Ο φίλος μου ο Γάτος…

Με αφορμή την χθεσινή παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, θυμήθηκα και αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από δυο ακριβώς χρόνια για το Antinews, και το οποίο περιγράφει το πώς βλέπω εγώ τα ναρκωτικά…

…Ανεβάσαμε τις προάλλες μια μικρούλα είδηση για τη πρόθεση των Ολλανδών να περιορίσουν κάπως τη λειτουργία των διάσημων ναρκω-καφέ τους, και  έγινε ο κακός χαμός. Ογδόντα και βάλε σχόλια, για ένα ζήτημα που τελικά μάλλον απασχολεί πολλούς: Τα ναρκωτικά.

Άλλοι κάθετοι εναντίον, και άλλοι φανατικά υπέρ.

Τα επιχειρήματα πολλά, και από τους μεν και από τους δε.

Γνωρίζω πάνω κάτω την γενική επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν την ανάγκη νομιμοποίησης των μαλακών (τουλάχιστον ) ναρκωτικών.

Και σε πολλά σημεία έχουν απόλυτο δίκιο, ακόμη και επιστημονικά αν το δούμε, πόσο μάλλον κοινωνικά.

Γνωρίζω όμως και τη περίπτωση του παλιού μου φίλου του «Γάτου».

Τη δεκαετία του `70 τα πράγματα ήταν γενικά πιο «σφιχτά».

Μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ασχολούνταν με τον Τραβόλτα, τις ντίσκο, και γενικά τη καλοπέραση. Που καιρός για προβληματισμούς;

Στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε η πλατεία Ναυαρίνου. Εκεί συχνάζαμε.

Ήταν μια μικρότερη εκδοχή των  «θρυλικών» τότε Εξαρχείων, όπου μαζεύονταν οι κάπως πιο πολιτικοποιημένοι, και προβληματισμένοι νέοι της εποχής. Φρικιά, Κνίτες, αναρχικοί, κλπ.

Τη συγκεκριμένη πλατεία μάλιστα, την έχει κάνει και τραγούδι ένας άλλος συμμαθητής μου, που μαζί τη ζήσαμε,  ο Δημήτρης Ζερβουδάκης.

Ανάμεσα λοιπόν σε όλους αυτούς τους «προχωρημένους» νέους,  έλαμπε ο Γάτος.

17-18 χρονών, με τα μακριά μαλλιά του, το επιτηδευμένα ατημέλητο ντύσιμό του, άκουγε Doors, Dylan, και Σαββόπουλο, και διάβαζε Μαρκούζε και Κέρουακ.

Είχε και έναν μούργο που τον φώναζε Τσε.

Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι Boney M και τα βίπερ ΝΟΡΑ, ήταν πραγματικά προχωρημένος. Για εμάς τους υπόλοιπους αποτελούσε πρότυπο.

Για εμένα συγκεκριμένα, δυο χρόνια μικρότερό του, αποτελούσε ίνδαλμα και μέντορα. Μου έμαθε να ακούω μουσική, να διαβάζω ποίηση, και γενικά να προβληματίζομαι. Μου σχημάτισε όλα αυτά που στο εφηβικό μου μυαλό έμοιαζαν με χάος.

Και στη πορεία με σχημάτισε ως άνθρωπο, με ακούσματα, ιδέες, και απόψεις, που ακόμη με χαρακτηρίζουν και με συνοδεύουν.

Για αυτό και θα τον ευγνωμονώ αιώνια.

Κρίμα όμως που ο Γάτος πέθανε.

Στα 24 του… Από ναρκωτικά.

Όπως κάθε «προχωρημένος», έτσι κι αυτός πειραματίστηκε με το σχετικά νέο φρούτο τότε για την Ελλάδα.

Ξεκίνησε με μαριχουάνα, και κατέληξε στην ηρωίνη.

Από την οποία και πέθανε το καλοκαίρι του 1984.

Έχοντας μείνει (μέσα σε ελάχιστα χρόνια)  σκιά του άλλοτε εαυτού του, περιφερόμενος από φυλακή σε νοσοκομείο, και ανάποδα, τρεκλίζοντας και πέφτοντας, έρμαιο του κάθε εμπόρου και περίγελος του κάθε περαστικού άσχετου.

Υπάρχουν δυο τραγούδια των Waterboys που θα μου τον θυμίζουν για πάντα.

Το ένα είναι το It should have been you, στο οποίο κάποιος επισημαίνει σε κάποιον άλλο, ότι απ όλους τους ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του, αν ένας θα έπρεπε να λάμψει, ήταν εκείνος.

