Η νεκρανάσταση του πράσινου βρικόλακα…

Μπορεί ο παραπάνω τίτλος να θυμίζει κινηματογραφική αμερικανιά, ή b movie χειρίστου είδους, αλλά δυστυχώς είναι εξόχως πολιτικός, αφού αναφέρεται στην «επιστροφή»του απέθαντου Πασόκ.

Που ότι και να γίνει, ζει και βασιλεύει.

Σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράγμα.

Σαν τον Μεγαλέξανδρο της γοργόνας του λαϊκού θρύλου.

Η όλη πολιτική κατάσταση, όπως εξελίχθηκε την τελευταία εβδομάδα, προσωπικά μου φέρνει σε επεισόδιο της σειράς Twilight Zone, όπου ο πρωταγωνιστής είναι παγιδευμένος σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, και κάθε πρωί που ξυπνά, έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο ακριβώς εχθρό εφιάλτη.

Κάτι σαν την ημέρα της μαρμότας.

Και ο εφιάλτης αυτός είναι το Πασόκ, που δεν λέει να το βάλει κάτω.

Ότι και να γίνει.

 

Τι κι’ αν πέρασαν δεκαετίες ολόκληρες με το Πασόκ στην εξουσία να ισοπεδώνει τα πάντα.

Τι κι’ αν μεσολάβησαν άκηδες, μαντέληδες, κάποιοι ντεμέκ εκσυγχρονιστές, και κάποιοι καστανίδηδες και τσιώκες, που με τα ανερμάτιστα μπλα μπλα τους, και τις καιροσκοπικές τους πολιτικές μας βούλιαξαν στην ανυποληψία.

Τι κι’ αν ήρθε η κρίση, με τον ΓΑΠ στο τιμόνι, να μας γονατίσει οριστικά…

Τι κι’ αν μετά απ’ όλα αυτά και άλλα τόσα, ήρθε επιτέλους η ώρα το Πασόκ να πάρει την θέση που του αξίζει στο πολιτικό πάνθεον της χώρας.

Αυτήν δηλαδή ενός μορφώματος του 4-6%. Που πολύ του είναι.

Κι’ όμως!

Όχι.

Αυτό εκεί.

Σαν τον Ρασπουτίν, που λέγεται ότι δεν πέθαινε με τίποτα, παρά την πολύωρη δολοφονική προσπάθεια του πρίγκιπα Γιουσούποφ και της παρέας του!

Ότι και να γίνει δηλαδή, συνεχίζει να ισχύει εκείνο το παλιό σύνθημα «το Πασόκ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό».

Είναι να ανατριχιάζεις.

Σαν να αποφάσισε κάποιος χαιρέκακος γίγαντας, να μας το τρίβει συνεχώς στη μούρη, γελώντας εις βάρος μας.

Βασανίζοντας μας.

Είμαι σίγουρος πως ακόμη κι ο Ανδρέας, εκεί που είναι, θα δυσανασχετεί.

Δεν είναι αυτή η εξέλιξη  που θα ήθελε για το δημιούργημά του.

Κι όμως. Αυτό είναι ακόμη είναι στον αφρό.

Να διαπραγματεύεται υπουργεία και θέσεις, για κάποιους απίθανους τύπους, που δεν χόρτασαν δόξα οφίτσια και εξουσία τριάντα τόσα χρόνια, και θέλουν κι άλλο.

Επιμένουν να μας σώζουν δηλαδή.

Με το στανιό.

Και εμείς να εξαρτόμαστε από αυτούς, διότι έτσι τα’ φερε η μοίρα, και ο … κυρ Φώτης ο καραμπουζουκλής, ο «υπεύθυνος δημοκράτης».

Να αγωνιούμε δηλαδή καλοκαιριάτικα για το ποιο υπουργείο θα αναλάβει ο Κουκουλόπουλος (!), και ποιο η Φώφη η Γεννηματά… εδώ γελάμε ρυθμικά.

Όπως είμαι σίγουρος ότι γελάει και ο Σαμαράς, αλλά τι να κάνει ο έρμος;

Εδώ που φτάσαμε…

Να έχουμε δηλαδή έναν νέο Καποδίστρια, ένα άλογο κούρσας, και να το ζεύουμε στο μαγγανοπήγαδο, έρμαιο στις ορέξεις της …. Φώφης!

Ήμαρτον ρε παιδιά για τη κατάντια μας.

Εκεί φτάσαμε;

Να περιμένουμε να σωθεί η χώρα από την Φώφη (και τον Κυριάκο δευτερευόντως);

Ε, άμα είναι έτσι, δεν φέρνουμε και τον Ανατολάκη;

Θα μου πείτε, αν ήταν Πασόκος, μπορεί και ναι. Ποιος ξέρει;

Με αυτά και με αυτά, αρχίζω και αναθεωρώ ορισμένα πράγματα.

Μπορεί ο Σαμαράς σαν είχε δίκιο όταν έκανε την έγκαιρη μνημονιακή του στροφή.

Μπορεί να είχε δίκιο όταν επανέφερε την Ντόρα, αφού είχε ανάγκη και τη τελευταία ψήφο.

Μπορεί να είχε δίκιο συμφωνώντας και εφαρμόζοντας τα προγράμματα της τρόικας, κλπ. που μακροπρόθεσμα ίσως μας βγάλουν απ το σκοτεινό τούνελ.

Τώρα όμως δεν ξέρω αν είχε δίκιο προχθές στο να μη τα βροντήξει όλα κάτω και να πάμε σε εκλογές, και ότι γίνει έγινε.

Διότι αν η εναλλακτική λύση στο χάος των εκλογών, και στην πολιτική αστάθεια που θα προέκυπτε είναι η διακυβέρνησή του να εξαρτάται από τα καπρίτσια και τα γινάτια της Φώφης, του Μπένυ, και του… Κυριάκου, ε τότε τι είχαμε τι χάσαμε;

Άρα, πρώτον  ελπίζω να μη το μετανιώσει όταν θα είναι πλέον αργά, και δεύτερον του απευθύνω την έκκληση «πρόεδρε, ότι θες κάνε, εσύ ξέρεις, αλλά προς Θεού όχι τη Φώφη υπουργό, κι ας τρώγωμεν και πέτρες».

Strange Attractor

ΥΓ- Αν ακούσω ότι συζητιέται και η υπουργοποίηση καμιάς Καϊλή, ή καμιάς Λιάνη, τότε θα πάω σούμπιτος να γραφτώ στη συνιστώσα Ρόζα.

Ή στο ΔΗΚΚΙ του Πάντζα, που είναι και πιο σοβαρός.

Από τα παραπάνω να εξαιρέσω τον Μανιάτη, και τον Χρυσοχοίδη, που πραγματικά  τους θεωρώ ικανότατους και εργατικούς.

Αλλά την Φώφη;

Έλεος πια με τα τίποτα της πολιτικής.