Ο ενοχλητικός χωριάτης.

Επειδή ο διορισμός του κ. Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα, όπου και θα εκπροσωπήσει την έρημη χώρα, προκάλεσε κάτι σαν εθνική ομοφωνία αντίστοιχη με την ευφορία της ομήγυρης που ακούει ένα επιτυχημένο ανέκδοτο, αισθάνομαι υποχρεωμένος να ξεκαθαρίσω ορισμένα βασικά.

Κατ’ αρχάς, ο κ. Παπουτσής ό,τι κατάφερε στον μάταιο τούτο τόπο δεν το κατάφερε τυχαία.

Όχι μόνον γιατί γεννήθηκε στον κατάλληλο τόπο την κατάλληλη στιγμή και είχε την ικανότητα να ενταχθεί στο πασοκικό baby booming, χωρίς να μπορεί να προτάξει κανένα άλλο προσόν που θα σκίαζε ενδεχομένως την κομματική του θητεία.

Αλλά και γιατί στον καιρό της ωριμότητάς του, τότε που ο άνθρωπος απαλλαγμένος από τα βάρη της νεότητας είναι έτοιμος να προσφέρει τη σωφροσύνη του, την πείρα του και την εν γένει σοφία του, αντελήφθη ότι δεν αρκεί να αποτύχεις για να επιβραβευθείς και να επιτύχεις.

 

Πρέπει να προτάξεις κάτι το οποίο θα σε κάνει να ξεχωρίσεις από τον πληθυσμό των αποτυχημένων.

Άλλοι φορούν τα κουρέλια της τραγωδίας για να προκαλέσουν τον οίκτο και την συμπάθεια, όπως ο Δικαιόπολις στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη και η κ. Γεννηματά.

Άλλοι επιβιώνουν παίζοντας με τα νεύρα του περιβάλλοντός τους το οποίο, προκειμένου να βρει την ηρεμία του, διαγράφει το παρελθόν τους και τους ξεφορτώνεται επιβραβεύοντάς τους.

Δεν μπορεί να επιτύχει ως ενοχλητικός όποιος το επιθυμήσει απλώς.

Θα πρέπει να ξέρει την απαραίτητη δοσολογία ενόχλησης ώστε να μην του κλείσουν την πόρτα κατάμουτρα, να μην τον πετάξουν με τις κλωτσιές και να μην του πουν «άντε κι εσύ κι ο γρύλος σου».

Είναι η διαφορά ποιότητος του κ. Παπουτσή από τον κ. Κουλούρη.

Όταν ο κ. Παπουτσής έγινε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, σε ηλικία 57 ετών, είχε ήδη αποτύχει να εκλεγεί δήμαρχος, ως υπουργός Ναυτιλίας είχε ζήσει το ναυάγιο του «Σαμίνα» και ως Έλληνας επίτροπος είχε διαπρέψει με τη διακριτικότητα με την οποία ασκούσε τα καθήκοντά του.

Ήταν τόσο διακριτικός που, όπως είχα διαβάσει τότε στην «Κ», στο εθιμοτυπικό δημοψήφισμα επί τη λήξει της θητείας, που έγινε από τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, είχε καταλάβει την προτελευταία θέση.

Στην τελευταία είχε βρεθεί η αλήστου μνήμης Εντίτ Κρεσόν, ήδη βουτηγμένη στα σκάνδαλα ως τον λαιμό.

Και οι δημοσιογράφοι ήσαν ανίκανοι να αναγνωρίσουν την αξία ενός ανθρώπου που έχει παρασημοφορηθεί για τη συμμετοχή του στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Χιλή – άσχετο αλλά αληθινό.

Το 2010 όμως ο κ. Παπουτσής, ενώ κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, θορυβούσε γενικώς με τις αντιμνημονιακές του θέσεις.

Για να σταματήσει να ενοχλεί, του δόθηκε το υπουργείο σε μια εποχή που η Αθήνα κινδύνευε να καεί μέρα παρά μέρα.

Σφράγισε δε τη θητεία του με την περίφημη ανθρωπιστική σύγκριση ανάμεσα στα σπασμένα μάρμαρα και τα σπασμένα κεφάλια.

Κατόπιν, ευτυχώς έφυγε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τον έχασε και η Βουλή, όμως ο ίδιος συνέχισε να παρενοχλεί.

Πριν από ένα μήνα απεφάνθη ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι έγκλημα κατά της δημοκρατίας, και αν σκεφτήκατε «και τι με νοιάζει εμένα τι λέει ο Παπουτσής», πέσατε έξω, διότι ένα μήνα μετά, τον έστειλαν στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Δεν ξέρω τι ρόλο μπορεί να έχει στον οργανισμό με το βαρύγδουπο όνομα. Ελπίζω, το ελπίζουμε όλοι, διακοσμητικό.

Ξέρω, αντιθέτως, ότι η πολιτική τάξη έχει τον τρόπο να ανακυκλώνει τα προϊόντα της. Ξέρω επίσης ότι το ανθρώπινο είδος που αποκαλούσαμε «χωριάτη», πριν από την επικράτηση του πολιτικώς ορθού λεξιλογίου, περιέγραφε κάποιον ο οποίος ήταν ανίκανος να αφομοιώσει εμπειρίες πέρα απ’ τις ελάχιστες του μικρού του περιβάλλοντος.

Αδιαφορούσε επίσης για τις εντυπώσεις που προκαλούσαν οι άξεστοι τρόποι του. Πόσο ακόμη θα καταπονεί το ηθικό της έρημης χώρας η χωριατιά του πολιτικού της κόσμου;

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή