Πάθη πολιτικού συστήματος.

Μετέβη ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο μακρινό Πεκίνο, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και ασφαλώς τον συνοδεύουν οι ευχές των Ελλήνων.

Η ελπίδα δεν εξέλιπε ποτέ ακόμη και σε περιόδους ζοφερότερες από τη σημερινή. Διαφωνεί το σύνολο της αντιπολιτεύσεως με την ακολουθούμενη πολιτική και απαισιοδοξία διακατέχει σημαντικότατο τμήμα της κοινωνίας για τις προοπτικές εξόδου από την κρίση.

Οι συστηματικές ενέσεις αισιοδοξίας από την πλευρά της κυβερνήσεως και οι πρόσφατες εκτιμήσεις ή συμπεριφορές των αγορών –όπως εξάλλου και η θηριώδης άνοδος του Χρηματιστηρίου τις τελευταίες ημέρες– είναι αναντίστοιχες ατυχώς με την πραγματική οικονομία.

Και εάν η κοινωνία δεν έφθασε στα άκρα, αυτό οφείλεται στη λειτουργία του θεσμού της οικογένειας, που δεν έχει ατονήσει όπως στις χώρες του Βορρά.

 

Το πρόβλημα, όμως, της Ελλάδος είναι ευρύτερο, διότι η σάρωση του οικονομικού συστήματος συνοδεύεται από την εξάρθρωση της πολιτικής συμβάσεως των τελευταίων δεκαετιών.

Δύο υπήρξαν οι άξονες επί των οποίων ηγέρθη το οικοδόμημα της μεταπολιτεύσεως: η διαμόρφωση «στέρεων δημοκρατικών θεσμών» και η ένταξη της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες.

Οχλοκρατικές εκδηλώσεις, οργανωμένη ελευθεριότητα, αναρχικές συμπεριφορές συνέτειναν στην έκπτωση του δημοκρατικού συστήματος και θεσμοθέτησαν την κοινωνική αυθάδεια.

Παράλληλα, υπό την πίεση των συνεπειών μιας αχρείας διαχειρίσεως των οικονομικών της χώρας επί δεκαετίες, το Κοινοβούλιο κατέστη σώμα που υπερψηφίζει πολυπλοκότατα νομοθετήματα, με διαδικασίες κατεπείγουσες, δίχως τη στοιχειώδη ενίοτε συζήτηση.

Το φάσμα προκηρύξεως πρόωρων εκλογών και ο κίνδυνος μη επανεκλογής εξασφαλίζουν τη νομιμοφροσύνη των βουλευτών της πλειοψηφίας.

Η ένταξη στο ευρωπαϊκό σύστημα –το δεύτερο επίτευγμα της μεταπολιτεύσεως– ανέδειξε την τραγική υπανάπτυξη της χώρας.

Η επιχειρηματική κοινότητα της δεκαετίας των μέσων του ’70 απεδείχθη κατώτερη των περιστάσεων, με αποτέλεσμα την αποβιομηχάνιση της Ελλάδος.

Η δεκαετία του ’80, στην οποία κυριάρχησε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου, οδήγησε στα τερατουργήματα του δημόσιου τομέα και της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας, στη διασπάθιση των κοινοτικών επιδοτήσεων.

Τέλος, η ένταξη στη Ζώνη του Ευρώ διευκόλυνε απλώς τον άκριτο και εν πολλοίς εγκληματικό δανεισμό – στο κρατικό και ιδιωτικό επίπεδο.

Διόλου παράδοξο ότι ο ευρωσκεπτικισμός έχει αρχίσει να ενισχύεται επικίνδυνα.

Με τους δύο πυλώνες επί των οποίων στηρίχθηκε το σύστημα της μεταπολιτεύσεως να έχουν κλονισθεί –ίσως ανεπανόρθωτα– η πολιτική σύμβαση της χώρας έχει απολέσει το έρμα της, κινείται με άλλα λόγια εν κενώ, εξ ου και η πολυδιάσπαση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας και η ανάδειξη αντισυμβατικών σχηματισμών, όπως η Χρυσή Αυγή.

Πολύς ο λόγος για το εάν το πρόγραμμα διασώσεως είναι το ενδεδειγμένο, αλλά προϋπόθεση βιωσιμότητος μιας χώρας είναι η ύπαρξη πολιτικού συστήματος που η ουσιαστική νομιμότητά του δεν αμφισβητείται από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, ακόμη και εάν αυτή δεν αντιδρά με ιδιαίτερη οξύτητα, όπως συμβαίνει ευτυχώς έως τώρα.

Του Κώστα Ιορδανίδη

Καθημερινή