Ο συνδικαλισμός της αυτοκτονίας …

Όλα κι όλα, τον Έλληνα είναι να μην του πειράξεις τις ιερές του αγελάδες.

Αδιάφορη είναι η αληθινή και πρακτική σημασία τους, αρκεί να εκλαμβάνεται ως τέτοια.

Και ειδικά όταν για χάρη τους έχει θυσιάσει μια συχνά ΤΕΡΑΣΤΙΑ ποσότητα χρημάτων και χρόνου, χώρια η συναισθηματική επένδυση που έχει κάνει πάνω τους… Τότε είναι προφανές ότι θα μπλέξεις άσχημα αν, έστω υπαινιχθείς ότι μπορεί να τις απειλήσεις – φαντάσου αν τις απειλήσεις στ’ αλήθεια…

Η συγκεκριμένη ιερή αγελάδα στην οποία αναφέρομαι είναι η είσοδος των νεαρών βλασταριών μας στα ντόπια ΑΕΙ και ΤΕΙ, ίνα δικαιωθούν οι κόποι των άμοιρων γονιών τους, ίνα (με τη σειρά τους οι τελευταίοι) να μπορούν να κυκλοφορούν στη γειτονιά (ή στο χωριό) με «ψηλά το κεφάλι» - αν μάλιστα μελλοντικά βρουν και καμιά δουλειά της προκοπής οι νέοι μας επιστήμονες ακόμα καλύτερα, αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον.

Περιέργως βέβαια (το σύνηθες μπέρδεμα μέσου και σκοπού), αλλά στη χώρα μας δεν είναι το μοναδικό παράδοξο, και άρα δεν είναι του παρόντος να το αναλύσουμε περαιτέρω.

Ας μείνουμε λοιπόν στην ίδια την ιερή αγελάδα που λέγαμε, και πηγαίνοντας παρακάτω ας υπενθυμίσουμε ότι αυτή είναι ο βασικότερος παράγοντας που διασφαλίζει την  έγκαιρη, απρόσκοπτη, και χωρίς παρατράγουδα, διεξαγωγή των εισαγωγικών εξετάσεων … προφανώς δεν αρκεί η με οποιονδήποτε τρόπο διεξαγωγή τους.

Η πρόταση λοιπόν της ΟΛΜΕ προς τις τοπικές ενώσεις (ΕΛΜΕ) για απεργιακές κινητοποιήσεις εντός των εξετάσεων, είναι πασιφανές ότι είναι τουλάχιστον «επικίνδυνη» για τα κλαδικά συμφέροντα όποιου την προτείνει.

Η δε αιτιολόγησή τους και ασχέτως του πραγματικά «δικαίου» ή όχι αυτών των αιτημάτων (που συνίστανται κατά βάση κατά της αύξησης ωραρίου κατά 2 ώρες εβδομαδιαίως και κατά των μεταθέσεων από σχολεία όπου πλεονάζει προσωπικό προς άλλα με ελλείμματα) είναι επίσης προφανές ότι σήμερα θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να βρει υποστηρικτές στη λεγόμενη κοινή γνώμη.

Για να μην πούμε στο τμήμα αυτής που είναι άμεσα ενδιαφερόμενο για τις εξετάσεις που λέγαμε πιο πάνω.

Τι ακριβώς έγινε εδώ;

Αποβλακώθηκε εντελώς η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης; Μήπως απλώς παίζουν πολιτικά παιχνίδια;

Μήπως ξέρουν αυτοί κάτι παραπάνω που δεν ξέρουμε εμείς;

Όσο κι’αν θα ευχόμουν με πάσα ειλικρίνεια το τελευταίο, διότι δε σας κρύβω ότι η συγκεκριμένη επαγγελματική ομάδα μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής (ενώ παρακάτω θα αποκαλύψω γιατί τη ζηλεύω τόσο πολύ), νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να βασιστεί ρεαλιστικά σ’ αυτή την πιθανότητα.

Και όσο κι αν οι πρώτες εκδοχές δεν μπορούν να αποκλειστούν με βάση την κοινή μας πείρα, εξακολουθώ να αμφιβάλλω αν αρκούν για να δικαιολογήσουν την περίεργη αυτή απόφαση.

Περίεργη, διότι κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε άλλη μια μεγαλοπρεπή ήττα άλλον έναν επαγγελματικό κλάδο, που (στην προκειμένη περίπτωση τουλάχιστον) σίγουρα δε θα του αξίζει.

Τι ακριβώς λοιπόν έγινε εδώ;

Τι μας διαφεύγει;

Το κλειδί νομίζω κρύβεται σε μια φράση του προέδρου της ΟΛΜΕ αμέσως μετά τη χθεσινή συνεδρίαση που το είπε κάπως έτσι: «Τώρα μπορούμε να κοιτάμε τους συναδέλφους μας στα μάτια».

Που μπορεί να μεταφραστεί στο εξής: «Τώρα κανείς από τη βάση μας δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για ενδοτισμό και δημόσιες σχέσεις».

Διότι είναι προφανές, όπως πάντα γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, πως από τη βάση  ακούγονται όχι μόνο φωνές, αλλά συχνά και κραυγές κατά των (αρχι)συνδικαλιστών που τους κατηγορούν γι’ αυτά και ακόμα χειρότερα.

