Τέλος εποχής για τους εργατοπατέρες.

Οι κομματικές παρεούλες των εργατοπατέρων οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα τις ευθύνες που επωμίζονται όταν εκθέτουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι τους αναθεματίζουν ακόμη και επειδή ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν.

Διαφορετικά θα μετατραπούν σε απλούς παρατηρητές της συντριβής του συνδικαλιστικού κινήματος που έρχεται στην επόμενη διετία. 

Το ποτήρι το ξεχείλισαν ΓΕΝΟΠ και ΟΛΜΕ.
Τα κόμματα (εκτός του ΚΚΕ) θα τους εγκαταλείψουν γιατί έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα. 

Φαντασθείτε ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση να αποδέχεται το δικαίωμα της κοπάνας, της τεμπελιάς και της αργομισθίας που καθιέρωσαν και νομοθετικά οι Παπανδρέου-Αρσένης το 1982-83.

Ούτε που να το σκέπτονται.

Γιατί μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατούν σήμερα οι αιθεροβάμονες αλλά δεν θα είναι ανόητοι ως κυβέρνηση.

Φαντασθείτε επίσης επανεκλογή της Νέας Δημοκρατία με στήριξη του ΠΑΣΟΚ και να κάνουν ανοίγματα στους κομματικούς εργατοπατέρες. 
Άλλωστε η ωριμότητα του ΠΑΜΕ και το ναι μεν άλλα... των άλλων κομμάτων στις κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ είναι τρανή ένδειξη. 
Όπως μαθαίνω μάλιστα οι ενδείξεις θα πληθύνουν. 
Στο κάτω-κάτω οι εργαζόμενοι στον κρατικό τομέα δεν είναι δυνατόν να τσουβαλιάζονται ως ανίκανοι, άχρηστοι, απατεώνες και τεμπέληδες γιατί οι εργατοπατέρες στηριζόμενοι στα γνωστά συνδικαλιστικά προνόμια του ΠΑΣΟΚ του 1982 (που υιοθέτησε και η Νέα Δημοκρατία για να εξασφαλίσει «σύμφωνα μη επιθέσεων») φροντίζουν στις πλάτες του κλάδου την κομματική και την πολιτική τους σταδιοδρομία.
Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος τις κομματικές βλακείες περί «κοινωνικού αυτοματισμού» και ενορχήστρωσης των μέσων ενημέρωσης και ας καταλάβουν ότι η Ελλάδα πριν από 2020 δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι και ας λένε τα νούμερα ότι θα βγούμε στις αγορές μέσα σε μια διετία. 
Η χώρα θέλει δουλειές για 2.000.000 κόσμο που θα μείνει χωρίς μεροκάματο το 2014. Και τις δουλειές αυτές δεν μπορεί να τις βρει το κράτος γιατί, απλούστατα, τις πληρώνουν οι φορολογούμενοι που έχουν κυριολεκτικά στεγνώσει λόγω μειώσεων των μισθών και της ανεργίας. 
Η Ελλάδα έχει ανάγκη να σηκώσει το ανάστημά της και να φύγει από το διεθνές κάδρο των χωρών με τις πρωτιές στην ανηθικότητα, την διαφθορά, την εχθρότητα προς τους επενδυτές και την χαμηλή παραγωγικότητα.
Εικόνα για την οποία έχουν τεράστια ευθύνη και οι εργατοπατέρες με τις κομματικές παρεούλες που τους διασφαλίζουν την εκλογή τους στην Διοίκηση εξασφαλίζοντας έτσι εργασιακή μονιμότητα χωρίς εργασία...
Αυτό το αίσχος των συνεδριάσεων, όπως οι πρόσφατες της ΟΛΜΕ, με τις αντιπαραθέσεις των εγκάθετων των κομμάτων που παριστάνουν τους συνδικαλιστές είναι ό,τι χειρότερο για τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν.
Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι εκπαιδευτικοί δεν κουράζονται σωματικά και ψυχικά στο έργο που έχουν αναλάβει.

Αλλά δυστυχώς η εικόνα που επικρατεί είναι ότι πρόκειται για τεμπέληδες. 

Και αυτό οφείλεται μόνο στους συνδικαλιστές που φροντίζουν να χαλάνε τον κόσμο ακόμη και για προκλητικά για την κοινωνία αιτήματα μόνο για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους και να ανταποκρίνονται στις κομματικές εντολές ως εγκάθετοι. 
Ποιος μπορεί να δικαιολογήσει την «συνδικαλιστική» διαδρομή του Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ εκτός από την κομματική παρέα που έχει την εντολή να τον κρατάει στην κορυφή της συντεχνίας του; 
Ποιος δικαιολόγησε τον Κολλά του ΠΑΣΟΚ που για να εξασφαλίσει την πορεία του στην Βουλή κακοποιούσε συνάνθρωπους του με κομματικά συνθήματα και προσχήματα. 
Ποιος δικαιολόγησε την ταλαιπωρία της κοινωνίας στα μέσα μεταφοράς από συγκεκριμένους κομματικούς που παριστάνουν τους συνδικαλιστές το πρωί και το βράδυ εκτελούν κομματική δουλειά σε πολιτικά μικρομορφώματα.
Ποιος βεβαιώνει τους εργατοπατέρες των εμποροϋπαλλήλων ότι εργαζόμενοι και άνεργοι του εμπορίου συμφωνούν με τις θέσεις που παίρνουν κατά της επέκτασης της λειτουργίας των καταστημάτων και τις Κυριακές. 
Τι σχέση μπορούν να έχουν οι εκατοντάδες χιλιάδες κρατικοί υπάλληλοι με την ΑΔΕΔΥ και την κομματική παρέα που βγάζει τις διοικήσεις της;
Τι σχέση έχουν οι 70.000 καθηγητές με την ΟΛΜΕ που εκλέγεται από συγκεκριμένη κομματική παρέα με κομματικές διαδικασίες. 
Ποιος πιστεύει σήμερα ότι η ΓΣΕΕ κάνει έργο;

Το αντίθετο πιστεύουν οι εργαζόμενοι. Ότι τους κάνει ζημιά.
Τι αποτέλεσμα θα είχε ένα γκάλοπ στους δασκάλους και τους γονιούς με την ερώτηση αν συμφωνούν με τις κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ. Κόλαφος θα είναι εναντίον τους.
Έχουν ή δεν έχουν ευθύνη λοιπόν τα συνδικάτα και οι εργατοπατέρες για την σημερινή εικόνα της χώρας της τεμπελιάς, της ανικανότητας και της χαμηλής παραγωγικότητας;
Συνδικαλισμός δεν είναι μόνο τα συντεχνιακά αιτήματα.

Συνδικαλισμός είναι και εγγύηση προς τους εργοδότες-φορολογούμενους ότι τα λεφτά που πληρώνουν για μισθούς των (ακόμη) 1.250.000 κρατικών υπαλλήλων πιάνουν τόπο.

Γιατί τα λεφτά που δίνουν ως φορολογικά χαράτσια φεύγουν από το υστέρημα όχι από το περίσσευμα. 
Ας καταλάβουν λοιπόν οι εργατοπατέρες το τέλος της εποχής τους.

Το τέλος του χαϊδέματος για την εξασφάλιση κομματικών υπηρεσιών αντιπολίτευσης στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ανασυγκροτηθεί από πραγματικούς συνδικαλιστές που θα σέβονται πρώτα απ΄ όλα τους κλάδους που εκπροσωπούν.

Γιώργος Κράλογλου

Capital.gr