Στη Θεσσαλονίκη τα ταξί κυνηγούν τις ουρές τους…

Το πρόβλημα με τις απαράδεκτες ουρές ΤΑΧΙ, στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Τσιμισκή, είναι ένα όψιμο-μεταμοντέρνο συγκοινωνιακό πρόβλημα της πόλης.

Μέχρι σήμερα δεν αντιμετωπίστηκε και είναι βέβαιο πως ο Δήμος δεν έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά, όταν πρωτοεκδηλώθηκε ως φαινόμενο.

Ο κλάδος των ΤΑΧΙ αντιμετωπίζει το δρόμο με όρους μιας ακατανόητης οικειοποίησης.

Καλλιεργείται η αίσθηση ότι, στο όνομα της εξυπηρέτησης του πολίτη, μπορούν να κινούνται και να καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο χωρίς περιορισμούς.

Τα ΤΑΧΙ βρέθηκαν ψηλά στην ιεραρχία του πελατειακού κράτους καθώς, στη βάση μιας καινοφανούς θεωρίας, θεωρήθηκαν ως κινητά «καφενεία» με ικανή επίδραση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Έτσι δημιούργησαν το χαρακτήρα του χαϊδεμένου παιδιού, που ακόμη και μέχρι σήμερα δεν αντιλαμβάνεται ως κοινωνικός εταίρος του συγκοινωνιακού ζητήματος τα όρια των εκατέρωθεν παραχωρήσεων για να οικοδομηθεί ένα βιώσιμο σχέδιο κυκλοφορίας μέσα στην πόλη.

 

Σε μια εποχή όπου τα TAXI θα έπρεπε να αυτοοργανώνονται, με κλήσεις από το Internet, με αυτοαξιολόγηση των οδηγών και της ποιότητας των υπηρεσιών, ανάγουν ως μείζον θέμα τη διεκδίκηση πολύτιμου δημοσίου χώρου, για την ανάπτυξη των ουρών αναμονής.

Η αδικαιολόγητη ανοχή των φορέων της πόλης δημιούργησε την αίσθηση κεκτημένων δικαιωμάτων, με επίκληση της προσχηματικής δικαιολογίας της αναδουλειάς του κλάδου.

Όμως φανταστείτε αν όλοι οι κλάδοι που πιέζονται από την οικονομική κρίση καταλάμβαναν ένα κομμάτι της Τσιμισκή!

Η αλήθεια είναι ότι όσοι ταξιτζήδες δημιουργούν τις ουρές είναι μειοψηφία, είναι κατά βάση οι ίδιοι ως πρόσωπα και κινούνται με τη λογική της ήσσονος προσπάθειας, είτε γιατί δεν θέλουν να κυνηγήσουν τη δουλειά είτε γιατί είναι ιδιοκτήτες και δεν καίγονται ή γιατί βολεύονται με λιγότερα.

Οι μάχιμοι ταξιτζήδες και κυρίως οι οδηγοί-υπάλληλοι, που εξ ορισμού κινούνται με δυναμισμό, ομολογούν πως «στη γύρα είναι η δουλειά».

Όσοι ξημεροβραδιάζονται στις ουρές είναι ακριβώς εκείνοι που την εποχή των παχιών αγελάδων, επιδίδονταν συστηματικά στο «σπορ» της επιλεκτικής επιβίβασης.

Ο Δήμος και η Τροχαία επέτρεψαν να λιμνάσει ένα πρόβλημα και να προστεθεί στα ήδη πιεστικά κυκλοφοριακά προβλήματα.

Η λύση βρίσκεται στη δημιουργία μερικών ακόμη νέων περιορισμένων πιατσών επί οδού, κυρίως όμως στη σθεναρή επιβολή του νομού και της λογικής και στην απαγόρευση της συσσώρευσης ΤΑΧΙ πέραν ενός αριθμού, που απαιτεί η πραγματική ζήτηση των επιβατών.

Στο σημείο αυτό ο Δήμος επέδειξε ενδοτικότητα, απειρία και έλλειψη αποφασιστικότητας.

Άκουγα με έκπληξη τον δήμαρχο Μπουτάρη να ομολογεί στην τηλεόραση ότι δεν επιλύεται το πρόβλημα των ΤΑΧΙ γιατί διαφωνούν οι ίδιοι!

Επί μήνες όλοι παγιδεύτηκαν στα ανύπαρκτα επιχειρήματα του συμπαθητικού, πλην παραδοσιακά κακομαθημένου κλάδου.

Η τραγελαφική εικόνα, με ΤΑΧΙ να κυκλώνουν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και πεζοί να εγκλωβίζονται και να κινδυνεύουν, δημιουργεί συνειρμούς ακραίου επαρχιωτισμού για την πόλη και αυτό αδικεί τη Θεσσαλονίκη.

Κλείνοντας με διάθεση χιούμορ θα λέγαμε πως το μόνο παρήγορο με όλη αυτή την ιστορία είναι ότι τα ΤΑΧΙ στη Θεσσαλονίκη δεν είναι κίτρινα, γιατί αν ήταν η αισθητική παράκρουση θα ήταν εφιαλτική...

Σταύρος Κωνσταντινίδης

Athens Voice