Για να γυρίσει ο ήλιος…. θέλει δουλειά πολλή!

Ή αλλιώς: Ήταν όλοι τους εκεί…

Στις έντεκα και τρία λεπτά, εγώ ήμουν εκεί.

Μη χάσω…

Αναμένοντας στη σειρά για να περάσω από τα μηχανήματα ανίχνευσης όπλων και εκρηκτικών, για να εισέλθω στο χώρο του Μακεδονία Παλλάς, όπου και  διεξήχθη το περίφημο προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη!

Είχα μία κρυφή, αλλά όπως αποδείχτηκε φρούδα, ελπίδα ότι θα πάω σε μία συνεδριακή συζήτηση η οποία θα ήταν γόνιμη, με όμορφες αντιπαραθέσεις, με επιχειρηματολογίες, και με ένα συμπέρασμα, το conclusion που συνηθίζω να λέω στους φίλους μου όταν μετά από ακατάσχετη παπαρολογία τους, τους ρωτάω επιτακτικά: conclusion;;;;

Το δια ταύτα;

Η καλή ημέρα όμως  από την αρχή φαίνεται, όπως φυσικά και η κακή!...

Πλήθος ανθρώπων προσέρρεαν από κάθε μεριά για να εισέλθουν στην ουρά του ελέγχου.

Ένα ετερόκλιτο πλήθος το οποίο αποτελούνταν από απλούς ανθρώπους με το «βλέμμα που ψάχνει μέσα στο πλήθος», μέχρι μεγαλόσχημους παράγοντες και παραγοντίσκους, κομματικά στελέχη και στελεχίδια, μέσα σε κοστούμια και γραβάτες, wannabe στελέχη, και αλεξιπτωτιστές που πήγαν εκεί «ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΟΥΝ», όπως κάποιοι από αυτούς ανερυθρίαστα και μέσα στο γενικό χαβαλέ έλεγαν στα πηγαδάκια τους....

Μέσα σε όλους αυτούς, διέκρινα αυτό ακριβώς που ο φίλος μου ο Strange Attractor είχε γράψει σε έναν άρθρο του εδώ, τη λεγόμενη Γαλάζια Γλίτσα.

Που όλα τα καταπίνει (αν το θελήσει).

Νυν μέλη Διοικητικών Συμβουλίων κρατικοδίαιτων εταιρειών, που μου τηλεφωνούσαν πριν κάποιους μήνες να μου πούνε για την αγωνία τους και την αναμονή τους για μία θέση σε ένα ΔΣ (είναι απίστευτο πώς σου την πέφτουν κάποιοι όταν ακουστεί, ή ακόμη τους πεις ο ίδιος ότι είσαι Σαμαρικός, προσέξτε, όχι νεοδημοκράτης αλλά Σαμαρικός, μέσα στην αγωνία τους να πιαστούν από παντού - ποιος είμαι εγώ ο ουτιδανός;;;!!!! - για να επιπλεύσουν), στελεχάρες - φωτεινοί σηματοδότες της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, από αυτούς που μαζεύονταν κάποτε στο Κέντρο της πόλης, σε γνωστά καφέ, επί Κ.Κ, και βροντοφώναζαν το παραγοντιλίκι τους, ακόμη και με τον τρόπο που χαιρετούσαν τους πληβείους.

Βουσμάνοι των κομματικών διαδρόμων.

Ναι, όλοι αυτοί που μαζεύονταν κάποτε με θέρμη στη κομματικά γραφεία, τότε που οργίαζε ο τέως αρχηγός, και τότε που ο Σαμαράς ήταν ο γνωστός «προδότης» (σα δεν ντρέπονται λίγο), και κυρίως, φάτσες και παρουσίες που μου έδιναν την εντύπωση ότι τελικά στη ΝΔ, τίποτε δεν έχει αλλάξει!

Απλά, όλοι αυτοί που εξέφεραν Ύμνους για τον προηγούμενο αρχηγό της παράταξης, τώρα ήταν εκεί, με την αγωνία στο πρόσωπο για να δούνε τον Αντώνη Σαμαρά...

ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΟ!

Για να κάνουν τι στο Προσυνέδριο;

Να πούνε τι;

Ότι θα φέρουν τις νέες ιδέες στην παράταξη;

Μα η πλειοψηφία αυτών, πέρα φυσικά από τη φρεσκάδα και τα νιάτα των ΟΝΝΕΔιτών που ήταν εκεί, έδειξαν τόσα χρόνια ποιες είναι ιδέες τους!

Ακόμη και σε τοπικό - τοπικιστικό επίπεδο, είναι όλοι αυτοί που δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΕ απολύτως για την πόλη τους, και το Νομό τους, ακόμη και τις εποχές της μνημειώδους παντοδυναμίας του Κ.Κ.

Τι νέο έχουν να μας πούνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που δοκιμάστηκαν τότε σε Οργανισμούς και κρατικοδίαιτες εταιρείες, που με την εξουσία που είχαν, το μόνο που έκαναν ήταν να πουλάνε μούρη και κυρίως έπαρση, με βλαχομπαρόκ αισθητική στην πόλη μου...

Και όταν κάποιοι τολμούσαμε να εκφέρουμε κάποια διαφορετική άποψη, σε συσκέψεις σε κομματικά γραφεία, μας κοιτούσαν όλοι οι ηλικιακοί δεινόσαυροι σα να ήμασταν εξωγήινοι...

Έχει πλάκα που όλοι αυτοί πίνουν τώρα νερό στο όνομα του Αντώνη Σαμαρά, και τρέχουν να σφίξουν το χέρι του, αν το καταφέρουν βέβαια.

Μάλιστα, οι συγκεκριμένοι,  πέραν κάποιων στελεχών της κεντρικής Αθηναϊκής πολιτικής σκηνής, ΔΕΝ ήταν καν μέσα στην αίθουσα του Προσυνεδρίου, αλλά έκαναν λόμπινγκ (...), και «ζυμώσεις»,  στις σάλες και τις αυλές του Μακεδονία Παλλάς... Στελεχιακοί βροντόσαυροι, που αχόρταγοι θέλουν να είναι εκεί, να φανούν, πρώτες μούρες, οι περισσότεροι εκ των οποίων χωρίς ένα στοιχειωδώς καλό βιογραφικό, χωρίς να έχουν να δείξουν κάτι επιτυχημένο και ουσιαστικό!

Με μόνο εφόδιό τους το σάλιο…

Γέλασα πολύ, όταν καλός φίλος, που μιλούσε μαζί μου, ξαφνικά σε μία φάση τρελού γέλιου, βλέπει μία ομήγυρη πέντε ατόμων και φωνάζει «Πρόεδρε»!!!

Οι δύο από τους πέντε γύρισαν, με εκείνο το γνωστό ύφος της παραγοντίστικης έπαρσης...

Εκεί πλέον ήταν που αποδομήθηκε τελείως όλη αυτή η εικόνα του Προσυνεδρίου στα μάτια μου.

Εκεί ήταν που αναγνώρισα το πόσο δίκιο είχε ο Strange, όταν με μιλούσε για την αναγούλα των στημένων κομματικών καταστάσεων… και της γλίτσας! Ειδικά της γαλάζιας.

Για να μην πω για γνωστή μου μορφή από το Κέντρο που μόνο τιμή για την παράταξη δεν ήταν που βρίσκονταν εκεί, γραβατωμένος, σένιος, κύριος, και περιφερόμενος με ύφος αυτοκράτορα, ένα απίστευτο μηδενικό,  που όταν πάντοτε ξεκινούσε να μιλήσει σε μένα είχα μία απίστευτη επιθυμία να πάρω τα διπλώματά μου και να τα σκίσω, μπροστά στο δέος που μου προκαλούσε η απύθμενη βλακεία του...

Και όμως, μιλάμε για ΣΤΕΛΕΧΟΣ!

Χειραψίες ατελείωτες, μαγκιές, υφάκια, ενώ από κάπου άκουσα κάποιους να λένε «μα γιατί δεν ήρθε η Ντόρα, έπρεπε να έρθει και αυτή»! Ναι, μόνο αυτή έλλειπε άλλωστε….

Και μετά, ένας ξαφνικός πανικός όταν βγήκε ο Αντώνης Σαμαράς από την αίθουσα που έδωσε την ομιλία του, φλας παντού,  και μία κίνηση όλων προς αυτόν,  σαν μια κινούμενη … γλίτσα.

Κάπου σε μία γωνιά, μακριά από τους ηλικιακούς τυραννόσαυρους, και όλη αυτή την κομματική - στελεχιακή πολτώδη μάζα, τη σαβούρα, είδα και κάποιους παλιούς συμφοιτητές μου, ΔΑΠίτες, εκείνης της γενιάς που κατάφερε τότε να φέρει τη ΔΑΠ πρώτη δύναμη στα Πανεπιστήμια, για πρώτη φορά.

Είχαν μία απογοήτευση στο βλέμμα τους, μία αγανάκτηση θα έλεγα. Αλληλοκοιταχτήκαμε και χαμογελάσαμε με μία χαρμολύπη.

Λύπη για την εικόνα που για άλλη μία φορά βλέπαμε, με όλα τα στελέχη και τις μαθουσαλικές φυσιογνωμίες, και χαρά που βρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια...

