Ο γενναίος νέος κόσμος μας…

Κάποτε, όταν στην Ελλάδα είχαμε (πραγματική) χούντα, στην Αμερική, αλλά και αλλού, κυριαρχούσε το κίνημα των χίπηδων.

Των παιδιών των λουλουδιών.

Που ξεκίνησε ως μια νεανική αντίδραση απέναντι στο στημένο και παλιό στάτους κβο, με σύνθημα την αγάπη και τον έρωτα, συνδέθηκε με το κίνημα ειρήνης και τις αντιπυρηνικές ανησυχίες,  με την αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την ροκ μουσική, και μετεξελίχθηκε σε κίνημα ναρκωτικών, με αποτέλεσμα να σβήσει άδοξα, και να εξαφανιστεί.

Η επιρροή του όμως ήταν τέτοια, που θα την καταλάβετε αν δείτε μια φωτογραφία των Beatles στις αρχές τους (κουστούμια, ομοιόμορφα μαλλιά κλπ), και τη συγκρίνετε με μια που τραβήχτηκε αργότερα, όταν και οι ίδιοι μετατράπηκαν σε γκουρού του κινήματος.

Αλλιώς δεν θα επιβίωναν καν.

Στην Ευρώπη είχαμε τον Μάη του ’68, με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για έναν καλύτερο κόσμο.

Στον τρίτο κόσμο είχαμε παντού αντάρτικα εθνικοαπελευθερωτικά (κυρίως αριστερά) κινήματα.

Και στην Ελλάδα, είχαμε στη μεταπολίτευση, με μια σχετική υστέρηση δηλαδή, ένα παρεμφερές άτυπο κίνημα της νεολαίας, όπου οι περισσότεροι νέοι άφηναν μαλλιά, οργανώνονταν σε αριστερίστικα (ακόμη και μαοϊκά) σχήματα, φορούσαν στρατιωτικά άρβυλα και αμπέχονα, άκουγαν ροκ και Σαββόπουλο, και εν πάση περιπτώσει συμμετείχαν σε κάτι που νόμιζαν πως θα σπάσει τα δεσμά με τον σάπιο κόσμο που είχε προηγηθεί.

Άσχετα με την εξέλιξη των πραγμάτων αργότερα…

Που θέλω να καταλήξω;

Ότι όλα τα παραπάνω κινήματα, τάσεις, μόδες, κλπ είχαν έναν σκοπό. Ένα όραμα.

Συνήθως αξιέπαινο.

Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος της νεολαίας.

Να ξεσηκώνει.

Διότι αν όχι αυτή, τότε ποιος;

Επειδή όμως ισχύει το ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αυτά που βλέπουμε σήμερα είναι απλές καρικατούρες των όσων προηγήθηκαν τις μακρινές πλέον εκείνες δεκαετίες.

Δυστυχώς.

Σήμερα, τα προβλήματα είναι ίδια, αν όχι περισσότερα από τότε.

Αν εξαιρέσουμε την μείωση του κινδύνου ενός πυρηνικού πολέμου, που ως απειλή θεωρούνταν η πιο επικίνδυνη από όλες, τα υπόλοιπα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν, και μάλιστα διογκωμένα και πολλαπλασιασμένα.

Συν την παγκοσμιοποίηση, που οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση, την ύφεση, και την γενικευμένη ανεργία, ειδικά των νέων.

Με λίγα λόγια, αν υπάρχει κατάλληλος καιρός για γενικό ξεσηκωμό, για ένα νέο κίνημα αμφισβήτησης, αυτός είναι ο σημερινός.

Και όμως.

Άκρα του τάφου σιωπή.

Από μια νεολαία, που κατά γενική ομολογία είναι πιο ενημερωμένη, και πιο μορφωμένη, από όλες όσες προηγήθηκαν.

Και που έχει στα χέρια της το απόλυτο εργαλείο: Το διαδίκτυο, και τα social media.

Και τι κάνει με αυτά;

Όταν δεν ανταλλάσσει ασήμαντες κοινοτυπίες, όταν δεν παίζει ανούσια παιχνιδάκια, όταν δεν ακούει Παπαρίζου, ή όταν δεν βλέπει τσόντες, τότε (που και που) αφυπνίζεται, και οργανώνει …. flash mobs, happenings, και events του … κώλου.

Χωρίς σφρίγος, και χωρίς παλμό.

Χωρίς κουλτούρα.

Χωρίς ιδεολογία (σαν τον Ρουβά κάπως, που θεωρείται από πολλούς σημερινούς νέους ως ροκ σταρ)!

Χλιαρά πράγματα δηλαδή.

Αποδεικνύοντας πως το σύστημα, που κάποτε ξεδόντιασε αριστοτεχνικά το αντιπολεμικό κίνημα, και τους χίπηδες, κατάφερε και πάλι, να εξουδετερώσει την (πάντα ανήσυχη) νεολαία, προσφέροντάς της χάντρες και καθρεφτάκια, εν είδη γκάτζετς, με αποτέλεσμα να την απασφαλίσει.

