Οι Καναδέζες χήρες και τα … Σπάτα.

Αφού όλοι σημειώσαμε με ενδιαφέρον το ότι κάποιος (τελικά) ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει ποσοστό στο Αεροδρόμιο των Σπάτων – το Συνταξιοδοτικό Ταμείο των Καναδών Δημοσίων Υπαλλήλων («οι Καναδέζες χήρες», κατά συντομογραφία) έστω και από σπόντα, άλλοι για να πούμε ότι τέτοιοι επενδυτές βλέπουν τα πράγματα μακροπρόθεσμα (άρα, χρήσιμο), άλλοι για να θεωρήσουν γενικά ότι «ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα», χρειάζεται και λίγο διάβασμα.

Όχι, όχι επειδή εκείνο που αποκτήθηκε (με αγορά-πακέτο από τη Hochtief Airports, κάτοχο του 26,7% που είναι πάνω από 25% του Αεροδρομίου: κρατήστε το αυτό!) ήταν μέσα σ’ ένα σακούλι που είχε κι άλλες συμμετοχές – από το Ντίσελντορφ ή το Σίδνεϊ μέχρι τα Τίρανα.

Αλλά επειδή η απόκτηση του Ελ. Βενιζέλος είναι περίπλοκη υπόθεση.

Οπότε, η εδώ και ενάμιση χρόνο σχεδιαζόμενη -με ρυθμούς ΤΑΙΠΕΔ- πώληση του 30% του Αεροδρομίου (το ελληνικό Δημόσιο ξεκίνησε με 55%, άρα θα του μείνουν 25%: κρατήστε το κι αυτό!), αν δεν γίνουν τα πράγματα ευμέθοδα μπορεί να μπλοκάρει.

Γιατί;

Γιατί οι σχεδιάσαντες τη διαδικασία του Αεροδρομίου των Σπάτων ως «εταιρείας συνεργασίας» Δημοσίου-ιδιωτών μερίμνησαν και έγραψαν τα εξής εγγυητικά: Άμα κάποιος από τους μετόχους θελήσει να πουλήσει μικρό ποσοστό (όπως π.χ. το 5% που έχει αποκτήσει ο Όμιλος Κοπελούζου), το κάνει ελευθέρως μέχρι το 15%.

Από εκεί και πάνω, χρειάζεται η συναίνεση εκείνων που ονομάζονται «σημαίνοντες μέτοχοι» - δηλαδή οι κατέχοντες άνω του 25%. Σήμερα αυτοί είναι το ελληνικό Δημόσιο (25%) και το ΤΑΙΠΕΔ (30% - ελπίζει κανείς ότι όταν εκχωρήθηκε αυτό το ποσοστό έγιναν οι σωστές διαδικασίες, θα δείτε γιατί), ήδη δε οι Καναδέζες χήρες με το 27,5%. (το υπόλοιπο 13,5% διατηρεί η Hochtief με άλλο βραχίονά της).

Προσέξτε τώρα: άμα κάποιος θέλει να πουλήσει πάνω από 25%, χρειάζεται συναίνεση και των Κοινών Μετόχων – δηλαδή όλων!

Γι’ αυτό είπαμε ότι το θέμα θέλει λίγη προσοχή.

Α, ναι, υπάρχει και κάτι άλλο: άμα δεν τηρηθούν οι διαδικασίες, υπόλογος της παράβασης του όρου/in breach είναι κατά τη σύμβαση… ο αποκτών το πακέτο. Τι θα πει αυτό;

Ότι αν οι Γερμανοί (οι οποίοι είναι ήδη Ισπανοί…) δεν μερίμνησαν ή δεν μεριμνήσουν να έχουν τη συναίνεση και του Δημοσίου και της πλευράς Κοπελούζου, κινδυνεύει η συναλλαγή να είναι στον αέρα.

Και οι Καναδέζες χήρες να κυνηγάνε τον πωλητή τους (κι ας πούλησε μια σακούλα με 5-6 αεροδρόμια…) till Kingdom come, που λένε.

«Και τι μας κόφτει εμάς, αυτό;», ίσως διερωτάσθε.

Μας κόφτει γιατί όταν θα καταφέρει το ΤΑΙΠΕΔ «μας» να τα ξεμπλέξει, και βρει αγοραστή για το 30% «του»,  τότε θα χρειαστεί συναίνεση ΚΑΙ της υπόλοιπης Hochtief, ΚΑΙ της πλευράς Κοπελούζου και… των Καναδέζων χηρών.

Μην είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι οι τελευταίες θα έχουν τη διάθεση να έχουν συνεταίρο και με λόγο στο management ή οποιαδήποτε fund ή ένα σοβαρό κινεζικό αεροδρόμιο, όπως το Σεντσέν….

Άρα; Άρα είμαστε βέβαιοι -δεν είμαστε;- ότι οι σοβαροί νομικοί και πολιτικοί και συμβούλια και παράγοντες της κυβέρνησής μας τα έχουν δει όλα αυτά.

Και έχουν, π.χ., μεριμνήσει ώστε να έχουν «δέσει» την έγκριση για τη δική μας κίνηση, ώστε να μην τρέχουμε ύστερα…

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Protagon