Τελικά κινδυνεύει το ευρώ, ή μήπως όχι;

Σύμφωνα με την εφημερίδα της Πράγας Lidove Noviny, η άποψη ότι το κοινό νόμισμα καταρρέει είναι μύθος.

Το πραγματικό πρόβλημα, γράφει, είναι ότι οι χαμένοι (τα λιγότερο ανταγωνιστικά κράτη) αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

Η κρίση έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας.

Αλλά υπάρχει και η καλή πλευρά: Παρά την χειρότερη οικονομική κρίση όλων των εποχών, το ευρώ κρατά γερά, και οι πολιτικοί μας σώζουν…

Για αυτό και πρέπει να ανταποκριθούμε δίνοντάς τους περισσότερες εξουσίες.

Περισσότερη Ευρώπη, περισσότερες Βρυξέλλες, περισσότερη Κομισιόν, περισσότερο Ευρωκοινοβούλιο, και περισσότερους θεσμούς και όργανα.

Μόνο μια Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στην παρούσα κρίση.

Για αυτό και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα πρέπει να … ολοκληρωθεί.

Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά ένας μύθος για να δικαιολογηθεί η αύξηση της εξουσίας τόσο των μη εκλεγμένων τεχνοκρατών των Βρυξελλών, όσο και των εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατών μελών.

Ένα ακόμη παραμύθι, για να δικαιολογηθεί η συγκέντρωση και επικέντρωση των εξουσιών.

Η κρίση όμως του ευρώ δεν είναι παραμύθι… ή μήπως είναι;

Ναι είναι.

Η κρίση είναι 100% τεχνητή.

Κατ’ αρχήν, το νόμισμα δεν πλήττεται από την κρίση.

Πλήττεται ίσως από υψηλό πληθωρισμό, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη με το ευρώ.

Το νόμισμα μπορεί να πληγεί από τις διακυμάνσεις της παγκόσμιας ισοτιμίας του, αλλά κάτι τέτοιο είναι απολύτως φυσιολογικό.

Όλα τα σύγχρονα νομίσματα έχουν σκαμπανεβάσματα… όλα.

Πάντως δεν υπάρχουν ενδείξεις πληθωρισμού, ούτε μεγάλων ανατροπών στην ισοτιμία του ευρώ το οποίο παραμένει σταθερά ισχυρό εδώ και χρόνια.

Δεν υπάρχει καν μυστήριο.

Το υγιές εμπορικό ισοζύγιο της Γερμανίας, που αποτελεί την παγκόσμια εμπορική υπερδύναμη, κρατάει το ευρώ σταθερό.

Ποια κρίση λοιπόν;

Οι φήμες για το τέλος του ευρώ είναι υπερβολικές.

Μήπως όμως η ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση;

Έτσι δεν μας λένε εδώ και χρόνια οι ευρωσκεπτικιστές;

Μήπως όμως ήρθε η ώρα να τους φτύσουμε;

Γιατί; Διότι η ευρωζώνη ΔΕΝ κινδυνεύει με διάλυση.

Ας δούμε πως λειτουργεί: Καμιά χώρα δεν μπορεί να αποκλειστεί, και καμιά δεν μπορεί να εκδιωχθεί αν δεν το θέλει η ίδια.

Ακόμη κι αν μια χώρα πλαστογραφήσει τα στατιστικά της δεδομένα, ή πτωχεύσει, ή ακόμη κι αν ο λαός της βάλει χιτλερικό μουστάκι σε κάθε φωτογραφία της Μέρκελ, (κάτι που έγινε στην Ελλάδα, η οποία συνεχίζει να παραμένει εντός).

Όποια χώρα θέλει μπορεί να φύγει… αλλά μέχρι στιγμής καμιά δεν άδραξε την ευκαιρία.

Το να βγεις από την ευρωζώνη είναι σαν να βγαίνεις από την ΕΕ και την Ευρώπη.

Θα πάψει η ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, ανθρώπων, και κεφαλαίων. Θα χαθούν δηλαδή όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα μιας ένωσης.

