Περιμένοντας τον Ρακιντζή!

Έχω γράψει πάρα πολλές φορές για τα στραβά του δημοσίου μας, σε τέτοιο σημείο που κάποιοι να με θεωρούν εμμονικό, αλλά και κοινωνικό αυτοματιστή…

Ή αρνητική όμως άποψη που έχω για το δημόσιο δεν αφορά στον ρόλο ή στον σκοπό ύπαρξής του, αλλά στα άτομα που το στελεχώνουν.

Και για να είμαι πιο ακριβής, σε ένα (μεγάλο) ποσοστό αυτών που το στελεχώνουν.

Που όπως έχω γράψει πάρα πολλές φορές, εκτός από κοπανατζήδες, τεμπέληδες, επίορκοι, σαμποτέρ, κλπ οι περισσότεροι είναι απλά ανεγκέφαλοι, με την έννοια της βραδύνοιας, και συμπλεγματικοί, ασχέτως τυπικών προσόντων που κουβαλάει ο καθένας τους.

Και αυτοί είναι που κάνουν τη ζημιά για όλους τους υπόλοιπους.

Πολλοί εκ των οποίων τρέχουν και δεν φτάνουν… για να καλύπτουν την ανεπάρκεια των προηγούμενων, που αποτελούν καθεστώς (παγιωμένο).

Διότι δυστυχώς, επίορκοι, παραβατικοί, κακοποιά στοιχεία, κλπ υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, και σε όλα τα επαγγέλματα και λειτουργήματα.

Είναι ένα μικρό ποσοστό του συνόλου, και καλά θα κάναμε να είχαμε μηχανισμούς και διαδικασίες, προκειμένου να τους κλείσουμε όλους στη φυλακή.

Διότι εκεί ανήκουν.

Με τους βραδύνοες όμως τι κάνουμε;

Και για να καταλάβετε τι εννοώ, φανταστείτε μια κυράτσα, χαμηλής αντίληψης, που όμως μέσα από την άλλη πληγή της χώρας μας, δηλαδή τα ΑΕΙ, κατάφερε και απέκτησε πτυχίο, και βολεύτηκε (έστω και παπαγαλίζοντας στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ) ως (φ)τυχιούχος σε μια υπεύθυνη θέση.

Από την οποία περνάει και κρίνεται καθημερινά κόσμος και κοσμάκης.

Ο οποίος χτυπημένος από την ανέχεια, και τα χαράτσια, έχει να αντιμετωπίσει και το τέρας της γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου.

Με την συγκεκριμένη αργόστροφη «θείτσα» (δεκάδες χιλιάδες είναι τέτοιες),  που οχυρωμένη πίσω από το γραφείο της, και με όπλο την «υπερεσιακή» (sic) σφραγίδα, έχει δικαίωμα όχι ζωής ή θανάτου, αλλά ταπείνωσης και ταλαιπωρίας του όποιου δύστυχου πολίτη βρεθεί στις δαγκάνες της.

Και είναι που είναι (από μόνο του) το τέρας της γραφειοκρατίας θηριώδες, αχόρταγο, και απέθαντο… έρχεται και η βραδύνους τμηματάρχης Β` και το μεγεθύνει.

Εις βάρος αθώων και μη πολιτών.

Και επειδή οι ανεγκέφαλοι είναι συνήθως εκτός από ανεπαρκείς, και σούπερ ανασφαλείς ως άτομα, που ολημερίς ψάχνουν τρόπους να κρυφτούν, ή να καλυφτούν, άντε να βρεις  άκρη από τις ορέξεις τους, όταν κρυμμένοι πίσω από διατάξεις, νόμους, εγκυκλίους, κλπ μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.

Έτσι ακριβώς όπως τα λέω.

Είναι όμως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έτσι;

Όχι.

Υπάρχει μια (μικρή) μερίδα που κρατάει όρθιο το όλο σαθρό οικοδόμημα.

Κόντρα στο  σύστημα.

Και επειδή έχω την τύχη να γνωρίζω αρκετούς δημοσίους υπαλλήλους, θα επαναλάβω και πάλι ότι μερικοί αποτελούν κόσμημα, και είναι ντροπή να τους τσουβαλιάζουμε αδιάκριτα.

