Ποιος τουρισμός;

Όταν ο κόσμος των ΜΜΕ χαριεντίζεται με ειδήσεις γλυκανάλατες, ανακριβείς και... αιθεροβάμονες, αποδεικνύεται με τραγικό τρόπο ότι η βλακεία όχι μόνο είναι επικίνδυνη, είναι και βλαβερή.

Τηλεοράσεις, έντυπα και ραδιόφωνα μιλούν για τουρισμό που βουλιάζει την Ελλάδα και δη τα νησιά, αλλά δεν αναφέρουν για ποιας ποιότητας τουρισμό μιλούν.

Τις προάλλες βρέθηκα σε παραλία που «διαθέτει» - με τη γνωστή τακτική της καταπάτησης - ξενοδοχειακή μονάδα εξακοσίων πενήντα κλινών, η οποία έχει ξαπλώστρες, μπαρ, καζάνια φαγητού, παγωτού κ.λπ.

Η μέθοδος του βραχιολακίου είναι γνωστή: όλα είναι free για τους ενοίκους του ξενοδοχείου και 15 ή 20 ευρώ κοστίζει το κουπόνι που θα κόψει ο επισκέπτης και που θα του εξασφαλίσει ξαπλώστρα, φαγητό, ποτό, καφέ ατελείωτο από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ που κλείνουν οι υπάλληλοι τα πόστα τους. Εξαιρετικά ελκυστικό δεν είναι;

Το απωθητικό είναι να βλέπεις τον κόσμο που καταλαμβάνει τα πεντάστερα ξενοδοχεία. Επίπεδο κάτω του μετρίου σε μεγάλο ποσοστό. Και φουλαρισμένο κόσμο μέχρι εκεί που δεν παίρνει.

 

Παρατηρώντας το περπάτημα, το ντύσιμο-γδύσιμο (και με το μπανιερό του ο άνθρωπος δείχνει την καταγωγή του), τον τρόπο που ζητούσαν κάτι, το τι ζητούσαν, αντιλαμβάνεσαι πως το επίπεδο των τουριστών δεν είναι αυτό που θα ξεκολλήσει τη χώρα από το φτώχεια.

Εννοώ πως ούτε το πολιτιστικό τους επίπεδο είναι αυτό που αρμόζει στον επισκέπτη της Ελλάδας που επιθυμεί να έρθει σε επαφή με τα αξιοθέατα, την ιστορία της, τη φύση της, ούτε και η οικονομική τους κατάσταση επιτρέπει την ελπίδα εισροής χρημάτων στα ταμεία. Μιλάμε, κοινώς, για ψευδαισθήσεις.

Ο τουρίστας που έρχεται από τη Ρωσία (ο καλύτερος πελάτης της χώρας) δεν είναι στην πλειοψηφία του μεγιστάνας.

Είναι κάτι μεροκαματιάρηδες που κλείνονται όλη μέρα στα παραλιακά ξενοδοχεία, καταναλώνουν ατελείωτα βότκες, μπύρες (οι πιο κάτω Βαλκάνιοι) και μοχίτο και ξεσαλώνουν στις παραλίες φτύνοντας στο νερό και στην αμμουδιά.

Δεν ενισχύουν τις τοπικές αγορές των τουριστικών περιοχών, γιατί τα πάντα τους φαίνονται ακριβά.

Όταν κλείνεις σε πακέτο το εικοσιτετράωρο να έχει διαμονή, πρωινό, γεύμα, βραδινό, πισίνες και τα ρέστα και να κοστίζει όλο αυτό από 20 ευρώ, είναι αναμενόμενο η μπλούζα που κοστίζει 50 ευρώ, να σου φαίνεται υπερτιμολογημένη – και μπορεί να είναι.

Όμως το θέμα είναι να δουλέψουν οι καταστηματάρχες και εκτός ξενοδοχείων.

Να δουλέψουν οι πόλεις και τα χωριουδάκια της Ελλάδας.

Θα σας πω ένα περιστατικό: μπαίνουν τουρίστες σε χώρο έργων τέχνης και κάνουν παζάρι στα διακοσμητικά που είναι προς ευρεία κατανάλωση, απαιτώντας αντί για 7,5 ευρώ που κοστίζουν τα τρία κομμάτια, να πληρώσουν 5.

Αντιλαμβάνεσαι, χωρίς να είσαι ευφυής, ότι ή έχεις να κάνεις με διακονιάρηδες ή με αγνώμονες.

Ο τουρίστας που ζητά στη χαμηλή τιμή μείωση, είναι -όπως ένας Άγγλος ομολόγησε- αυτό που τους λένε όσοι έχουν επισκεφθεί τη χώρα. «Όσο και να τους κατεβάσεις την τιμή, θα το δεχτούν».

Η φωτογραφία είναι ένα από τα πολλά αντιπροσωπευτικά πρόσωπα τουριστών που έχουν βυθίσει τη Ρόδο.

Οι καλοί μας οι τουρίστες της Ευρώπης και δη της Ρωσίας.

Πουλάνε τρέλα, είναι απένταροι, τσαπατσουλεύουν τα πάντα και διώχνουν και εκείνον που πραγματικά θέλει να διαθέσει χρήματα, εκτιμά την ελληνική φύση και θέλει να κοινωνήσει τον πολιτισμό που δημιούργησαν οι προηγούμενοι.

Αυτόν που είναι μιας κλάσης.

Το χρυσάφι το διώχνουμε με αυτές τις τακτικές. Και περιοριζόμαστε στα ελάχιστα που δεν διαθέτουν καν τα μπατιράκια.

Δεν λέω να μην κάνουν διακοπές και οι φτωχοί.

Και οι βοσκοί και οι αγρότες.

Να κάνουν όλοι.

Εμείς, όμως, ας πάψουμε να έχουμε ψευδαισθήσεις πως ο τουρισμός θα τονώσει την οικονομία της Ελλάδας.

Όπως λέει και ο σοφός φίλος μου, «...τα μεταξωτά προικιά, θέλουν επιδέξιους πόλους έλξης. Και γνώση και βούληση... Και συλλογικότητα. Ζητάω πολλά;».

Στη χώρα με τον χρυσό- άνθρακα-νάρθηκα, ναι, Κωστή μου.

Ζητάς πολλά!

Τζίνα Δαβιλά

Protagon