Πως να σκοτώσουμε το σοβιετικό τέρας.

Κατ΄ αρχάς να εξηγήσω τι εννοώ εγώ με τον όρο Σοβιετικό τέρας, διότι σίγουρα οι απόψεις διίστανται και δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ.
Το κυριότερο πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα είναι ότι οι αποφάσεις για το οτιδήποτε παίρνονται σε κεντρικό επίπεδο.

Το έχω πει πολλές φορές, η βουλή ουσιαστικά δεν έχει σχεδόν καμία ανάμιξη στο νομοθετικό έργο. 

Όλες τις αποφάσεις τις λαμβάνει η εκάστοτε κυβέρνηση.

Δεύτερο θέμα είναι το ίδιο κοινοβουλευτικό σύστημα.

Το σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι ώστε οι αποφάσεις να παίρνονται σε ανώτατο κομματικό επίπεδο με τους υπολοίπους απλά να ακολουθούν.

Οι διαφωνίες δεν επιτρέπονται και όλοι θα πρέπει να ακολουθούν την κομματική γραμμή, διότι θα θεωρηθούν "προδότες" του κόμματος, αιρετικοί κτλ.

Ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα. 
Η λύση όσον αφορά το πρώτο πρόβλημα είναι η αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος. Πως δηλαδή θα μπορεί μελλοντικά η ελληνική δημοκρατία να γίνει από Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, Προεδρική δημοκρατία.
Για μένα αν δεν υπάρξει πλήρης διαχωρισμός των εξουσιών και αν δεν περάσει το νομοθετικό έργο στη βουλή, τα προβλήματα της χώρας μας και ο σοβιετικός τρόπος εξουσίας (το ότι όλες οι αποφάσεις παίρνονται σε κεντρικό επίπεδο) δεν θα αλλάξει. Και αν δεν αλλάξει αυτό, δεν θα αλλάξει το ότι οι περισσότερες αποφάσεις που παίρνονται δεν θα είναι οι σωστές αποφάσεις, άσχετα αν η κυβέρνηση και τα μέλη του νομοθετικού σώματος έχουν τις καλύτερες των προθέσεων.
Αν δεν μπορέσει το νομοθετικό σώμα (η βουλή) να νομοθετήσει λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της αγοράς και της κοινωνίας (μέσα από ένα οργανωμένο σύστημα ομάδων πολιτικής επιρροής), όποια κυβέρνηση και να εκλεγεί, δεν θα μπορεί να λύσει τα προβλήματα της χώρας.

Τα προβλήματα της χώρας να υπενθυμίσω δεν είναι πως θα απαλαίνουμε από την "κακή" τρόικα, αλλά το τι θα πρέπει να γίνει για να δούμε εγχώριο επενδυτικό οργασμό.
Το δεύτερο ζήτημα, εξίσου σημαντικό, έχει να κάνει με την διαδικασία βάσης της οποίας αναδεικνύονται οι μελλοντικοί υποψήφιοι νομοθέτες εντός των κομμάτων μηχανισμών, έτσι ώστε να φτάσουν στο σημείο να νομοθετούν και να παίρνουν τις αποφάσεις.
Το σημερινό σύστημα δεν προάγει τον ανταγωνισμό στην ανάδειξη πολιτικών προσώπων, αλλά είναι ένα κλειστό σύστημα που προάγει τους φίλους ή αυτούς που θεωρητικά απλά μπορεί να πάρουν ψήφους.

Ο εκδημοκρατισμός δηλαδή των ιδίων των κομμάτων είναι ένα ζήτημα μεγίστης σημασίας, αν θέλουμε να μιλήσουμε για αλλαγές στη χώρα μας.

Και όσο δεν υπάρχει ανταγωνισμός για την ανάδειξη αυτών των προσώπων, τόσο αυτοί που αναδεικνύονται στην εξουσία δεν θα είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η Ελλάδα.
Για μένα, δεν έχει νόημα να συζητάμε πως μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει και να σκοτώσουμε το Ελληνικό Σοβιετικό τέρας, αν πρώτα δεν ξεκινήσουμε τη συζήτηση για το πως θα γίνει αυτή η μεταμόρφωση και πως μπορούμε ειρηνικά και πολιτισμένα να αλλάξουμε το σύνταγμα και να μεταπηδήσουμε από προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία σε προεδρική δημοκρατία.
Και για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Τούρκοι έχουν ήδη κάνει αυτή τη συζήτηση και έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους.
Επειδή όμως γνωρίζω ότι οι περισσότεροι δεν συμμεριζόταν τα λεγόμενά μου, δεν είμαι αισιόδοξος για το τέλος της σοβιετικής εποχής στην Ελλάδα, όποια κυβέρνηση και να εκλεγεί και όσο καλές προθέσεις και να υπάρχουν.
Δυστυχώς το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα και λιγότερο τα πρόσωπα.

Διότι τα πρόσωπα είναι συνάρτηση των θεσμών και των διαδικασιών.

Αν δηλαδή δεν αλλάξουν οι θεσμοί και οι διαδικασίες, τα πρόσωπα που θα ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της εξουσίας θα συνεχίσουν (στην μεγάλη πλειοψηφία, εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν) να αναδεικνύονται με μη αξιοκρατικές διαδικασίες και άρα δεν θα είναι ό,τι καλύτερο έχει να αναδείξει αυτή η χώρα, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν να παίρνονται οι λάθος αποφάσεις.

(*Η ιδέα του τίτλου για το σημερινό άρθρο είναι από αναγνώστη της στήλης)

Γιώργος Καισάριος

Capital.gr