Το κλειστό επάγγελμα του υπουργού.

Ή αλλιώς: Αφήστε και κανένα μπουμπούκι να ανθίσει….

Ένα από τα πολλά στραβά του πολιτικού μας συστήματος, είναι και η μεγάλη «λειψανδρία» όσον αφορά στη στελέχωσή του.

Και λέγοντας λειψανδρία, δεν αναφέρομαι τόσο στην ποσοτική, όσο στην ποιοτική του σύνθεση.

Για αυτό και συνεχώς βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται σε θέσεις ευθύνης, υπουργικούς θώκους, κλπ.

Λες και δεν υπάρχουν άλλοι.

Λες και οι εκατό ή διακόσιοι ( το πολύ) αυτοί, που εδώ και δυο δεκαετίες εναλλάσσονται στα υπουργεία είναι οι μόνοι ικανοί.

Λες και η κοινωνία δεν παράγει πια αξιόλογα στελέχη.

Με αποτέλεσμα να βλέπουμε και να νιώθουμε στο πετσί μας την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής μας τάξης, η οποία πλην  ελάχιστων εξαιρέσεων, χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια.

Από επαγγελματίες πολιτικούς… για να μη πω πολιτικάντηδες.

Από μια κλειστή μουχλιασμένη κάστα-συντεχνία, που δεν επιτρέπει το άνοιγμα της σε «ξένους».

Κάτι σαν τους φαρμακοποιούς δηλαδή…

Μούμιες στην φορμόλη. 

Δεινοσαυρίαση...

Και για να μη τρελαθούμε εντελώς, πιστεύει πραγματικά κανείς ότι  κάνει η Φώφη για υπουργός;

Και μάλιστα Εθνικής Άμυνας;

Και όμως…

Ανήκει και αυτή στην προνομιούχα εκείνη κάστα, που θεωρείται ντε φάκτο «υπουργοποιήσιμη».

Κι ας μην κάνει ούτε για βοηθός κλητήρα.

Και βέβαια δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα.

Υπάρχουν κι άλλοι, και μάλιστα πολλοί, «πορφυρογέννητοι», που γεννήθηκαν για να μας κυβερνούν.

Σίγουρα, ο μέσος νοήμων νέος, που αισθάνεται ασφαλής με τον εαυτό του και τα προσόντα του, δεν θα καταφύγει σε κόμμα προκειμένου να «ολοκληρωθεί».

Συνεπώς, τα κόμματα (που γενικώς πλέον είναι απαξιωμένα), προσελκύουν ένα συγκεκριμένο είδος ατόμου.

Που δεν χαρακτηρίζεται από ιδανικά, αρχές, και αξίες, αλλά από προσωπική φιλοδοξία.

Και αυτό το δεύτερο είθισται να συνοδεύεται από πνευματική και διανοητική ανεπάρκεια.

Και άρα, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια, μέσα σε αυτές τις κλειστές από παντού δεξαμενές να βρεθούν νέα πραγματικά ταλέντα.

Δεν αερίζονται καν.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να βλέπουμε πάντα τα ίδια πρόσωπα, τα οποία μάλιστα όταν εκλείψουν βιολογικά, να αντικαθίστανται από τους γόνους τους.

Αυτό δεν είναι δημοκρατία.

Κάτι άλλο θυμίζει.

Και μεταξύ άλλων, εμένα μου θυμίζει το … ποδόσφαιρο.

Όπου βλέπουμε μια ομάδα να διώχνει με τις κλωτσιές τον προπονητή της, ή κάποιον παίκτη, και μετά από ένα δυο χρόνια, να τον ξαναδέχεται με τυμπανοκρουσίες, ως σωτήρα, ή ως χρυσή μεταγραφή!

Αυτόν που λίγο πριν δεν της έκανε.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα υπουργεία.

Οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Σαν τις μουσικές καρέκλες.

Ποιος φταίει για όλα αυτά;

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης;

Σίγουρα ως ένα βαθμό.

Από κει και πέρα φταίνε όλοι αυτοί που απαρτίζουν τη βάση ενός κόμματος.

Που δεν αφήνουν κανένα «νέο λουλούδι» να ανθίσει.

Διότι από κει ξεκινάει το κακό.

Από την βάση του κόμματος, και από τα τριτοβάθμια όργανα.

