Πρέπει επιτέλους να σπάσουμε και μερικά αυγά….

Ένα από τα στραβά της δημοκρατίας, είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε και από μια ψήφο.

Και ενώ δεν είμαστε όλοι ίσοι ως άνθρωποι, σε ικανότητες, σε χαρακτήρα, σε παιδεία, σε ανατροφή, κλπ, οι ψήφοι μας είναι…

Με αποτέλεσμα να έχουμε την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που έχουμε.

Με μια βουλή γεμάτη από ντιντήδες, γόνους, κληρονόμους ονόματος, διασκεδαστές, πρώην μοντέλα, φασιστόμουτρα, τραμπούκους, καιροσκόπους, αιθεροβάμμονες, αναρχικούς(!) και διάφορους άλλους τυχάρπαστους, που το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι να υπηρετήσουν την πατρίδα.

Αυτό όμως είναι το πολιτικό μας σύστημα και με αυτό θα πρέπει να πορευτούμε.

Εκτός και αν κάποιοι (και δεν είναι λίγοι) αναπολούν άλλες καταστάσεις, με ήχους ερπύστριας, και ήχους από μπότες στρατιωτών στο οδόστρωμα.

Και το συγκεκριμένο σύστημα θα δούλευε, αν όλοι όσοι ασχολούνταν με την πολιτική ήθελαν πραγματικά να συνεισφέρουν.

Δυστυχώς όμως, αυτοί είναι η μειοψηφία.

Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στην πολιτική ζωή είναι απλά καιροσκόποι, καριερίστες, και τενεκέδες, που βλέπουν φως και μπαίνουν.

Για να ανελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά.

Που ασκούν την πολιτική ως επάγγελμα, ασχέτως αν ωρύονται ότι πρόκειται για λειτούργημα. (Το ίδιο δεν λένε και κάποιοι μεγαλογιατροί, την  ώρα που χρεώνουν €100 την επίσκεψη, χωρίς απόδειξη);

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε επ’ αυτού;

Για να αλλάξουμε τον άνθρωπο, δηλαδή τον μέσο ψηφοφόρο, δεν γίνεται.

Όσο η παιδεία μας είναι αυτή που είναι, όσο η κουλτούρα μας βασίζεται στους Μαζωνάκη και σία, και όσο η ενημέρωσή μας γίνεται από υπαλλήλους εργολάβων δημοσίων έργων, το τούνελ δεν έχει φως στο τέλος του.

Με αποτέλεσμα ο λαός να άγεται και να φέρεται από τις δημαγωγίες του Αλέξη, που προκειμένου να ζήσει το όνειρο της πρωθυπουργίας (που κάποια κέντρα σιγοντάρουν) υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω.

Ή να στηρίζει τους νεάντερνταλ της Χρυσής Αυγής, που με την πρώτη ευκαιρία θα μας αλυσσόδεναν όλους, και θα μας άρχιζαν στις καρπαζιές,  και τους ψεκασμένους του όψιμου επαναστάτη Πάνου, που όντας με τα μπούνια χωμένος παιδιόθεν στο σύστημα, τελευταία ανακάλυψε την αντισυστημική του πλευρά!!!

Για να μη μιλήσω για τον Χαϊκάλη, τον Πάντζα, την Γκερέκου, την Κουντουρά, την Ρεπούση, και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα μυαλά, που περιποιούν τιμή στο κοινοβούλιό μας (ολέ!!).

Τι κάνουμε λοιπόν;

Γνώμη μου είναι, πως αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους ψηφοφόρους, να αλλάξουμε (κάπως) το σύστημα, έτσι ώστε να μην προσελκύει ανεπάγγελτους αριβίστες.

Πως;

Κατ’ αρχήν, μειώνουμε τον αριθμό των βουλευτών.

Δεν χρειάζονται 300 εθνοπατέρες σε ένα κράτος δέκα εκατομμυρίων.

Στη συνέχεια τους μειώνουμε τα διάφορα προνόμια, και τους περιορίζουμε στο αυστηρά νομοθετικό τους έργο, αυτό δηλαδή για το οποίο τους ψηφίζουμε, άσχετα αν η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν έχει καν ακουστά περί του διαχωρισμού των εξουσιών.

Τρίτον, ορίζουμε ως μέγιστο όριο «υπηρεσίας στη πατρίδα» τις δυο βουλευτικές θητείες. Το πολύ!

Και τέταρτον, εφαρμόζουμε κάτι που αν δεν κάνω λάθος ο ίδιος ο Σαμαράς είχε συμπεριλάβει στο καταστατικό της ΠΟΛ.ΑΝ κάποτε: Διαχωρισμός του υπουργικού θώκου και αξιώματος, από την βουλευτική ιδιότητα.

Να μη ξεχνάμε, ότι ένας βασικός λόγος που δεν περπατάνε οι κατά καιρούς μεταρρυθμίσεις, ακόμη κι αν υπάρχει πολιτική βούληση, είναι το λεγόμενο πολιτικό κόστος.

Στο οποίο βαράνε προσοχές οι πολιτικάντηδες.

Και ας φωνάζουνε οι διάφοροι «σωτήρες» ότι αυτοί είναι εκλεγμένοι από τον λαό.

Και ας κατηγορούν τους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, ως διορισμένους, κάποιοι που επειδή πήραν χίλιες ψήφους στην … Κάτω Παζαρούδα, νομίζουν πως έπιασαν τον παπά από τα γένια, και πως κάτι τρέχει στα γύφτικα.

Και εν πάση περιπτώσει τους είδαμε όλα αυτά τα χρόνια τους εκλεγμένους.

Εκλεγμένος ήταν ο Άκης, όπως και ο Μαντέλης.

Από τους σημαντικότερους πολιτικούς της γενιάς μας!!!!

Και μια και το θυμήθηκα, εκλεγμένος (έστω εμμέσως) ήταν και ο γιος της Αρσένη, ο Κρίττων, ο επονομαζόμενος σωτήρας των κητών στις Βρυξέλλες.

Για να το κλείνω.

Ζούμε σε  δύσκολες, αλλά συνάμα ενδιαφέρουσες εποχές.

Εποχές που χρειάζονται μεγάλες ρήξεις με το παρελθόν.

Εποχές που μας δίνουν την μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε χρόνιες αγκυλώσεις, και να κάνουμε πιο αποτελεσματικό το πολιτικό μας σύστημα.

Εκτός και αν θέλουμε να συνεχίσουν να μας ελέγχουν παντοιοτρόπως οι συνδικαλισταράδες τύπου Φωτόπουλου και οι διάφοροι κλώνοι του, ή οι «επαγγελματίες» εθνοπατέρες βουλευτές, που ζουν σε εικονική πραγματικότητα, και η μόνη τους σχέση με τον λαό είναι όταν αναγκάζονται να συνευρεθούν μαζί του στην ίδια παραλία….

Ας ελπίσουμε πως ο Σαμαράς, που το’ χει, θα προχωρήσει στις απαραίτητες διορθώσεις.

Ειδάλλως, θα περιμένουμε τον Αλέξη, ο οποίος όπως δήλωσε με στόμφο, θα τα αλλάξει όλα με ένα μόνο άρθρο ενός μόνο νομοσχεδίου (στην προτεραία τους κατάσταση δηλαδή).

Strange Attractor