Αριστερά περιορισμένης ευθύνης.

Η Ιστορία είναι γεμάτη από κακούς χειρισμούς. Και καταστροφές.

Αυτές συνήθως ξεκινούν από τα μικρά για να καταλήξουν στα χείριστα.

Οι εξελίξεις γίνονται χιονοστιβάδα και τα αδιανόητα πραγματικά. Βεβαίως, οι κακοί χειρισμοί δεν συνεπάγονται αυτομάτως καταστροφές.

Υπάρχουν συστήματα που έχουν καλά αμορτισέρ και απορροφούν τους κραδασμούς. Η Ελλάδα τα έχασε διότι κι αυτά δεν ήταν προϊόν δημοκρατικού αυτοματισμού, αλλά κρατικού κορβανά.

Παλαιότερα η παραμικρή αστάθεια στην κοινωνία «θεραπευόταν» με αύξηση των δαπανών, δηλαδή με ελλείμματα που γινόταν χρέος.

Δεν φτιάξαμε οικονομία που να δίνει εργασία· φτιάξαμε μεγάλο κράτος για να απορροφά ανέργους.

Τα τελευταία χρόνια, επειδή λεφτά δεν υπάρχουν, όλο το σύστημα λειτουργεί στο κόκκινο και οι πιθανότητες της καταστροφής αυξήθηκαν δραματικά.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η χώρα ζει με δανεικά· τα τελευταία χρόνια έτσι ζούσε. Είναι ότι ζει με τα τελευταία δανεικά που απέμειναν στον κόσμο· του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Με δεδομένα τα παραπάνω είναι να απορεί κανείς με τη στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Απέδειξε ότι είναι η Αριστερά Περιορισμένης Ευθύνης.

Στα δύσκολα προτιμά την ασφάλεια της αντιπολίτευσης, παρά το καμίνι της ευθύνης. Οχι πως δεν έχει λόγους πικρίας από τη λειτουργία της τρικομματικής.

Το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα κυβερνητικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ, ακόμη και οι νουνεχείς, ασπάστηκαν τη «σκληρή γραμμή» της αποχώρησης, δείχνει ότι κάτι σάπιο υπήρχε στις κυβερνητικές διεργασίες.

Παλιές καραβάνες στη διαχείριση του βάλτου της μικροπολιτικής οι άλλοι δύο εταίροι είναι σίγουρο ότι υπονόμευσαν και προσέβαλαν τον μικρότερο της παρέας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις «περίεργες» διαρροές και στοχοποιήσεις από τα ΜΜΕ των υπουργών και στελεχών της ΔΗΜΑΡ.

Κάπου εκεί στους υπονόμους της πολιτικής συναντήθηκε ο αναχωρητισμός της Αριστεράς με τη μικροπολιτική της Δεξιάς και τελικώς επήλθε η σύγκρουση και η κρίση.

Το θέμα δεν είναι οι ψυχολογικές αποτιμήσεις των πολιτικών.

Είναι πως η χώρα ξαναμπαίνει στην αστάθεια του παλιού καιρού.

Μια κυβέρνηση με πλειοψηφία τριών βουλευτών δίνει ισχυρότερο σήμα στις αγορές και στους επενδυτές ότι η Ελλάδα είναι ο ιδανικός τόπος να χάσουν τα λεφτά τους. Επιτρέπει σε διάφορους μεγαλοπαράγοντες της παρασιτικής οικονομίας να παίξουν με τις εύθραυστες πλειοψηφίες· ξέρουν καλά αυτό το παιχνίδι, το έκαναν και στο παρελθόν.

Το κυριότερο όμως είναι ότι η χώρα εμφανίζεται και πάλι με μειωμένη βούληση για να αντιμετωπίσει την κρίση.

Αν το καλοσκεφτούμε η επιβίωση της τρικομματικής κυβέρνησης ήταν από μόνη της -αλλά και η μόνη- βαθιά δομική μεταρρύθμιση του τελευταίου χρόνου.

Όλα τα άλλα λίμναζαν.

Αυτό όμως που δεν κατάλαβε ο κ. Φώτης Κουβέλης και θα χαντακώσει τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι ο κόσμος -και πολύ περισσότερο ο δικός του κόσμος- έχει μπουχτίσει με την άρνηση και θέλει θέσεις.

Αν οι ψηφοφόροι του κόμματός του ήθελαν να είναι απλοί κήνσορες της πολιτικής με το δάχτυλο διαρκώς σηκωμένο θα βρίσκονταν στον ΣΥΡΙΖΑ· δεν θα ψήφιζαν ΔΗΜΑΡ. Η θεραπεία είναι πολύ δύσκολη και ήλπιζαν ότι υπάρχει ένα μέρος της Αριστεράς που θα επιμείνει σ’ αυτή αντί να αερολογεί καταγγέλλοντας και να καταγγέλλει αερολογώντας.

Δύσκολο πράγμα η ευθύνη.

Δυσκολότερο η Αριστερά της ευθύνης...

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή