Η ουσία, και η εικόνα…

Ένα από τα παράδοξα της δημοκρατίας (δυτικού τύπου) όπως έχει εξελιχθεί στις μέρες μας, είναι και το γεγονός ότι στη παραγωγή πολιτικής  (λέμε τώρα) περισσότερο μετράει το επιφαίνεσθαι και τα επικοινωνιακά τρικ, παρά η ουσία.

Για αυτό και βλέπουμε, ειδικά στη Δύση, οι πολιτικοί να είναι πιστά και πειθήνια όργανα των επαγγελματιών επικοινωνιολόγων, ακόμη και των ενδυματολόγων, και να άγονται και να φέρονται από τις δημοσκοπήσεις μάλλον παρά από τις ανάγκες (πολιτικές, οικονομικές, και κοινωνικές).

Είναι δηλαδή κάτι σαν το περίφημο φιλοσοφικό ερώτημα: Αν πέσει κεραυνός στο δάσος, και δεν το δει κανείς, δεν υπάρχει δηλαδή παρατηρητής, έπεσε στα αλήθεια;

Έτσι και στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία μας, δεν πάει να δουλεύει ολημερίς σαν σκυλί ο Σαμαράς και οι συν αυτώ, δεν πάει να γίνονται αθόρυβα και σημαντικά βήματα ουσίας με σκοπό την επιβίωση της χώρας…. ;

Τίποτα δεν μετράει.

Ειδικά αν δεν το παίξουν τα κανάλια, και τα ραδιόφωνα, τα οποία σπάνια παίζουν ουσία, και συνήθως περιορίζονται σε κίτρινους εντυπωσιασμούς.

Αυτό που μετράει δηλαδή, είναι οι ατάκες, τα σαρδάμ, οι εξυπνάδες, οι γκάφες, και οι εικόνες.

Οι Μελιγαλάδες, και τα γουναράδικα.

Ή οι παραγοντισμοί του Μπένυ, και άλλων αναχρονιστικών πολιτικών μας.

Ειδικά στο διαδίκτυο, που ενημερώνει και διαμορφώνει τις πολιτικές απόψεις όλο και περισσότερων νέων (κυρίως) στην ηλικία.

Και αυτό το λέω διότι παρακολουθώντας από κοντά (όσο μπορώ) τις δραστηριότητες και τις προσπάθειες της κυβέρνησης ένα χρόνο τώρα, αλλά και τις αλλεπάλληλες γκάφες και κωλοτούμπες του Αλέξη, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο πολύς κόσμος δεν μετακινείται πολιτικά.

Γιατί δηλαδή οι δημοσκοπήσεις ακόμη φέρνουν τα δυο κόμματα (ΝΔ, Σύριζα) σχεδόν στα ίσα;

Δεν καταλαβαίνουν οι πολίτες τι παίζει;

Δεν είδαν τι συνέβη στην Κύπρο, όταν για ένα 24ωρο ακολούθησε την «Αλέξεια» προτροπή της… εθνικής περηφάνιας (και της έλλειψης χάρτου υγείας);

Ότι απ’ τη μια έχουμε μια κυβέρνηση που παλεύει με τα θηρία, και απ’ την άλλη έναν «ψευτόμαγκα», με στραβωμένο το στόμα που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί παράγει ανέξοδη, και επικίνδυνη, άρνηση;

Ε, λοιπόν, μάλλον όχι.

Και αυτό το διαπιστώνω καθημερινά σε διάφορες συζητήσεις με βολεμένους και μη, με αγανακτισμένους, με ψεκασμένους, ακόμη και με δυσαρεστημένους νεοδημοκράτες, που ονειρεύονται επιστροφή του «μεγάλου», ή της κυρίας με το συρραμμένο χαμόγελο…

Ότι καλό και να έχει κάνει η κυβέρνηση, δεν μετράει.

Όσο ήρωας και να αποδεικνύεται καθημερινά ο πρωθυπουργός, αναγκαζόμενος να ξεφτιλίζεται στους ξένους δανειστές μας και στους τροϊκανούς υπαλληλίσκους, μπας και σωθεί κάτι, δεν μετράει.

Το μόνο που μετράει είναι οι πομπώδεις σαχλαμάρες των ασυνάρτητων του Σύριζα, για στάσεις πληρωμών, για επιδόματα στους λαθρομετανάστες,  και για αφοπλισμούς της ΕΛ.ΑΣ, ή οι αλλοπρόσαλλες και εθνικά επιζήμιες κορώνες των ψεκασμένων, και των χρυσαυγιτών (που τρέφονται με το χάος).

Και βέβαια, κάποια άλλα ατοπήματα της συγκυβέρνησης, όπως ο ακαταλαβίστικος διορισμός του Παπουτσή, η προχειρότητα με την ΕΡΤ, ή η υπόθεση με το Εμπραέρ, ή ακόμη και η υπουργοποίηση της παντελώς ανύπαρκτης Φώφης, κλπ.

Άστοχες ενέργειες, που αν και ασήμαντες γενικότερα, εν τούτοις ακυρώνουν χίλια άλλα καλά, τα οποία όμως δεν έχουν επικοινωνιακή ισχύ.

Ένα κλασικό παράδειγμα είναι κι αυτό με το σαρδάμ του Σαμαρά.

Μια άτυχη στιγμή, που όμως τελικά λειτούργησε υπέρ του, αφού για πρώτη φορά άκουσα «πολέμιούς» του να απορούν με τον αυθορμητισμό και την «ανθρωπιά» του!

Κι ας τους έλεγα δυο τρία χρόνια τώρα για το πόσο γνήσιος και αυθόρμητος είναι σαν άνθρωπος.

Χρειάστηκε να το δουν ιδίοις όμμασι για να το καταλάβουν.

Διότι, να μη ξεχνάμε, ο Σαμαράς δεν έχει καταφέρει να πλασάρει τον πραγματικό του εαυτό στο «πόπολο».

Πολλοί είναι αυτοί που τον θεωρούν ως ένα είδος απόμακρου ελιτιστή μεγαλοαστού πολιτικάντη, αν όχι κάτι χειρότερο.

Και αυτό, σε συνδυασμό με τα χαράτσια που πέφτουν χιαστί, έχει δημιουργήσει μια αρνητική εικόνα για τον πιο ανθρώπινο και γήινο πρωθυπουργό των τελευταίων δεκαετιών.

Και χρειάστηκε ένα ον αίρ βρισίδι, για να καταλάβουν κάποιοι ότι ο Σαμαράς είναι σαν κι εμάς!

Ολαλά….

Συνεπώς, η μόνη συμβουλή μου προς το επιτελείο του Μαξίμου, είναι να βγουν προς τα έξω ακόμη περισσότερο, προβάλλοντας την ανθρώπινη πλευρά του Σαμαρά.

Κάτι που δεν είναι καθόλου δύσκολο, αφού ούτως ή άλλως ο πρωθυπουργός μας το έχει.

Και μάλιστα μπόλικο…

Διότι καλή η ουσία, αλλά δυστυχώς η εικόνα είναι αυτή που διαμορφώνει τις δημοσκοπήσεις, και τελικά τις ψήφους.

Strange Attractor