Η επανεκκίνηση της Δημοκρατίας.

Παρά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που μια κυβέρνηση συνεργασίας –κομμάτων με διαφορετική πολιτική καταγωγή και φιλοσοφία– κρατάει τόσο καιρό.

Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση.

Κατά κάποιον τρόπο το πολιτικό σύστημα διδάσκεται στην πράξη τη διαβούλευση, έστω σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών.

Βεβαίως υπάρχουν κλυδωνισμοί, αλλά πιο περίεργο θα ήταν η απουσία τους.

Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα παράγονται ομοφωνίες και αυτές είναι πλασματικές.

Η δημοκρατία εφευρέθηκε ώστε να εκφράζονται οι διαφορετικές απόψεις και τα ξεχωριστά συμφέροντα που προϋπάρχουν σε μια κοινωνία, αλλά να εκφράζονται εντός συγκεκριμένου πλαισίου κανόνων, το οποίο αποτρέπει τον αλληλοσκοτωμό.

Όμως, πέρα από την ομαλότερη λειτουργία της κυβέρνησης, χρειάζεται και η ομαλότερη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Για να επιτευχθεί αυτό δεν φτάνει η βούληση των πολιτικών αρχηγών, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει.

Κακά τα ψέματα: τα δύο κόμματα (αλλά όχι μόνον) είχαν προμετωπίδα και αγκωνάρι τον εκάστοτε πατερούλη-αρχηγό, με χειροκροτητές βουλευτές και στελέχη από κάτω. Ο διάλογος επί προγραμματικών θέσεων και λύσεων στα προβλήματα του τόπου δεν ήταν το βασικό χαρακτηριστικό των κομμάτων.

Όμως, όποτε έγινε διάλογος, πνίγηκε στα λύματα των ΜΜΕ που τον μετέφρασαν σε ένα αβαθές σχήμα προσωπικών ανταγωνισμών και «σού ’πα, μού ’πες» της πολιτικής. Όχι ότι αυτά δεν υπάρχουν, αλλά υπήρξαν και τα άλλα που δεν είδαμε επειδή «δεν πουλούσαν».

Η παρουσίαση της πολιτικής ως καρικατούρας («ένταση προκλήθηκε στη Βουλή για το τάδε διαδικαστικό θέμα») δημιουργεί κίνητρο στους πολιτικούς –ειδικά σε όσους δεν έχουν αναστολές– να φωνασκούν περισσότερο για να πετύχουν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας στα τηλεκαφενεία των οκτώ.

Οι πολίτες εθίζονται στις φωνασκίες και στην απλοϊκή ανάγνωση της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στη σημερινή, τη χειρότερη της μεταπολίτευσης, Βουλή.

Κι αυτό δεν είναι καν το χείριστο· σε τρία χρόνια, το αργότερο, θα έχουμε πάλι εκλογές και οι δημοσκοπήσεις δίνουν στους πιο νταήδες όλων 15%.

Γι’ αυτό, ανεξαρτήτως της πορείας αυτής της κυβέρνησης, πρέπει να ξεκινήσει και η επανεκκίνηση της Δημοκρατίας.

Αυτή χρειάζεται μεγαλύτερη πανστρατιά από εκείνη που ζητάει για την οικονομία ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, διότι είναι η δυσκολότερη των μεταρρυθμίσεων.

Στην οικονομία –αργά ή γρήγορα, διά της πειθούς ή της χρεοκοπίας– οι πολίτες θα κατανοήσουν ότι μια χώρα δεν μπορεί να ξοδεύει εσαεί περισσότερα απ’ όσα παράγει. Η αξία της Δημοκρατίας δεν γίνεται εύκολα κατανοητή· αποδείχθηκε από τα αποτελέσματα των περυσινών εκλογών, όταν τελείωσε η προηγούμενη φάση της επιδοτούμενης –διά του πελατειακού κράτους– δημοκρατίας.

Ακόμη κι αν παραβλέψουμε το απεχθές του γεγονότος να έχουμε ναζί στη Βουλή, διά της ψήφου μας κάναμε ακόμη πιο ασυνάρτητη την πολιτική διαδικασία, κάτι που κάνει ακόμη δυσκολότερη την επίλυση των προβλημάτων.

Γι’ αυτό η επανεκκίνηση της Δημοκρατίας είναι πιο δύσκολη και από την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Αλλά ταυτοχρόνως είναι και η πιο αναγκαία, διότι ακόμη κι αν η χώρα χρεοκοπήσει, την επόμενη μέρα θα χρειάζεται τα εργαλεία της Δημοκρατίας για να συμμαζέψει τα κομμάτια της.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή