Η επαναστατική γυμναστική δεν πείθει πλέον.

Σαν χθες μας φαίνονται οι εποχές που η αριστερά «κατέβαζε» στον δρόμο πλήθη διαδηλωτών για πάσα νόσο και πάσα … θεραπεία!

Κι όμως, έχουν περάσει πολλά χρόνια που πια ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην επαναστατική γυμναστική των φανταστικών (και φαντασμένων) γηγενών επιγόνων του Μάρξ, του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο.

Το οξύμωρο είναι επίσης, πως η αριστερά κατάφερνε να «συγκινεί» τα πλήθη και να τα «γυμνάζει» επαναστατικά τις εποχές που «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα», ενώ αδυνατεί να συνεγείρει και να εμπνεύσει έστω, ένα ικανό κι ευπαρουσίαστο «επαναστατικό» συλλαλητήριο την σημερινή εποχή, που ο κόσμος έχει φάει ήδη τα τελευταία μπαγιάτικα λουκάνικα και αρχίζει να λοξοκοιτάζει ήδη προς το μέρος των … σκυλιών!

Η μόνη εξήγηση που μπορεί κανείς να σκεφτεί για αυτή την πασιφανή αδυναμία της αριστεράς να απευθυνθεί σε μεγάλα πλήθη διαμαρτυρόμενων πολιτών και να τα διαβουκολήσει στα πεζοδρόμια και τις πλατείες της εξέγερσης που ασταμάτητα ονειρεύεται, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.

Ο κόσμος, παρότι απελπισμένος, θυμωμένος, τρομαγμένος και αηδιασμένος με την οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας, δείχνει να μην πιστεύει ούτε κατ’ ελάχιστο στις προτάσεις, στις διεκδικήσεις, στις πολιτικές, ακόμη και στα συνθήματα μιας αριστεράς που έχει προ πολλού χάσει το τραίνο της «κοινωνικής πρωτοπορίας» όπου εδώ και πολλές δεκαετίες παρίστανε πως κρατούσε «πρώτη θέση», ενώ δεν ήταν παρά ένας θλιβερός λαθρεπιβάτης.

Λένε πως η εμπιστοσύνη κερδίζεται δύσκολα και χάνεται πανεύκολα.

Αν είναι αλήθεια τούτη η διαπίστωση – και δεν υπάρχει λόγος να μην είναι – τότε η ελληνική αριστερά, έχοντας παίξει τις τελευταίες δεκαετίες τα «ρέστα» της σε ανώφελες, άκαιρες και ατελέσφορες επιδείξεις επαναστατικής γυμναστικής, έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια πίστης και εμπιστοσύνης που θα μπορούσε να της δώσει η ελληνική κοινωνία και τώρα αντιμετωπίζεται – δικαίως – με καχυποψία, δυσπιστία και (ενίοτε με) σκωπτικό πνεύμα.

Αυτή είναι μάλλον και η απάντηση στην συχνή και εύλογη ερώτηση – διαπίστωση των αριστερών κυρίως «συντρόφων» πως ο λαός μας έχει απολέσει το άλλοτε «περήφανο μαχητικό πνεύμα» του και παρακολουθεί περίπου αδιάφορος και μάλλον απαθής τον κατήφορο όπου κατρακυλά η χώρα.

Δεν πρόκειται για απάθεια ή αδιαφορία – πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι – αλλά για πραγματική όξυνση των λαϊκών αντανακλαστικών που πλέον θα ανταποκριθούν μονάχα όταν μια πειστική πρόταση καταφέρει να τα «συγκινήσει» από όπου και αν αυτή προέρχεται.

Η πρωτοκαθεδρία της αριστεράς στην ανατροπή, την επανάσταση και την διαμαρτυρία έχει ήδη αμφισβητηθεί στην πράξη.

Η αριστερά, ευνουχισμένη, οπισθοδρομική και αλλοπρόσαλλη έχει ήδη εισέλθει σε φάση «επαναστατικής εφεδρείας» που θα την οδηγήσει εκ του ασφαλούς στην κοινωνική αποστρατεία.

Υποψιάζομαι, πως η επόμενη «επανάσταση» στην χώρα μας θα είναι αστική, πατριωτική και φιλελεύθερη και φυσικά δεν θα προέρχεται από την πολιτική «περιοχή» όπου θρασομανούν οι Αλέξηδες, οι Δραχμαζάνηδες, οι πλανεμένοι Αλεκούκοι και  τα συμπαθητικά σταλινικά γερόντια του Περισσού.

Το τραίνο των νέων καιρών έχει σφυρίξει τρεις φορές για όλους αυτούς και τους έχει αφήσει πίσω.

Αναμένεται οσονούπω Ηγεσία και Όραμα που θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους και θα πλημμυρίσει τον επόμενο – τελευταίο –  σταθμό.

Αναμένεται η ειρηνική επανάσταση που θα σταματήσει το τραίνο των νέων καιρών για να καταφέρουμε να σκαρφαλώσουμε στο τελευταίο έστω βαγόνι.

Και αυτή την επανάσταση δεν μπορεί να την οργανώσει η αριστερά.

Είναι «δουλειά» της κεντροδεξιάς και αυτή θα πρέπει να την φέρει εις πέρας, κόντρα σε κάθε στημένη πρόβλεψη και κάθε κάλπικο στάνταρ που προσπάθησε να της κρεμάσει ως βαρίδιο, η νικημένη και ανέτοιμη αριστερά της μεταπολιτευτικής μας ΠΑΡΑΓΚΑΣ.

Akenaton

Antinews