Βαλκανική αισθητική και … δημοκρατία.

Περσινό, αλλά καλό….

Έτυχε να παρακολουθήσω τον Αλέξη Τσίπρα σε μια ομιλία του κι παρατήρησα το εξής ανατριχιαστικό: ο όχλος που ατένιζε το παράστημα του ανδρός, θύμισε έντονα αλβανικό κοινό που ανέμιζε σημαίες του κόμματος, εκστασιασμένο από το σύνηθες λογύδριο που υπόσχεται εξαφάνιση των δεινών, επανακατάληψη των επάλξεων από τον εχθρό κι εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος που θα προσφέρει δουλειά σε βαμβακοφυτείες με την μπουρού να δίνει το σήμα του σοσιαλιστικού προτάγματος με φακιόλι στο κεφάλι, βρόμικα χέρια αλλά απύθμενη χαρά για την νίκη εναντίον του νεοφιλελευθερισμού.

Φυσικά την εντύπωση κλέβει ο ίδιος ο Αλέξης, που φέρνει στο νου τις συγκεντρώσεις των 80′s, με όλη την αμορφωσιά κι την βαλκανική επιγενετική καραμέλα στο στόμα, που ξεσπαθώνει για τον άμοιρο κοσμάκη που πιστός κι ευκολόπιστος στο δήθεν αντιδραστικό κόμμα που ξυρίζει σύρριζα κι με αναίδεια τον κοστουμαρισμένο Γερμανό που δεν έχει ιδέα από ελληνική ορθόδοξη λεβεντιά, αποκαλύπτοντας χωρίς δυσκολία ότι το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ κι οι λαγνοσυνωμοσιολόγοι που επικροτούν το τρίο Καζάκη-Βαξεβάνη-Λαζόπουλου, δηλούν ότι ο κωλοπαιδισμός του χωριού είναι παρών κι πανέτοιμος.

Το θλιβερό στις παραπάνω διαπιστώσεις έγκειται στο ότι η μεσαιωνική αντίληψη για το σώμα παραμένει το προσιτό αγαθό ως πρώτη ύλη, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων, την επιχειρηματολογία ότι το παραγωγικό σώμα είναι χρήσιμο κι απαιτούμενη συνθήκη για την οικονομία, μετατρέποντας την προτεσταντική εν μέρει εγκόσμια μεταχείριση του σώματος στην αστική αντίληψη του προηγούμενου αιώνα ότι το παρακμιακό σώμα των κατώτερων τάξεων αποκλίνει από αυτό των αστών σε ανατομία κι πολιτισμική κληρονομιά, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση που εξετάζουμε οι όροι αντιστρέφονται.

Με την παραπάνω παράγραφο ο ΣΥΡΙΖΑ, επανατοποθετεί στο ιστορικό πλαίσιο την αντίληψη περί μεταφυσικής της ίδιας της εξουσίας, σε αισθησιακές κι οντολογικές θεωρίες, ακυρώνοντας με κουτοπονηριά κι άκρατο λαϊκισμό, το κοινωνικό κι λειτουργικό περιεχόμενο της εξουσίας, προσπαθώντας με σοσιαλδημοκρατικά επιχειρήματα της δεκαετίας του ’30, να πείσει ένα πλήθος ταλαιπωρημένο κι μπερδεμένο, ότι ο τρόπος συμπεριφοράς της κοινωνίας σχετίζεται με τις ενορμήσεις του έμπλεου καπιταλιστικής σωματότητας όχλου, ο οποίος φυσικά δεν μπορεί να τις ελέγξει κι να τις νοηματοδοτήσει, μετατρέποντας την ματαιωτική σχέση με το αντικείμενο της όχλησης, στην εμπλοκή ουσιαστικού ελέγχου του ψυχικού οργάνου-ψηφοφόρου ως προς τα «θέλω» του.

Κοινώς, η αισθητική που αναδύεται μέσω τηλεβοών κι ηχητικών εγκαταστάσεων, σε πλατείες, δρόμους κι στον πρόχειρο λόγο του Τσίπρα, φέρνουν στο φως το σημαινόμενο: η Δεξιά αποδεικνύεται πολύ καλύτερα οργανωμένη στην πολιτική της περαιτέρω τιθάσευσης του Υπερεγώ για τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς χειραγώγησης του πλήθους, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά κι η φιλελεύθερη παράταξη Μάνου-Τζήμερου, κρατούν αποστασιοποιημένη κι ρεαλιστική στάση στα τεκταινόμενα, χωρίς να χαϊδεύουν το κακομαθημένο κι αυτιστικό πλήθος που διψά για ιδιοτελή δικαιοσύνη κι επιδόματα, αρνούμενο να κοιτάξει έστω για λίγο, κατάματα, στον καθρέφτη.

Προσωπικά, δίνω μεγάλη βαρύτητα στην αισθητική των πραγμάτων, προσπαθώντας να αναλύσω πεδία παραβατικότητας κι τρέλας σε ένα παίγνιο-πρίσμα αλήθειας, όπου μέσω αυτού, θα μπορέσω να θαυμάσω την δημιουργία πνευματικού ορίζοντα, την κατακρήμνιση κληρονομημένων αντιλήψεων, την ελάττωση του ολοκληρωτικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, την πάταξη του ιδεολογικού φονταμενταλισμού της φασιστοαναρχίας κι της άκρας Αριστεράς που ζητά περισσότερο αίμα, την αλλαγή στην μεταπολιτευτική οπισθοδρόμηση του εξωνημένου συνδικαλισμού κι της μισάνθρωπης παιδείας.

Ο Foucault λέει: «Αυτή είναι η παρρησία του κυβερνώμενου, που οφείλει να εγκαλεί την κυβέρνηση στο όνομα της γνώσης, της εμπειρίας που έχει, του γεγονότος ότι είναι πολίτης και να την εγκαλεί σε σχέση με αυτό που αυτή κάνει, σε σχέση με το νόημα της δράσης της, σε σχέση με τις αποφάσεις που έλαβε».

Πολύ φοβάμαι ότι ο γάλλος φιλόσοφος δεν μιλάει για την ελληνική αντιδημοκρατική μάζα, που δεν έχει ιδέα από πολιτική επιστήμη αλλά εκστασιάζεται στην ιδέα του φασιστικού αμεσοδημοκρατικού διακυβεύματος, ανεύθυνη κι φίλαυτη για την ανεπάρκειά της· ακοινώνητη κι υστερική.

The Elf at Bay