Ο αγωνιζόμενος «πολιτισμός».

Ο κ. Κραουνάκης εκτός από τραγουδοποιός είναι και αγωνιστής.

Ανήκει στη χορεία αυτή των αρχιτραγουδιστών της δημοκρατίας που δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν τα στήθη τους για την εν γένει αντίσταση και τη σωτηρία του κεκτημένου ειδικού τους βάρους, το οποίο το θεωρούν τόσο σημαντικό ώστε να το ταυτίζουν με τον τόπο.

Όταν είχε επισκεφθεί τη χώρα μας η κ. Μέρκελ είχε εξαντλήσει τα αποθέματα της καλλιτεχνικής του ευαισθησίας και του καλού του γούστου, αποκαλώντας τη «Μερκέλα» και άλλα συναφή και ωραία που ευτυχώς δεν τα θυμάμαι πια.

Όμως τα αποθέματα της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του κ. Κραουνάκη είναι, φαίνεται, ανεξάντλητα, ευτυχώς για τον αγωνιζόμενο πολιτισμό.

Τις προάλλες λοιπόν έκανε την εμφάνισή του στη διαδικτυακή ΕΡΤ με το τελευταίο του πόνημα, μια παραλλαγή της γνωστής επιτυχίας «Πάμε στον Αδωνη» για καφέ. Όπου, αν δεν το καταλάβατε ακόμη, σας το αποκαλύπτω: Άδωνης είναι ο κ. Γεωργιάδης τον οποίον τον λούζει με διάφορα ακατονόμαστα παρασύροντας εν τη ρύμη της εμπνεύσεώς του και την κ. Μανωλίδου, τη σύζυγό του, την οποία αποκαλεί «ξινή νευρικιά» σχολιάζοντας διάφορα για τα εσώρουχά της.

Σημειωτέον ότι η εκτέλεση συνοδευόταν με την εγγραφή στο κάτω μέρος της οθόνης: «Ανοιχτή ΕΡΤ ελεύθερη φωνή για την κοινωνία».

Σημειωτέον επίσης ότι το συγκεντρωμένο κοινό χειροκροτούσε κάθε φορά που ο τραγουδιστής του πετούσε έκφραση ρυπαρότερη της προηγουμένης.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι. Το ζήτημα εδώ δεν είναι ούτε ο κ. Γεωργιάδης ούτε η κ. Μανωλίδου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν εκτίθεσαι στον δημόσιο χώρο πρέπει να είσαι έτοιμος να υπομείνεις τα πάντα.

Το ζήτημα δεν είναι καν ο κ. Κραουνάκης, το ζήτημα είναι τι εννοούν όταν λένε ότι η δημόσια τηλεόραση προβάλλει τον πολιτισμό, και εντέλει, το ζήτημα είναι τι εννοούμε όταν λέμε τη λέξη «πολιτισμός».

Θα θυμάστε τον αείμνηστο καρατερίστα του ελληνικού σοσιαλισμού Ευάγγελο Γιαννόπουλο, ο οποίος είχε βαφτίσει κάποιο εξευγενισμένο σκυλάδικο «πολιτιστικό ίδρυμα» για να του επιτρέψει να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα επιδοτήσεων.

Άλλο σκυλάδικο και άλλο Κραουνάκης, θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω μαζί σας. Ουδεμία σχέση.

Το εκτόπισμα του κ. Κραουνάκη τον κατατάσσει στην κατηγορία του «έντεχνου», το οποίον «έντεχνο» του δίνει το δικαίωμα να αισθάνεται και ολίγον πνευματικός ταγός, περισσότερο δε όταν η χώρα αντιμετωπίζει δυσκολίες.

Ως «έντεχνο» νοείται το τραγούδι που δεν είναι «λαϊκό», αλλά επιτρέπει στο κοινό της συναυλίας να επαναλαμβάνει εν χορώ το ρεφρέν του σουξέ, γεγονός που απαγορεύεται διά ροπάλου στο «ποιοτικό».

Δεν έχω εδώ την δυνατότητα να αναλύσω περαιτέρω το φαινόμενο.

Φαντάζομαι κάποιοι μουσικολόγοι ή ανθρωπολόγοι του μέλλοντος θα αναλάβουν το βαρύ αυτό έργο.

Εκείνο που μπορώ όμως να πω είναι πως στα χρόνια της τρέλας (années folles) αυτού του τύπου η μουσική παραγωγή ήταν ταυτισμένη στην πλειονότητα του λαού μας με τη σημασία της λέξης «πολιτισμός».

Υμνούσε την ανεμελιά ενός κοινού που είχε λύσει όλα του τα προβλήματα και το μόνο που του έμενε ήταν να «πάθει έρωτα» και άλλα συναισθηματικά ωραία - γενικεύω και αναγκαστικά αδικώ πολλούς ταλαντούχους.

Είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τη σημερινή κατάσταση.

Σήμερα που τα προβλήματα είναι πραγματικά, τα τραγούδια, στην καλύτερη περίπτωση, καλλιεργούν νοσταλγία, στη χειρότερη παράγουν δύσοσμους σπασμούς σαν τους στίχους του κραουνάκειου «Αδωνη».

Κι αν κάπου κυκλοφορεί πολιτισμός ανάμεσά μας αυτός κάπου αλλού κρύβεται.

Ο θόρυβος όμως που ξεσηκώνουν όλοι αυτοί δυσκολεύει την αναζήτησή του.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή