Πάντζας είναι… θα περάσει!

Την ώρα που ο σέξι νεωτεριστής Αλέξης βάζει πλώρη για μεγάλα πράγματα, ένα εμπόδιο στέκεται στο δρόμο του, και όχι από κει που περίμενε, αλλά από τα ... αριστερά!

Μιλάμε για το ΔΗΚΚΙ, αυτό του Πάντζα ντε...

Το ΔΗΚΚΙ το γνωρίζω πολύ καλά, και μάλιστα  από τα γενοφάσκια του.

Ιδρύθηκε τον Δεκέμβρη του 1995, με την ιδρυτική του διακήρυξη να γίνεται στη Θεσσαλονίκη, στο ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς.

Ήταν η εποχή που ο Ανδρέας ζούσε δεν ζούσε, μέσα στο Ωνάσειο, σκεπασμένος από χλιμιτζούρια και φυλαχτά που έριχνε επάνω του η Μιμή, η οποία μαζί με το φαιδρό της περιβάλλον κυβερνούσε τότε ουσιαστικά τη χώρα.

Μέσα σε αυτή την «άρρωστη» κατάσταση, ο Δημήτρης Τσοβόλας αποφάσισε να διαχωρίσει τη θέση του από τους «προεδρικούς», τους κόλακες, και το σιχαμερό περιβάλλον (αστρολόγων, αεροσυνοδών, κ.ά) της Μιμής που έκαναν κουμάντο στο Πασόκ, και στη χώρα, με τον Ανδρέα όντας ανήμπορο.

Για πολλά θα μπορούσε (εκ των υστέρων) να κατηγορήσει κάποιος τον Τσοβόλα, ειδικά για τον λαϊκισμό του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να του προσάψει το οτιδήποτε για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, και την ξεκάθαρη δημοκρατική του πορεία.

Μάλιστα, την εποχή εκείνη κατάφερνε και εκλέγονταν σταθερά  πρώτος ή και δεύτερος σε κάθε κομματικό όργανο του Πασόκ, αφού ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής.

Ειδικά στον λαό και στη βάση του κινήματος.

Θεωρητικά, αν δεν έφευγε τότε, και με τον θάνατο του Ανδρέα λίγους μήνες μετά, θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει ακόμη και την προεδρία του κινήματος…

Ποιος Σημίτης, και ποιος Άκης;

Ο κόσμος του Πασόκ έπινε τότε νερό στο όνομα του Τσοβόλα.

Και όμως τα παράτησε, ιδρύοντας το ΔΗΚΚΙ παρέα με τον πρώην Πασόκο και μετέπειτα βουλευτή του ΔΗΚΚΙ Γιώργο Ρόκκο και μερικούς άλλους ακόμη, καταφέρνοντας να αποσπάσει ένα σεβαστό ποσοστό, κυρίως απογοητευμένων (από τότε) ψηφοφόρων του Πασόκ.

Λίγο μετά την ίδρυση του κόμματος, που είχε μπει στο μάτι των τότε λοχαγών και μετέπειτα εκσυγχρονιστών του Πασόκ, εμφανίστηκε και ο Πάντζας.

Αν και πολλά υποσχόμενος ως φίρμα του ελληνικού κινηματογράφου, δεν κατάφερε ούτε να εκλεγεί βουλευτής (αν θυμάμαι καλά), ούτε να κάνει τη διαφορά στο νέο κόμμα, αφού προφανώς οι ψηφοφόροι στους οποίους απευθύνθηκε κάτι παραπάνω ήξεραν για αυτόν.

Αργότερα, και όταν το ΔΗΚΚΙ έκλεισε τον κύκλο του, ο Τσοβόλας το διέλυσε στα εξ ων συνετέθη, προτιμώντας να ιδιωτεύσει, πλην όμως κάποιοι «κομματικοί χαμαιλέοντες» γραπώθηκαν στις  καρέκλες, αρνήθηκαν να παραδώσουν την σφραγίδα, και μετά από δικαστικές διαμάχες των οποίων δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες, το ΔΗΚΚΙ συνέχισε να υπάρχει φυτοζωώντας, καταλήγοντας τελικά (με ηγέτη τον Πάντζα!) μια ακόμη από τις πολλές ανερμάτιστες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, πάντως οι φήμες τότε μιλούσαν για εμμονή κάποιων να διατηρηθεί το κόμμα (έστω ως σφραγίδα) μόνο και μόνο για να συνεχίσει η κρατική επιχορήγηση…

Προς τιμήν του (επαναλαμβάνω) ο Τσοβόλας αποστασιοποιήθηκε πλήρως από αυτές τις μηχανορραφίες.

Και έτσι, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, εξαιτίας των δραματικών παγκόσμιων και ελληνικών εξελίξεων, σαν να έγινε μια συμπαντική συνομωσία για χάρη του, ο Πάντζας βρέθηκε προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής, θεωρητικός της αντιμνημονιακής αριστεράς, και συνομιλητής του «μελλοντικού πρωθυπουργού» Αλέξη Τσίπρα!

Από το τίποτα.

Από μια σφραγίδα που έτυχε να έχει στα χέρια του.

Αυτά όλα όμως μέχρι χθες. (Προχθές δε, φώναζε Χάιλ Χίτλερ μέσα στο εθνικό μας κοινοβούλιο)!

Χθες όμως, ύψωσε αγωνιστικό ανάστημα απέναντι στον Αλέξη, ο οποίος (σοφά ποιών) θέλει να καταργήσει τις συνιστώσες, και να βγάλει προς τα έξω έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, πιο ομοιόμορφο, μπας και σπάσει την δημοσκοπική οροφή του 20% και δει χαΐρι.

Ναι αλλά αντιδρούν οι πούροι αριστεροί, όπως π.χ. ο πρώην κωμικός και νυν αγανακτισμένος Γιώργος Πάντζας.

Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να σπαράσσεται από εσωκομματικές τριβές και διαφωνίες, με τον Πάντζα να σηκώνει μπαϊράκι, αρνούμενος να συμβιβαστεί με την απόφαση του Τσίπρα να σουλουπωθεί το κόμμα και να ρίξει λίγο νερό στο κρασί της ακραίας επαναστατικότητάς του.

Αντάρτης δηλαδή ο Πάντζας.

Εξ αριστερών….

Απομένει τώρα να δούμε που θα οδηγήσει αυτός ο «ρεβιζιονισμός» του Αλέξη, και αν θα υποχωρήσει ο μαχητικός αριστερός ηγέτης του ΔΗΚΚΙ, και θα κάνει πίσω βάζοντας το γενικότερο συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ (και της χώρας) πάνω από αυτό της όχι και τόσο πολυπληθούς συνιστώσας ΔΗΚΚΙ της οποίας ηγείται.

Πάντως, όπως μαθαίνω και ακούω, πολλοί είναι αυτοί που μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενοι το πολιτικό μέγεθος του ανδρός, αρχίζουν και  επαναλαμβάνουν αυτά που λέγονταν κάποτε και μέσα στο παλιό ΔΗΚΚΙ, όταν ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα.

Τι έλεγαν λοιπόν, όταν τον Πάντζα τον έπιανε ο επαναστατικός του οίστρος;

Πολύ απλά: «Μη δίνετε σημασία, πρόκειται περί Πάντζα»!

Strange Attractor