Κανένα κράτος δεν θα ρισκάρει να επαναφέρει ταρίφες στις εξαγωγές του στην ΕΕ.

Υπάρχει κανείς που εθελοντικά θα επιδίωκε εμπορικές κυρώσεις και μέτρα;

Σίγουρα, το ελεύθερο εμπόριο υπήρχε και πριν από το ευρώ.

Σήμερα όμως δεν μπορεί κανείς να βγει από το ευρώ, χωρίς παράλληλα να βγει και από την ΕΕ.

Δεν θέλουμε τα κράτη μέλη να επιτρέψουν μια έξοδο η οποία θα διατηρούσε όλα τα προνόμια της συμμετοχής, και θα απαλλάσσονταν από όλα τα αρνητικά της.

Για αυτό ακριβώς ούτε η Ελλάδα, αλλά ούτε και η Κύπρος ήθελαν να βγουν από το ευρώ.

Άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Κανένας δεν θέλει να διώξει κανέναν, και κανένας δεν θέλει να φύγει από μόνος του.

Τελεία…

Καμιά κατάρρευση δεν μας περιμένει.

Οι ευρωσκεπτικιστές τσάμπα χαίρονται, και οι ευρωπαϊστές δεν χρειάζεται να φοβούνται.

Το ευρώ θα παραμείνει για πολλά ακόμη χρόνια.

Δεν ξέρουμε για πόσο, αλλά η ιστορία θέλει τις νομισματικές ενώσεις του 19^ου αιώνα να διατηρούνται επί δεκαετίες, μέχρι που ο Α’Π.Π. τις τερμάτισε για τα καλά.

Λοιπόν, το ευρώ δεν κινδυνεύει, αλλά κινδυνεύουν κάποιες χώρες που το χρησιμοποιούν.

Πολλές χώρες της ΕΕ, κυρίως οι λατινικές, χρειάζονται ένα πιο ασθενές νόμισμα για να καταστήσουν τις εξαγωγές τους ελκυστικές, και για να φέρουν τουρίστες.

Το εμπορικό ισοζύγιο της Γαλλίας βυθίζεται μέρα με την ημέρα.

Την τελευταία φορά που είχε θετικό πρόσημο ήταν τον Μάρτιο του 2000,και αυτή η πτώση θα συνεχιστεί.

Σε αντίθεση με προηγούμενες νομισματικές ενώσεις, η ευρωζώνη απαγορεύει στις χώρες μέλη να κάνουν υποτίμηση.

Έτσι το ήθελαν οι ιδρυτές της ευρωζώνης.

Οι πολιτικοί που κυριαρχούσαν στις εξελίξεις έβλεπαν την υποτίμηση όχι ως εργαλείο οικονομικής πολιτικής, αλλά ως εργαλείο άνισου ανταγωνισμού εις βάρος των γειτόνων τους με ισχυρό νόμισμα.

Σύμφωνα λοιπόν με το κυρίαρχο όραμα, τα κράτη μέλη μπορούν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, μέσα από την σκληρή εργασία, την παραγωγικότητα, την ποιότητα, και την καινοτομία.

Μια καλή ιδέα, που όμως δεν είχε προβλέψει το τι μέλει γενέσθαι όταν κάποιος αποτυγχάνει…

Και σήμερα, ολόκληρη σχεδόν η ευρωζώνη αποτυγχάνει.

Οι νικητές είναι οι Γερμανοί, που έχουν συνηθίσει σε ένα ισχυρό νόμισμα, και των οποίων οι τράπεζες ποτέ δεν έφτιαξαν πιστωτικές φούσκες.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για την Αυστρία, αλλά και το Λουξεμβούργο, το χρηματοπιστωτικό κέντρο της ηπείρου.

Ένα άλλο τέτοιο  κέντρο, η Μάλτα, επίσης πάει καλά.

Για την Σλοβακία, είναι ακόμη νωρίς να πούμε τι γίνεται.

Αλλά με αυτά μόνο τα κράτη, η λίστα των νικητών εξαντλείται.

Ακόμη και η Φιλανδία άρχισε να παραπαίει…

Lidove Noviny 

Απόδοση: S.A.