Ο πιο πολλά υποσχόμενος. Και όμως…

Το άλλο είναι το The whole of the moon.

Σε αυτό, ο τραγουδιστής εκφράζει την απορία του, πως γίνεται, και ενώ γύρισε όλο τον κόσμο, και «είδε» τα πάντα, να μπόρεσε να δει μόνο το μισό φεγγάρι… ενώ ο άλλος, ο χαρισματικός, που ήταν μια ζωή κλειδωμένος στο δωμάτιο του, κατάφερε και αντίκρισε την πανσέληνο! Πως γίνεται;

Έτσι και εγώ.

Από όλους όσους γνώρισα στη ζωή μου, αυτός που είχε τα φόντα να κάνει τα πάντα ήταν ο φίλος μου ο Γάτος.

Είχε δει τη πανσέληνο όταν εμείς ακόμη κοιτούσαμε το δάχτυλο που μας έδειχνε τη σελήνη.

Σε όλα μπροστά. Πρώτη μούρη στα πάντα.

Πρώτος πρόεδρος στο σχολείο, στα σπάργανα των 15μελών συμβουλίων.

Πρώτος στα μαθήματα και πρώτος στις …κοπάνες.

Πρώτος που έβγαλε δίπλωμα και κυκλοφορούσε με ένα φιατάκι 127, όταν οι υπόλοιποι χαλβαδιάζαμε ακόμη κάποιοι 10τάχυτο αγωνιστικό ποδήλατο.

Πρώτος από τη παρέα που … πήδηξε.

Πρώτος σε όλα.

Και δυστυχώς, ο πρώτος στη παρέα, που έμπλεξε με ναρκωτικά.

Είχε κι άλλες πρωτιές.

Ήταν ο πρώτος τοξικομανής, που η σύλληψή του έγινε είδηση ακόμη και στη τηλεόραση, αφού τον κάρφωσε στην αστυνομία ο γιατρός πατέρας του, για να τον σώσει. Ήταν βλέπετε μοναχογιός…

Ήταν επίσης ο πρώτος που έπεσε σε κώμα από υπερβολική δόση, όντας φυλακισμένος, μέσα στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

Τέτοιου είδους περιστατικά (ναρκωτικά στις φυλακές)  ήταν τότε ακόμη τόσο σπάνια, που μέχρι και η τηλεοπτική εκπομπή ΡΕΠΟΡΤΕΡΣ είχε κάνει ειδικό αφιέρωμα για τη περίπτωσή του.

Ο Γάτος ήταν ένας φλεγόμενος και λαμπερός κομήτης, που πέρασε από τη ζωή μου, της έβαλε τη σπίθα, της έδωσε φως, και ο ίδιος μετά κάηκε. ‘Όπως είναι η μοίρα του κάθε κομήτη.

Κράτησε λίγο, αλλά όσο κράτησε, έλαμψε.

Μια μικρή όμως λάμψη, που δυστυχώς, δεν μπόρεσε να διαρκέσει.

Και αυτό που τον έκαψε ολοσχερώς, ήταν τα ναρκωτικά.

Το αναμφισβήτητα προχωρημένο του μυαλού του, τον ώθησε να πειραματιστεί. Και εκεί έγκειται η παγίδα των ναρκωτικών.

Ξεκινά κανείς με λίγο χόρτο, διαπιστώνει ότι στη τελική είναι ακίνδυνο, δεν εθίζει, και αρχίζει έτσι να αμφισβητεί ολόκληρη τη «φιλολογία» περί ναρκωτικών.

Όσοι τα αποφεύγουν είναι «φλώροι»…

Και έτσι πέφτει στη λούμπα των πιο σκληρών. Και εκεί χάνεται η μπάλα.

Και φτάνουμε στο σημείο να βλέπουμε ένα 18χρονο αστέρι, που έχει όλη τη ζωή μπροστά του, όλα τα φόντα για να κυριαρχήσει και να ξεχωρίσει, να καταλήγει μέσα σε 5-6 χρόνια μια ακόμη θλιβερή ανάμνηση.

Τίποτα άλλο.

Για αυτό, ακόμη και με το θάνατό του, ο Γάτος μου πρόσφερε ακόμη ένα μάθημα.

Το πιο πολύτιμο απ όλα. Και τον ευχαριστώ.

Για όλα όσα μου πρόσφερε, ζωντανός και νεκρός.

Αιωνία του η μνήμη.

Strange Attractor

Antinews