Και αυτό το βλέπω κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες, όπου ενόψει συνεδρίου της ΝΔ, παρακολουθώ τα σχόλια και τις απόψεις διάφορων οργανωμένων και μη νεοδημοκρατών, αναφορικά με τις υποψηφιότητες.

Και αυτό που με εκπλήσσει είναι το μένος κάποιων, μη τυχόν και εκλεγούν «όψιμοι» ή αουτσάιντερς (κατά τη δική τους εκδοχή) κομματικοί εκπρόσωποι.

Μάλιστα, κάποιοι φτάσανε στο σημείο να χαρακτηρίζουν «χθεσινούς», όσους εντάχθηκαν στο κόμμα μετά το… 2000!

Επιμένοντας πως αποτελούν «ξένα σώματα», αφού δεν συμμετείχαν ενεργά στην ίδρυση του κόμματος, ή της ΟΝΝΕΔ κλπ το μακρινό 1974!!!!!

Και πως μόνο οι παλιοί μπαρουτοκαπνισμένοι νεοδημοκράτες, είναι οι πραγματικά άξιοι να εκλεγούν στα κομματικά όργανα.

Δηλαδή οι πενήντα φεύγα και βάλε…

Άρα για πια στελεχιακή ανανέωση μιλάμε;

Για ποια ελπίδα;

Εκτός κι αν τους αρκούν τα (εξηντάχρονα στη νοοτροπία) νεανικά στελέχη της ΟΝΝΕΔ!

Και αυτό ισχύει λίγο πολύ στα περισσότερα καθιερωμένα κόμματα.

Με προεξάρχον το δεινοσαυρικό ΚΚΕ.

Ναι αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Έτσι δεν αναπτύσσεται η δυναμική, πόσο δε μάλλον σε έναν αεροστεγή και κλινικά νεκρό οργανισμό όπως είναι εξ ορισμού πλέον τα κόμματα.

Θα πρέπει επιτέλους κάποιοι να ανοίξουν τα παράθυρα, και να μπει μέσα φρέσκος αέρας.

Να υπάρξει αναζωογόνηση …

Να φύγει η μούχλα.

Και δεν μιλάω για το είδος της ανανέωσης που επιχείρησε ο ΓΑΠ με την ανεκδιήγητη Ματσούκα, τον Ραγκούση, την Μπιρμπίλη, τον Γερουλάνο, και λοιπούς που μάζεψε από τα γυμναστήρια και τις παραλίες… μιλάω για κάτι άλλο.

Όπως έκανε κάποτε ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος.

Τσιμπώντας στελέχη  από δω κι από κει, εφόσον τα θεωρούσε ικανά.

Ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης.

Όπως κάνει, ή μάλλον θα ήθελε να κάνει και ο Σαμαράς, αν είχε την απαραίτητη αυτοδυναμία για να σπάσει αυγά (εντός και εκτός κόμματος).

Πρέπει λοιπόν να μπουν επιτέλους  στην άκρη οι κομματικές αγκυλώσεις.

Αλλιώς, η απαξίωση των κομμάτων θα συνεχισθεί, κι αυτό θα βλάψει περαιτέρω την ήδη πληγείσα εικόνα της δημοκρατίας μας.

Με μόνους ωφελημένους τους διάφορους ακραίους ένθεν κακείθεν.

Χώρια που αν δεν ανανεωθεί το πολιτικό προσωπικό,  θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τις ίδιες και τις ίδιες φάτσες (και τα παιδιά τους) να εναλλάσσονται συνεχώς στους ίδιους και τους ίδιους υπουργικούς θώκους.

Κάτι σαν επεισόδιο του Twilight Zone δηλαδή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω μια καθαρά προσωπική μου άποψη που είναι η εξής: Γνωρίζω αρκετά άτομα, που είναι νεοδημοκράτες, που είναι σαμαρικοί, που είναι ικανότατοι, και που θα μπορούσαν κάλλιστα να τοποθετηθούν σε καίρια θέση ευθύνης (ακόμη και σε υπουργεία), στην οποία θέση θα διέπρεπαν πολύ περισσότερο από κάποιους προβεβλημένους  πολιτικούς, αλλά που δυστυχώς δεν έχουν καμία μα καμία ελπίδα, επειδή δεν είναι κομματικοί, και δεν συμμετέχουν στα κομματικά παρασκήνια.

Και αυτό είναι κρίμα για τον τόπο.

Που τρώει στη μάπα την Φώφη… και τον ανταύγεια.

Strange Attractor