Ο ξεχαρβαλωμένος Λεβιάθαν.

Σύντομη αναφορά στον ανώνυμο φορολογούμενο, στον μικρό ήρωα της μεγάλης πορείας προς την ανάκαμψη, την ανάπτυξη, την οικονομική άνθηση, την επιχειρηματικότητα, την τελική λύση.

Μεγάλη Δευτέρα 29 Απριλίου ήταν, όταν το αίσθημα του καθήκοντος προς την πατρίδα οδήγησε τα βήματά μου σε μεγάλη ΔΟΥ του κέντρου των Αθηνών.

Η ουρά έφτανε ώς το πεζοδρόμιο και όταν ανέβηκα στον πρώτο όροφο, είδα συνωστισμένους καμιά διακοσαριά πολίτες της δημοκρατίας που περίμεναν υπομονετικά.

Παρά τον συνωστισμό, μπορούσες να διακρίνεις στα πρόσωπά τους κάτι σαν αύρα αισιοδοξίας.

Ήταν όλοι τους βέβαιοι ότι το «Σύστημα» κάποια στιγμή θα επανερχόταν στα συγκαλά του.

Διότι το «Σύστημα» τα είχε χάσει εδώ και ώρα, κοινώς είχε πέσει, οι οθόνες των υπερσύγχρονων υπολογιστών είχαν μουμιοποιηθεί, και πράξεις ήταν αδύνατο να γίνουν.

Εκμεταλλευόμενος την απραξία, άδραξα την ευκαιρία για να αντλήσω πληροφορίες για την ταυτότητα και τον χαρακτήρα του ιδιότροπου αυτού συστήματος.

Πρόκειται για το «Νέο Ενιαίο Taxis», κάτι σαν το New Deal α λα γκρέκα.

Μη με ρωτήσετε περισσότερα γιατί όσα ξέρω για το New Deal, άλλα τόσα ξέρω και για το «Νέο Ενιαίο Taxis».

Ξέρω, όμως, πως από τις 12 έως τις 17 Απριλίου, η ΔΟΥ παρέμεινε κλειστή για το κοινό προκειμένου να εγκατασταθεί το πρόγραμμα.

Στις 18 Απριλίου, οπότε και εγκαταστάθηκε, εμφανίστηκαν «εκπαιδευτές» για να δείξουν στους υπαλλήλους τον τρόπο λειτουργίας του.

Πλην όμως, όπως ανακάλυψαν, στο «Σύστημα» δεν υπήρχε πρόβλεψη για τους «αριθμούς λογαριασμών των εντολών μεταφοράς». Ούτε αυτό ξέρω τι είναι, αλλά ο πληροφοριοδότης μου, αναφέροντάς το, είχε γουρλώσει έντρομος τα μάτια του.

Εν πάση περιπτώσει, βρέθηκε τρόπος για να μπουν οι αριθμοί αλλά στις 25 Απριλίου, ωιμέ, το «Σύστημα» στύλωσε τα πόδια και περιέπεσε σε ένα είδος νεκροφάνειας.

Στις 26 του ιδίου μηνός παρέμενε πεσμένο, ως επίσης και στις 29 Απριλίου, οπότε και το επισκέφθηκα.

Δίπλα μου μια υπάλληλος πατούσε διάφορα κουμπιά ψάχνοντας να βρει το μυστικό για να εκδώσει φορολογικές ενημερότητες.

Κι ενώ η ώρα περνούσε, ο κόσμος παρέμενε συνωστισμένος, αλλά το «Σύστημα» δεν άλλαζε στάση, κάποιος άλλος υπάλληλος, κυκλωμένος από πέντε πελάτες, έχοντας προφανώς αγγίξει τα όρια των ανθρωπίνων δυνατοτήτων φώναξε: «Είμαι σε τέτοια υπερένταση που μού ’ρχεται να δώσω μια να πέσω απ’ το παράθυρο».

«Ευτυχώς έχουν βάλει σιδερένια κάγκελα», σχολίασε ο πληροφοριοδότης μου.

Τότε ήταν που ακούστηκε εκείνη η φωνή μέσα από το πλήθος: «Πότε επιτέλους θα γίνει επανάσταση σ’ αυτήν τη χώρα!»…

Για να συμπληρώσει: «Αστική επανάσταση εννοώ, όχι προλεταριακή!»

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα πολύ να μπορώ να πω «ξύπνησα», αλλά δεν ξύπνησα. Απλώς έφυγα γιατί η ώρα είχε περάσει.

Σκέφτηκα μόνον πως αυτοί οι διακόσιοι άνθρωποι, συν ένας εγώ, και άλλοι τόσοι πριν και άλλοι τόσοι μετά, αν κάνουν λίγη ακόμη υπομονή, θα δουν πώς η ανάκαμψη θα φέρει ανάπτυξη και οι δυο μαζί θα μας οδηγήσουν στην τελική λύση.

Διότι εντός του θέρους θα μειωθεί κατά πάσα πιθανότητα ο ΦΠΑ στην εστίαση, οπότε όλες αυτές οι ταλαιπωρίες θα μας φαίνονται αστείες λεπτομέρειες που τις αφήσαμε πίσω μας.

Απλώς θα πρέπει να προσέξουμε μήπως η μείωση του ΦΠΑ επιφέρει ανεξέλεγκτη πτώση τιμών, φαινόμενο εξίσου επικίνδυνο με τον πληθωρισμό όπως διατείνονται οι ειδικοί.

Είναι και θέμα κοινής λογικής: αν μπορείς να φας χωριάτικη με τόσο μειωμένο ΦΠΑ, πώς θα κινηθεί η οικονομία;

Στον νου μου ήρθαν όλοι αυτοί οι ταγοί του εθνολαϊκισμού που δεν δέχονται να παραχωρήσουν σπιθαμή κυριαρχίας στους «ξένους».

Όχι, τον ξεχαρβαλωμένο Λεβιάθαν που μας ταπεινώνει κανένα δεν θα αφήσουμε να μας τον πάρει!

Τάκης Θεοδωρόπουλος 

Καθημερινή