Μέσα σε αυτά τα συναισθήματα, ανάμεσα από Δημάρχους, αυτοδιοικητικούς, στέλεχη, κομματικούς, παράγοντες, παραγοντίσκους, και γενικά γλιτσερούς παρακεντέδες,  σηκώθηκα να φύγω...

Άρχισα όμως να τα βάζω με τον εαυτό μου!

«Αφού δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος, γιατί πήγες εκεί;»...

Περπατώντας στα πάρκα πίσω από το Μακεδονία Παλλάς, άνοιξα να ξαναδιαβάσω το πρόγραμμα του Προσυνεδρίου - πόσοι άραγε το είχανε μαζί τους σήμερα για να έχουν την agenda των ομιλίων;

Εκεί κατάλαβα ότι τελικά, όλη η σημασία ήταν μόνο στην άφιξη του Αντώνη Σαμαρά!

Και στο ποιοι θα τον πλησιάσουν από κοντά για να φανούν στους άλλους.

Όλες οι άλλες διεργασίες, ομιλίες – συζητήσεις κτλ, ήταν μία ακατάσχετη αερολογία.

Τα είχα αλλιώς στη σκέψη μου, αλλά υποσυνείδητα είχε φωλιάσει στο μυαλό μου ότι δε θα είναι τίποτε άλλο από ένα τριήμερο του «ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩ». Τόσο καιρό που άκουγα για το Προσυνέδριο είχα μία διαφορετική εικόνα.

Πίστευα ότι θα δω ανθρώπους, ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, με εισηγήσεις ουσιαστικές, για διάφορα θέματα, πρόσωπα καινούργια που θα ανέβαιναν στο βήμα και θα εξέθεταν τις απόψεις τους, με επιχειρήματα, διάλογο, συζητήσεις ώριμες και ιδεολογικό ξεκαθάρισμα.

Όχι πάλι ομιλίες των παλαιών!

Όχι πάλι «τοποθετήσεις κομματικών στελεχών - 5λεπτου», όπως έγραφε το πρόγραμμα.

Περίμενα να δω την οικειοθελή αποχώρηση όλων αυτών που χρόνια επί χρόνων διαφέντευαν τους κομματικούς σωλήνες, σε μία πανηγυρική τελετή, όλων αυτών που τόσα χρόνια ήταν τα «στελέχη» της παράταξης, για να δώσουν τη σκυτάλη στην καινούργια γενιά, μέσα από ένα Προσυνέδριο - Σχολείο.

Αλλά...

Είναι βλέπετε γλυκιά η εξουσία, ακόμη κι αν είσαι αναγκασμένος να τρέχεις για μία χειραψία με αυτόν που κάποτε είχες αφήσει στην πολιτική του έρημο, και τον θεωρούσες ξεγραμμένο!

Είναι γλυκιά η εξουσία, ακόμη κι όταν είσαι εκλεγμένος βουλευτής, χρόνια επί χρόνων και δε μπορεί, θα έχεις συνειδητοποιήσει πλέον ότι δεν έχεις να προσφέρεις κάτι παραπάνω, γαμώ το - λογικότατο είναι! - αλλά επιμένεις!

Ακόμη κι όταν βλέπεις ότι δεν κατάφερες να πάρεις την πόλη σου από ένα κατεστημένο του Βενιζέλου, αλλά και της αριστεράς που τη διαφεντεύει σε τομείς μοντέρνους και σύγχρονους (έτσι είναι σκεφτείτε το και θα δείτε!) κι εσύ αρκείσαι να πουλάς ανέξοδο παραγοντιλίκι χωρίς ουσιαστικό λόγο, συνεισφορά στην ανάπτυξη του τόπου σου, και επιχειρήματα στα καφέ του Κέντρου.

Ήταν όλοι τους εκεί!

Αλλά όχι συνειδητά!

Ήταν απλά για να είναι!

Και να πάρει η ευχή να πάρει, ούτε έναν καφέ δε μπόρεσαν να πιούνε οι άνθρωποι, μέσα στο χαμό που γινότανε, γιατί δε μπορούσαν να βρούν σερβιτόρο!

Μπήκα στο αυτοκίνητό μου...

Κακώς έκανα τελικά που πήγα! Πολύ κακώς!

Γιατί διαπίστωσα για άλλη μία φορά ότι καλώς κάνω που δηλώνω συνεχώς σε όλους τους τόνους: «Και στο ΚΚΕ να πάει ο Αντώνης Σαμαράς, πάλι μαζί του θα είμαι. Ήμουν νεοδημοκράτης κι έχω γίνει Σαμαρικός. Ως το κόκαλο»!

Πρόεδρε, επειδή εσύ ξέρεις από δουλειά, θυμήσου έναν όμορφο στίχο: «Για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολλή»...

Νεύτων