περιοχές.
Αλλά φευ παπάδες, κομματάρχες,  και συνδικαλιστάδες είχαν άλλες βουλές. Προτιμούν να πεθάνουν από την πείνα παρά να απορρυθμιστεί το ωράριο και η εξουσία τους μέσω της ρύθμισης (αυτής και άλλων) να έχουν επιρροή σε ολόκληρη την επαγγελματική κατηγορία.
Δεν τους ενοχλεί που το ένα στα δυο καταστήματα έχει βάλει λουκέτο. 

Χαράσσουν κόκκινες γραμμές μη υποχώρησης στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές.
Ο κόσμος δεν έχει να ξοδέψει υποστηρίζουν, δεν του λείπουν τα ανοιχτά καταστήματα, αλλά τα γεμάτα πορτοφόλια. 

Τους είδαμε και όταν τα πορτοφόλια ήταν γεμάτα δανεικά, δυστυχία εμπορεύονταν οι οικονομολόγοι της αριστεράς, αλλά τότε δεν τους έδινε κανένας σημασία.
Ως λαός μετά, αιώνες κοτζαμπασισμού και δεκαετίες κυριαρχίας αριστερής ιδεολογίας έχουμε υποστεί ισχυρή πλύση εγκεφάλου.

Φοβόμαστε τον ανταγωνισμό και την ελευθερία, προτιμάμε κάποιος άλλος να ρυθμίζει τη ζωή μας.
Να ρυθμίζει το μισθό, τη σύνταξη, την υγεία, το ωράριο εργασίας.

Που είναι το κράτος αναφωνούν όλοι, ακόμη στις πλέον προσωπικές στιγμές όταν κάτι πάει στραβά ή χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, ευελιξία και επινοητικότητα...
Η λοβοτομική αυτή συμπεριφορά ήταν η συμπεριφορά των υπηκόων των σοβιετικών και άλλων ολοκληρωτικών φασιστικών ή δουλοπαροικών καθεστώτων στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν.
Υπάρχουν μαρτυρίες που υποστηρίζουν πως κοινωνίες δουλοπάροικων σε αποικίες στη νεώτερη ιστορία, όταν καταργήθηκε η δουλεία με διάταγμα  για χάρη της μισθωτής εργασίας, δυσανασχετούσαν  και αρνούνταν  να προσαρμοστούν.
Ο δουλοπάροικος ανήκει στο κτήμα.

Έχει υποχρέωση να εργάζεται από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου χωρίς αμοιβή. Ο δουλοκτήτης έχει την υποχρέωση για την τροφή και τη στέγη, εφ όρου ζωής.
Καπιταλισμός και μισθωτή εργασία σημαίνει πρωτίστως να αποφασίζεις μόνος σου, με ποιες προτεραιότητες θα καλύψεις τις ανάγκες.

Πως θα ασφαλίσεις τα γεράματα και θα φροντίσεις την υγεία και παιδεία των παιδιών σου.
Σημαίνει να μηχανευτείς τρόπους να κερδίσεις περισσότερα.

Κανένας εργοδότης, αν του αποδείξεις πως μπορεί να κερδίσει περισσότερα από σένα αν σου δώσει περισσότερα,  δεν μένει ασυγκίνητος. 

Ο καπιταλισμός προϋποθέτει πνεύμα ανεξαρτησίας και ελευθερίας.
Εκεί είναι που πάσχουμε ως λαός.

Μοιάζουμε με τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση της σοβιετίας.  

Είχαν αποκτήσει αντανακλαστικά δουλοπάροικων.
Τους μάγευε ο πλούτος της Δύσης αλλά οι περισσότεροι απεχθάνονταν την πρωτοβουλία, τη σκληρή εργασία και προπαντός την ελευθερία.
Ελεύθερο ωράριο σημαίνει η ευθύνη να αποφασίσεις πότε θα κλείνεις και πότε θα ανοίγεις.  

Ο καταστηματάρχης που φοβάται το ελεύθερο ωράριο,  αποποιείται αυτή την ευθύνη εκχωρώντας στο κράτος το δικαίωμα να ορίζει πότε θα ανεβάζει και θα κατεβάζει τα ρολά.
Ενδεχομένως θα προτιμούσε να πουλά τα  ίδια ακριβώς προϊόντα  με το διπλανό κατάστημα, στις ίδιες τιμές που ορίζει κάποιος υπάλληλος του υπουργείου.

Η τιμολογιακή πολιτική απαιτεί ευθύνη και ρίσκο.
Με λίγα λόγια θα προτιμούσε να εργάζεται σαν δημόσιος υπάλληλος.

Ήτοι, ο μισθός του να  μην συναρτάται από την ποιότητα και ποσότητα της  εργασίας. Δεν θα είχε αντίρρηση να κλέβει το κράτος ή τους πελάτες για να κερδίζει περισσότερα, αλλά να είναι δεδομένος ένας σίγουρος μισθός και η μονιμότητα της απασχόλησης.

Δεν τον νοιάζει η ποιότητα της δωρεάν υγείας και της παιδείας ούτε τα φακελάκια και το κόστος παραπαιδείας αρκεί να μην αναλάβει την ευθύνη προσωπικά γι’ όλα αυτά.
Για κάποιους τέτοια ήθη μοιάζουν αξιοθρήνητα, για τους περισσότερους ενδεχομένως όχι.

Ρεαλιστικά όμως δεν είναι εφικτή η διατήρησή τους.

Το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς κατάρρευσε.
Σε μια χώρα όπου ο βασικός πυλώνας της οικονομικής δραστηριότητας είναι ο τουρισμός, σύσσωμες οι «προοδευτικές» δυνάμεις του τόπου υπερασπίζονται το κλειστό ωράριο των καταστημάτων.
Σε μια χώρα που στα 2/3 αυτής κυκλοφορούν τουρίστες στους δρόμους όλες τις μέρες και ώρες κάποιοι δεν θέλουν να είναι ανοιχτά τα καταστήματα όλες τις μέρες και ώρες κατά τη βούληση και το συμφέρον του καθενός...
Μα το Τουτάτη είναι τρελοί  αυτοί οι Ρωμαίοι...

Κώστας Στούπας

Capital.gr