Διότι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι μόνο οι καλτάκες στα γκισέ με την σφραγίδα στο ένα χέρι και το πλεκτό στο άλλο.

Είναι και κάποιοι άλλοι…

Οι οποίοι δουλεύοντας με όρεξη και φιλότιμο, και καλύπτοντας τις ανεπάρκειες τόσο των συναδέλφων τους όσο και του γενικότερου συστήματος, όπως αυτό έχει εξελιχθεί, επιτρέπουν στη δημόσια διοίκηση να συνεχίζει να λειτουργεί.

Και είναι κρίμα, αν ισχύουν, να συμβαίνουν όλα αυτά που ακούω ότι συμβαίνουν τελευταία.

Ότι δηλαδή, επειδή η τρόικα θέλει νούμερα, το κράτος αμόλησε τους επιθεωρητές ελεγκτές δημόσιας διοίκησης (δημ. υπάλληλοι κι αυτοί) να ελέγξουν τις υπηρεσίες για κοπανατζήδες και επίορκους!

Λες και τόσα χρόνια δεν τους ξέρανε ποιοι είναι.

Με αποτέλεσμα να επισκέπτονται, λέει, μάχιμο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, και να παίρνουν ονόματα γιατρών που βρίσκονται στο κυλικείο για καφέ αντί για το ιατρείο τους!!!!!!

Και άλλα παρόμοια εξίσου φαιδρά περιστατικά.

Που οποιοσδήποτε εχέφρων, θα έδινε συγχαρητήρια στους νοσοκομειακούς μας γιατρούς, και νοσοκόμες,  αν επισκέπτονταν κάποιο νοσοκομείο σε βραδιά εφημερίας, και αν τους έβλεπε, όντας απλήρωτους επί μήνες, να ξενυχτάνε, και να κάνουν θαύματα, χωρίς να διαθέτουν γάζες, ορούς, ιώδιο,  και άλλα βασικά είδη πρώτης ανάγκης.

Ναι αλλά, τους έπιασαν οι «αδιάφθοροι» να πίνουν καφέ αντί να … χειρουργούν.

Να τους στήσουμε λοιπόν στο τοίχο… Γιούπι!

Ή το άλλο που άκουσα, ότι γίνονται ή θα γίνουν έφοδοι, λέει, στα αεροδρόμια, για να πιάσουν τους σκαστούς…

Ναι συμφωνώ,  αλλά γιατί δεν έγινε ποτέ καμιά έφοδος στα αεροδρόμια να εξεταστεί το πώς αυτά συνεχίζουν να λειτουργούν αδιάλειπτα χωρίς καύσιμα, χωρίς ανταλλακτικά, χωρίς λάμπες, χωρίς ελαστικά οχημάτων, χωρίς χαρτί υγείας, χωρίς υπολογιστές, χωρίς μελάνι για τους εκτυπωτές, χωρίς  φωτοτυπικά, χωρίς, χωρίς, χωρίς… λόγω περιστολής δαπανών, και λόγω εσωτερικής χρεοκοπίας εδώ και μερικά χρόνια;

Πως γίνεται και συνεχίζουν να από-προσγειώνονται με ασφάλεια τα αεροπλάνα, και να βραβεύεται (επί παραδείγματι) το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης για τις μικρότερες καθυστερήσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, χωρίς καμιά μα καμιά χρηματική δυνατότητα;

Μήπως επειδή κάποιοι (το 20%) που λέγαμε, δίνουν τη ψυχή τους προκειμένου να αντιμετωπίζονται ομίχλες, χιόνια, έκτακτες καταστάσεις ανάγκης κλπ σε ένα αεροδρόμιο με 100-200 πτήσεις καθημερινά;

Μήπως επειδή φέρνουν υπολογιστές, μελάνια, στιλό, κλπ από το σπίτι τους;

Ποιος θα τους πει μπράβο αυτούς τους ανθρώπους;

Οι οποίοι τρέμουν μη τυχόν και σκάσει μύτη ο Ρακιντζής και τα κλιμάκια του, και τους πιάσουν να πίνουν καφέ στο κυλικείο, ή να είναι σκαστοί…

