Οι υπερασπιστές του δημοσίου.

Τα όσα εσχάτως διαδραματίζονται με τις επιλογές ανώτερων στελεχών στη Δημόσια Διοίκηση, αλλά και η απειλή της ΟΛΜΕ για απεργία εν μέσω Πανελλαδικών Εξετάσεων,

αναδεικνύουν το ουσιώδες πολιτικό παράδοξο της μεταπολίτευσης: εκείνοι που κόπτονται, υποτίθεται, για την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα βασικών υπηρεσιών και για την προστασία του κράτους από την απαξίωση δεν χάνουν ευκαιρία να υπονομεύσουν τα αγαθά υπέρ των οποίων ωρύονται.

Πολλές είναι οι εκφάνσεις του παραδόξου αυτού στην καθημερινότητά μας.

Φοιτητές που αντιδρούν στην «ιδιωτικοποίηση της παιδείας» καταλαμβάνουν για ψύλλου πήδημα σχολεία και πανεπιστήμια, βανδαλίζοντας κατά σύστημα τη δημόσια περιουσία.

Καθηγητές κρατούν τους μαθητές ομήρους των κινητοποιήσεών τους, όταν δεν τους σπρώχνουν στο φροντιστήριο.

Εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, πολλοί εκ των οποίων, ως γνωστόν, προέρχονται από συγκεκριμένους νομούς, απεργούν με κάθε ευκαιρία, βρίσκοντας μάλιστα τρόπους να μη χάσουν το μεροκάματο, με αποτέλεσμα να καθιστούν προβληματικούς τους οργανισμούς τους…

Γιατροί, ο σύλλογος των οποίων δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει το Μνημόνιο, υπονομεύουν επί χρόνια τη λειτουργία του ΕΣΥ και του ΙΚΑ, με τα φακελάκια και τις υπερσυνταγογραφήσεις.

Από κοντά στις καταγγελίες του Μνημονίου και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ενώ ακόμη και οι δικαστές βρήκαν τρόπους να παρακάμψουν τη συνταγματική απαγόρευση των απεργιών τους.

Παραβλέπουν, βέβαια, το γεγονός ότι ο νομικός κόσμος είναι ο βασικός υπεύθυνος για τις καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, εξαιτίας των οποίων κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα.

Τα αιτήματα όλων των παραπάνω συντεχνιών, οι οποίες τάχα υποστηρίζουν το δημόσιο συμφέρον, ενώ η αλήθεια είναι ότι είτε από πλάνη είτε από φιλοτομαρισμό, το υπονομεύουν, σιγοντάρει και η Αριστερά.

Η παράταξη που κλαυθμυρίζει για την ύφεση δεν χάνει ευκαιρία να καταγγείλει κάθε επένδυση που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να υποστηρίξει κάθε «κινητοποίηση» που οδηγεί σε καταστροφές δημόσιας περιουσίας ή ακόμη και σε φονικές ενέργειες, όπως στη Χαλκιδική, να βάλει πλάτη σε κάθε αίτημα πληρωμής εξωφρενικών προνομίων από την τσέπη του φορολογουμένου.

Αν το πράγμα σταματούσε εδώ, θα υπήρχε ελπίδα.

Όπως αποδεικνύεται όμως τον τελευταίο καιρό, ούτε η κυβέρνηση, με λίγες εξαιρέσεις, διαφέρει ουσιωδώς.

Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι οι μετακλητές θέσεις στο Δημόσιο μοιράζονται με τη γνωστή αναλογία 4-2-1, χωρίς καμία πρόνοια αξιοκρατίας.

Τα αμαρτωλά stage επανέρχονται από το παράθυρο, η ΕΡΤ ξεχειλίζει πια από προσωπικό ειδικών θέσεων, την ώρα που ανταποκριτές διορίζονται σε απίθανα μέρη. Με δεδομένη την αγωνία της αλλοπρόσαλλης Ευρώπης να μην ξανανοίξει το «ελληνικό ζήτημα», εκμεταλλεύονται την υποχωρητικότητα της τρόικας και αναβάλλουν όσες μεταρρυθμίσεις μπορούν.

Αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, τότε πολύ φοβάμαι ότι ο μοναδικός λόγος που θα μείνουμε τελικά στην Ευρωζώνη είναι για να πληρώνονται οι ημέτεροι σε ευρώ και όχι σε δραχμές.

Και ο μοναδικός λόγος που αυξάνεται το ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα, πέραν φυσικά των χαμηλών επιτοκίων των Κεντρικών Τραπεζών, δεν είναι ότι έχουμε καμία πρόθεση να γίνουμε μία λειτουργική χώρα, αλλά ότι είμαστε απλά μία φθηνή χώρα.

Τα αποτελέσματα της συστηματικής υπονόμευσης του δημοσίου συμφέροντος από όσους ετάχθησαν υποτίθεται να το υπερασπιστούν είναι γνωστά από πριν την κρίση: όσοι μπορούν χρησιμοποιούν ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας και παιδείας, κάτι που είναι αδιανόητο στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όσοι προσπαθούν να τηρήσουν τον νόμο τιμωρούνται εμμέσως από το ελληνικό κράτος ή αναγκάζονται τελικά να παρανομήσουν.

Όσοι νέοι έχουν την ευκαιρία φεύγουν για πιο δίκαιες πολιτείες.

Όσοι πιστεύουν στον δημόσιο χαρακτήρα των βασικών δικτύων υποδομών και οργανισμών κοινής ωφελείας, στους οποίους κατατάσσω και τον εαυτό μου, αναγκάζονται να υποστηρίξουν τελικά την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων και την αποψίλωση του Δημοσίου, ώστε να μη μπορούν οι εθνοπατέρες μας να μισθοδοτούν άχρηστα παιδιά του κομματικού σωλήνα από την τσέπη μας.

Και όσοι θεωρούν εαυτούς δημοκράτες θα ζητήσουν στο τέλος να εγκαταστήσει τηλεφωνική γραμμή παραπόνων η τρόικα, ώστε να καταγγέλλουμε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας και να τους κάνουν «ντα» οι ελεγκτές.

Νίκος Χρυσολωράς 

Καθημερινή