Δε θα εξετάσω εδώ το κατά πόσο οι φωνές αυτές είναι βάσιμες (κάποιες φορές όντως είναι) ή αν είναι απλώς ανόητες στην καλύτερη περίπτωση, ή είναι εκ του πονηρού εκπορευόμενες, θέλοντας απλώς να βρουν εξιλαστήρια θύματα, τα ίδια πρόσωπα που συχνά οι φωνασκούντες ψήφισαν επανειλημμένα, και σε άλλες περιπτώσεις δεν είχαν διστάσει, εξίσου επανειλημμένα, να «γλείψουν».

Το ζήτημα είναι εδώ ο τρόπος που αυτοί οι συνδικαλιστές ανταποκρίνονται σε τέτοιες πιέσεις, και κατά πόσο αυτό καταλήγει σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων του κλάδου που εκπροσωπούν.

Στην περίπτωση της ΟΛΜΕ λοιπόν φαίνεται ότι τελικά πρυτάνευσε η σκέψη στους αρχισυνδικαλιστές να προστατέψουν πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς τους από τέτοιες εκ των έσω «επιθέσεις».

Εφαρμόζοντας έτσι άλλη μία εκδοχή της διάσημης ευθυνοφοβίας πολλών δημοσίων υπαλλήλων που συνοψίζεται στην προσπάθεια απάντησης του ερωτήματος «πώς κατοχυρώνομαι», που τόσο κόσμο ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί.

Συνδυαστικά ενδεχομένως με πολιτικά παιχνίδια και με πνευματική ανεπάρκεια, ορισμένων έστω.

Εξάλλου στην νεοελληνική σκέψη η ηρωική αυτοκτονία έχει προσλάβει πλέον χαρακτήρα μύθου, επίσης καθαγιασμένου στον αιώνα τον αιώνων (αμήν) που δεν επιτρέπει σχεδόν κανένα αντίλογο.

Βλέπε Μεσολόγγι Σούλι, Κούγκι, Αρκάδι κλπ.

Αλλά και Μαρμαρωμένο Βασιλιά («πάλι με χρόνια και καιρούς»).

Το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθ’ εαυτή η αγιοποίηση τέτοιων συμπεριφορών – εξάλλου όλοι οι λαοί χρειάζονται ήρωες κι αν δεν μπορούν να τους βρουν στις νίκες, θα τους βρουν στις ήττες (στις ήττες είναι συνήθως περισσότεροι) – το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει η τάση να υπαγορεύουν συμπεριφορές ακόμα και σε χρόνο και τόπο που είναι εντελώς ακατάλληλες.

Αυτό είναι που ονομάζω «συνδικαλισμό της αυτοκτονίας».

Το είδαμε πάμπολλες φορές ιδίως στο πρόσφατο παρελθόν, θα το ξαναδούμε και στο μέλλον: Τη συνειδητή απόφαση ενός επαγγελματικού κλάδου με την καθοδήγηση των εκπροσώπων του να βαδίσει «ηρωικά» σε μια μάχη απ’ την οποία δεν έχει τίποτα να κερδίσει και πάρα πολλά να χάσει.

Εκτός ίσως από τους αρχισυνδικαλιστές που θα έχουν να λένε ότι έκαναν «το καθήκον τους».

Αν βεβαίως το καθήκον τους είναι απλώς να γίνονται αρεστοί στους ψηφοφόρους τους καλύπτοντας έτσι τον πισινό τους.

Όταν εξάλλου οι πολλοί θα καταλάβουν το λάθος τους (αν το καταλάβουν) θα είναι πλέον πολύ αργά.

Και οι «συνδικαλισταράδες» αυτοί, ενδεχομένως θα είναι συνταξιούχοι, μακριά απ’ όλα αυτά.

Κρίμα; Ναι, κρίμα.

Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, ασχέτως τι θέλουν να πιστεύουνε πολλοί…

Η ζωή είναι τελικά ΑΔΙΚΗ – σπανίως δεν επιβραβεύει τα φτηνά κόλπα εις υγείαν των περήφανων κορόιδων.

Ωστόσο καμιά φορά είναι δίκαιη με έναν τρόπο που τείνει να μας διαφεύγει.

Έτσι και εδώ: Ενώ οι κουτοπόνηροι αυτοί συνδικαλιστές είναι καταδικασμένοι το υπόλοιπο του εργασιακού τους βίου να μιζεριάζουν αναλογιζόμενοι την «ευθύνη» τους και άλλα τέτοια μικρά και εν τέλει ασήμαντα, οι υπόλοιποι, όσες κλαδικές ήττες και δυσφήμηση κι αν υποστούν, θα αποζημιώνονται πάντα παραμένοντας νέοι και ζωντανοί, καθώς σε αντίθεση με τους εκπροσώπους τους, αυτοί θα μπαίνουν κάθε μέρα στην τάξη.

Κάτι που είναι αν όχι το πραγματικό ελιξίριο της νεότητάς, ίσως ότι πιο κοντινό υπάρχει σε αυτό.

Ρίξτε μια ματιά στους παλιούς σας καθηγητές αν τους πετύχετε κάπου και θα τους ζηλέψετε ολόψυχα (όπως και ‘γω) με το πόσο καλός στάθηκε ο χρόνος μαζί τους!

Ο Παραβάτης