Όπως μου είπε φίλος που δουλεύει εκεί ως προϊστάμενος σε κάποιον τομέα, «τι να τον κάνω τον υπάλληλο που είναι απίκο στο ωράριό του αλλά είναι αδιάφορος και αρνητικός; Προτιμάω να είναι πιο ελαστικό το ωράριο αυτό, και να προσφέρει πραγματικό έργο, παρά να τον έχω να κάθεται ένα ολόκληρο οκτάωρο και να κοιτάει τα ντουβάρια. Και να έρθει όταν τον χρειαστώ και τον καλέσω στις 2 η ώρα το βράδυ, αντί να κάνει πως δεν ακούει το τηλέφωνο….».

Ναι, υπάρχουν κομμάτια του δημοσίου μας που δουλεύουν επί 24ωρου βάσεως, και 365 μέρες τον χρόνο.

Με δημοσίους υπαλλήλους.

Και δουλεύουν αποτελεσματικά.

Αλλά πού είναι οι αδιάφθοροι αυτοί του συμπαθούς Ρακιντζή όταν κάποιοι τρέχουν και δεν φτάνουν, κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες για να είναι το τάδε αεροδρόμιο ανοιχτό και λειτουργικό, και το δείνα νοσοκομείο ετοιμοπόλεμο;

Ή μήπως όλα αυτά γίνονται αυτόματα και ως δια μαγείας;

Όχι.

Κάποιοι άνθρωποι (υπάλληλοι) τα κρατάνε ανοικτά και λειτουργικά, οι οποίοι όμως σήμερα αναγκάζονται όχι μόνο να απολογούνται για τους αργόμισθους συναδέλφους τους, αλλά να είναι και οι ίδιοι στη μπούκα των «αδιάφθορων», και να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν κοπανατζήδες, επειδή δεν πήγαν 07:30 στη δουλειά, αλλά 07:55.

Και όταν ήταν εκεί στις 3 τα χαράματα, φροντίζοντας επείγοντα ιατρικά περιστατικά στο νοσοκομείο, ή καθαρίζοντας τον διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου από χόρτα ή από πουλιά, οι ελεγκτές επιθεωρητές … κοιμόνταν στο σπίτι τους.

Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι η τρόικα θέλει νούμερα δημοσίων υπαλλήλων προς απόλυση, και πως η ζαλισμένη κοινή γνώμη θέλει να δει δημοσίους υπαλλήλους στον σταυρό, ή έστω με πίσσα και πούπουλα.

Τέτοιος είμαι κι εγώ, που μισώ την κάθε είδους παραβατικότητα (ειδικά των δημοσίων λειτουργών).

Ναι αλλά δεν γίνεται έτσι η δουλειά.

Δεν καις τα χλωρά μαζί με τα ξερά.

Ούτε τιμωρείς τον σωστό υπάλληλο επειδή δεν μπορείς να απομονώσεις και να τσακίσεις τον κακό.

Ούτε είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ίδιοι.

Άλλος είναι κλητήρας, άλλος οδηγός, άλλος δάσκαλός, άλλος πυροσβέστης, άλλος αστυνομικός, κ.ο.κ.

Και πάνω απ όλα, η δημόσια διοίκηση δεν διορθώνεται με ένα πέπλο τρόμου απλωμένο από πάνω της.

Διότι έτσι, το μόνο που καταφέρνεις είναι να στρέφεις τους δημοσίους υπαλλήλους προς τον Τσίπρα και τις μαϊμού υποσχέσεις του, και να ρίχνεις νερό στον μύλο του κάθε λαϊκιστή κινδυνολόγου κρατιστή δραχμολάγνου.

Και ποιος πλήττεται περισσότερο από όλο αυτό το κλίμα τρόμου που επικρατεί στο δημόσιο;

Δυστυχώς, ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, που καλείται (εκτός των άλλων) να κουβαλήσει στους ώμους του όλες τις χρόνιες αμαρτίες του κράτους, αφού σε αυτόν προσωπικά ρίχνουν το φταίξιμο για όλα οι άσπονδοι εχθροί αλλά και οι  φίλοι του.

Και είναι κρίμα.

Διότι δεν του αξίζει τέτοια μεταχείριση.

Strange Attractor