Η νέα κυβέρνηση πρέπει να πετύχει.

Αντικειμενικά είναι μία καλή κυβέρνηση.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κατεβάζουν τα πιο δυνατά τους στελέχη, σε αντίθεση με την προηγούμενη κυβέρνηση που αυτό δεν συνέβη.

Τώρα δεν υπάρχει Μανιτάκης, δεν υπάρχει Σκοπούλη και κυρίως δεν υπάρχουν δικαιολογίες σε περίπτωση που δεν παραχθεί το προσδοκώμενο έργο.

Όσο για τον πάγκο; Μην ψάχνετε, δεν υπάρχουν άλλες διαθέσιμες δυνάμεις. Τουλάχιστον όχι από τα δύο αυτά κόμματα και οπωσδήποτε όχι από αυτή την Βουλή.

Είναι σαν μία ομάδα ποδοσφαίρου να κατεβάζει σε ένα κρίσιμο παιγνίδι για την ιστορία της την καλύτερη δυνατή της εντεκάδα.

Από την μία αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να της τύχει σε μία τέτοια στιγμή.

Το χειρότερο θα ήταν να έδιδε το παιγνίδι με τους καλύτερους παίκτες της τραυματισμένους ή σε τιμωρία.

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα αυτή δεν έχει πάγκο, δεν έχει εναλλακτικές λύσεις.

Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι που θεραπεύεται έτσι στα ξαφνικά. Υπήρχε έτσι κι αλλιώς...

Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση την απαλλάσσει  από τα βαρίδια που έσερνε μαζί της.

Ο κ. Μανιτάκης, για παράδειγμα, ήταν η βασική αιτία για την οποία δεν προχώρησε η παραμικρή μεταρρύθμιση στον δημόσιο τομέα. Με το πρόσχημα ότι δεν επιθυμούσε τις απολύσεις, φρόντισε να παραμείνουν τα πάντα όπως ακριβώς ήταν. Να μην αλλάξει το παραμικρό. 

Λες κι ο κ. Μανιτάκης ήταν ο μοναδικός πονόψυχος άνθρωπος σε αυτή την χώρα.

Στο μεταξύ του διέφυγαν οι διπλοθεσίτες της ΕΡΤ και ορισμένοι Οργανισμοί του δημοσίου που θα έπρεπε να έχουν καταργηθεί εδώ και δεκαετίες.
Αυτή η  κυβέρνηση δεν έχει πλέον το άλλοθι της ΔΗΜΑΡ.

Ταυτόχρονα, όμως, δεν έχει και περιθώρια για άλλες καθυστερήσεις.

Το επόμενο ατύχημα δεν θα θεραπευτεί με ένα νέο ανακάτεμα της τράπουλας.

Οι εκλογές και η μετωπική σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς θα είναι το αποτέλεσμα. Και σε μία τέτοια περίπτωση και με δεδομένες τις συνθήκες πόλωσης που θα επικρατήσουν, δεν γνωρίζουμε αν θα μπορεί κανείς να μιλά τότε για νικητές και ηττημένους.
Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πετύχει.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η ύπαρξη της αναγκαιότητας προαναγγέλλει και το αποτέλεσμα. 

Αν πετύχουν, αυτό θα συμβεί επειδή θα προσπαθήσουν σκληρά και θα αποφασίσουν να έρθουν σε σύγκρουση με οικονομικά συμφέροντα που διαπλέκονται με τον κόσμο της πολιτικής και  νέμονται τον πλούτο της χώρας εδώ και δεκαετίες. Μπορούν;
Η κρίση των προηγούμενων ημερών απέδειξε ότι τα συμφέροντα αυτά είναι ακόμη πανίσχυρα και ότι δεν θα διστάσουν να ρίξουν την χώρα ακόμη και στα βράχια, αρκεί τα ίδια να εξασφαλίσουν την θέση τους στην επόμενη ημέρα.

Και δεν δίνουν μία δεκάρα αν η μέρα αυτή θα είναι με δραχμή ή με ευρώ...
Η λύση περνάει αναγκαστικά μέσα από την οικοδόμηση μιας Νέας Ελλάδας, απαλλαγμένης από τους νταβατζήδες της πολιτικής και της οικονομίας.

Το ερώτημα είναι ποιοι καλούνται να κάνουν την σύγκρουση.

Μπορούν; Θέλουν;

Είναι ανεξάρτητοι απέναντι σε αυτά τα συμφέροντα;

Έχουν την δύναμη να τους αντιταχθούν;

Η απάντηση θα δοθεί στους επόμενους λίγους μήνες.
Δεν μπορούν, πάντως, να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να αλλάξει το κράτος, αν δεν αλλάξουν οι δομές που δημιούργησαν τα λεγόμενα νέα οικονομικά τζάκια, τα τζάκια της διαπλοκής.

Μιλάμε για ανοικτό πόλεμο σε όλα τα επίπεδα.

Η μάχη της μεταρρύθμισης έχει ονοματεπώνυμο, δεν πρόκειται για μία μάχη απέναντι σε σκιές.

Το πέρασμα από την Ελλάδα των μεταπρατών σε εκείνη των νέων επιχειρηματιών απαιτεί μεγάλο και σκληρό αγώνα. Είναι ένας δρόμος στρωμένος με αγκάθια. Αν θέλουμε όμως να περάσουμε στην απέναντι όχθη, είμαστε υποχρεωμένοι να ματώσουμε.

Δεν έχουμε, όμως, δικαίωμα να μην περάσουμε στην απέναντι όχθη.

Δεν έχουμε δικαίωμα να τα παρατήσουμε.
Οι πλούσιοι και ισχυροί που απέκτησαν τις περιουσίες τους με μόνο όπλο τους την διαπλοκή και την διαφθορά, θα επιβιώσουν και στην επόμενη ημέρα.

Σε συνθήκες άγριας δύσης, πιθανότατα, αλλά θα επιβιώσουν.

Η χώρα, σίγουρα όχι...

Θανάσης Μαυρίδης

Capital.gr