Ελπίς βόσκουσα τους πολλούς βροτών… *

*Επειδή το παρακάτω κείμενο του φίλου Τάσου Κώτση, για άγνωστο λόγο, μισοφαγώθηκε όταν πρωτοανέβηκε στον Ορθογράφο, το αναρτούμε και πάλι… αυτή τη φορά ολόκληρο!

Λυπάμαι που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και λυπάμαι πολύ περισσότερο, επειδή η απαξίωση των λέξεων καθοδηγείται από ψηλά, στη λογική που θέλει τις λέξεις να φτιάχνουν φράσεις και τις φράσεις νοήματα.

Α, λοιπόν, φαίνεται πως η πολιτική ηγεσία του τόπου θέλει όχι απλά την απαξίωση των λέξεων, των φράσεων και των νοημάτων, αλλά την επιβολή της νοηματικής εξ ολοκλήρου, για να μη μιλάει κανείς και να μη συζητά, να μη καταλαβαίνει και ως εκ τούτου να δέχεται αγόγγυστα τις αποφάσεις του Παπανδρέου (οι δικές του είναι, ας μη γελιόμαστε), του Τρισέ, της Μέρκελ και του κάθε παπατζή, που το οικονομικό περίσσευμα της χώρας του είναι το έλλειμμα της δικής μου, το οποίο προέκυψε από το εμπόριο όπλων που μου επέβαλαν, τα πλαστικά τυριά με τα οποία με ταΐζουν, το ουίσκι τους, με το οποίο με ποτίζουν!

Το χειρότερο;

Με το «μπάτμαν» τους και όλα τα άλλα καραγκιοζιλίκια τους, τις βλακείες και τις χαζομάρες τους, που αφάνισαν κυριολεκτικά τους δικούς μου ήρωες, που ξεκόλλησαν από τον τοίχο της ιστορίας το Λεωνίδα και τον Θεμιστοκλή, τον Μεγάλο μου τον Αλέξανδρο και τον Πύρρο, τον Βασίλειο το Β΄ το Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Φώτο Τζαβέλλα και τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Γιαννάκη Βελισαρίου και τον Δημήτρη Κωστάκη…

Να κοιτάω τον ουρανό μήπως δω τον … υπεράνθρωπό τους να πετάει και να κατατροπώνει τους εξωγήινους και όλα τα φαντάσματα του μυαλού τους και να ξεχνάω το δικό μου υπέροχο μύθο του Δαίδαλου και του Ίκαρου!

Όλος αυτός ο πρόλογος έχει να κάνει με την αδυναμία μου να βρω πλέον λέξεις που περικλείουν νοήματα για να στηρίξω τις ευχές μου, που θα μπορούσαν να σταθούν ενάντια στην κοινή μας αγωνία για την τύχη της πατρίδας μας και όλων των ωραίων πραγμάτων, που γέννησε το πνεύμα της στη διάρκεια όλων των αιώνων…

Τι να σας πω;

Να σας μιλήσω για την «Ελπίδα»;

Πού είναι η Ελπίδα;

Μετακόμισε στο Σείριο, στο λαμπρότατο αστέρα του Μεγάλου Κυνός, που κατηύθυνε από τον ουρανό τους προγόνους μας, οι οποίοι γύριζαν με τον Οδυσσέα από την Τροία;

Μα ο Σείριος είναι μακριά, τουλάχιστον οχτώ έτη φωτός και ακόμα δεν έχουν δει από εκεί ούτε την Αργοναυτική εκστρατεία…

Τόσο πολύ μακριά λέτε λοιπόν να είναι η Ελπίδα, που μόνο με τη σκέψη μας μπορούμε να τη φτάσουμε, αν είναι εκεί στο Σείριο;

Μακάρι λοιπόν να είναι εκεί και να μην έχει πάει στο Rigel του Ωρίωνα, που είναι μακριά μας εφτακόσια εβδομήντα πέντε χρόνια φωτός και ίσως περισσότερα και μάλιστα απομακρύνεται από τη γη με ταχύτητα 74.500 χιλιομέτρων την ώρα!

Τι να πούμε λοιπόν αγαπητοί φίλοι και τι να ευχηθούμε ο ένας στον άλλο για τον καλό Θεό, που μάλλον μας βαρέθηκε και μας άφησε στην τύχη μας;

Θα ξαναστείλει το Γιο του, ο οποίος πήρε την απόφαση να σταυρωθεί, μόνο όταν του είπε ο Ναθαναήλ πως «ήρθαν κάποιοι Έλληνες να Σας δούνε Κύριε».

Ο Κύριος τότε απάντησε πως τώρα ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου: «Ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. ούτοι ούν προσήλθον Φιλίππω τω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και ηρώτων αυτόν λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν.

Έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού· ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων· Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου.» (Ιω. 12, 20-23).

Εντάξει λοιπόν, να μας τα πάρουν όλα, να μην έχουμε ουίσκι να πιούμε, ούτε γαλλική σαμπάνια, μηδέ γκούντα ή άλλη κίτρινη βλακεία να φάμε, ας μην έχουμε

τίποτα από όλα αυτά, αλλά να βουβαθεί και η γλώσσα μας, για την οποία ο Κύριος αναφώνησε αυτό το περίφημο «Ελήλυθεν η ώρα …»;

Αγαπητοί φίλοι στείλτε τη σκέψη σας έστω και στο Σείριο να φέρουμε πίσω την Ελπίδα, επειδή «Ελπίς βόσκουσα τους πολλούς βροτών».

Τάσος Κώτσης