Και αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα, όπου δυο τρεις δεκαετίες γεμάτες από Ρούλα Κορομηλά, από Κωστόπουλο, από Τσάο Αντένα, από Γονίδηδες και Πανταζήδες, και άλλους τέτοιους πνευματικούς γίγαντες,  μας κατάντησαν πνευματικά ζόμπι.

Συνέβη παντού, στον αναπτυγμένο κόσμο.

Απλά στην Αμερική, που ούτως ή άλλως κατοικείται από αμερικανάκια, αντί για Νότη και Στανίση, από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούνε την λεγόμενη FM μουσική, άνευρη και επίπεδη, και αντί για Μικρούτσικο, και Λαμπίρη, τους βομβαρδίζουν με ανοησίες τύπου Dr. Phil, και ρεάλιτι.

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Και το βλέπουμε στους τρόπους αντίδρασης, στα σημερινά δηλαδή κινήματα.

Που είναι τζούφια.

Και όπως (εξαιτίας του τουίτερ και του φέισμπουκ) οι ζωές μας, και οι σχέσεις μας, έγιναν virtual, έτσι έγιναν και οι κινητοποιήσεις μας.

Χωρίς να χρειάζεται να μας ψεκάζουν από το ουρανό.

Προς Θεού.

Δεν μου λείπουν οι μπαχαλάκηδες και οι μολότοφ. Κάθε άλλο.

Προσωπική μου άποψη είναι πως αυτοί, μαζί με τους πολιτικούς τους καθοδηγητές, είναι έκοντες άκοντες, ενεργούμενα της παγκοσμιοποίησης.

Μου λείπουν όμως τα κινήματα με κουλτούρα και με σκοπό.

Γιατί, αν κρίνω από τους «αγανακτισμένους», τους οπαδούς του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», και τους χθεσινούς ξεβράκωτους ακτιβιστές ποδηλάτες της Θεσσαλονίκης, τότε ανησυχώ σφόδρα για το που πάμε.

Να είσαι δηλαδή νέος, να έχεις όλα τα δίκια του κόσμου, να έχεις πρόσβαση σε όλη τη γνώση του κόσμου μέσα από ένα τάμπλετ ή ένα κινητό, και εσύ τι κάνεις;

Ξεβρακώνεσαι, βάφεσαι πασχαλίτσα, και ποδηλατείς στους δρόμους, παρέα με τον Τρεμόπουλο(!),  υπό τους ήχους του… Τόνι Σφίνου!!!!

Μπρρρ…..

Το σύστημα τρέμει!

Κλυδωνίζεται.

Σε φοβάται.

Και ανησυχεί μη τυχόν και σκίσεις κανένα κολάν…

Τι να σου πω;

Δυστυχώς λοιπόν, κάποιοι είχαν δίκιο.

Η ουτοπία εξελίχτηκε σε δυστοπία.

Η νεολαία απονευρώθηκε.

Το προλεταριάτο εξαγοράστηκε και μεταλλάχθηκε.

Η αριστερά (ειδικά στην Ελλάδα) απαξιώθηκε, και στη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίζεται καθημερινά.

Το σύστημα νίκησε, δια μιαν εισέτι φοράν.

Ακόμη και οι προσδοκίες του τρίτου κόσμου άλλαξαν.

Ο κόσμος αυτός έγινε ο αναπτυγμένος (βλ. οικονομία), και ο δικός μας φτωχοποιείται συνεχώς, τόσο οικονομικά όσο και πνευματικά.

Και από πού υπάρχει σήμερα μια στοιχειώδης σπίθα αντίστασης και ξεσηκωμού;

Δυστυχώς,  από τους Μουσουλμάνους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς της Ευρώπης, και από το λούμπεν προλεταριάτο.

Από αυτούς που πραγματικά δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Από το περιθώριο δηλαδή.

Όλοι οι άλλοι εξαγοράσθηκαν, και …. αποχαυνώθηκαν.

Αυτός είναι δηλαδή ο γενναίος νέος κόσμος, και τον ζούμε σήμερα.

Από την μια άνευρες και χωρίς φαντασία (αλλά και αποτέλεσμα) εκδηλώσεις των χορτάτων ακτιβιστών του διαδικτύου, και από την άλλη μια πεινασμένη γενιά μεταναστών, που γυαλίζει το μάτι τους, και είναι έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο ντου σφάζοντάς μας όλους.

Και από πάνω, το διαχρονικό σύστημα, των 500 (και πολλούς λέω) πραγματικών κυρίαρχων του πλανήτη, δηλαδή τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές, τους fund managers, και τους πολιτικούς υπαλλήλους τους, που τα βλέπουν όλα και γελάνε, πλουτίζοντας όλο και περισσότερο.

Αφού αυτοί σχεδίασαν τα πάντα, προ πολλού.

Και όλα βαίνουν καλώς… για τους ίδιους.

Βάσει σχεδίου.

Όσο για μας;

Τους απλούς ανθρώπους του μεροδούλι μεροφάι;

Που στέλνουμε στην Ευρώπη ως εκπρόσωπό μας τον Κρίτωνα Αρσένη και την Ματσούκα;

Τι περιμένουμε;

Strange Attractor