Τελικά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ρέπουν προς τη χαρά
και τη διασκέδαση, παρά προς τη δυστυχία και τον πόνο.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός πως όλη τη
μέρα χθες τόσο το facebook όσο και το tweeter κατακλύστηκαν από το στιγμιότυπο με
τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου να εξοργίζεται με το σαρδάμ που έκανε κατά
τη μαγνητοσκόπηση του τηλεοπτικού του μηνύματος και να τα βάζει με τον εαυτό
του;
Για να σας πω την απόλυτη αλήθεια, διασκέδασα πολύ με τη διαρροή του εν λόγω στιγμιότυπου.
Για να σας πω την απόλυτη αλήθεια, διασκέδασα πολύ με τη διαρροή του εν λόγω στιγμιότυπου.
Πρώτα από όλα, γέλασα τρανταχτά σκεπτόμενος τον τάραχο
που θα πέρασε η ψυχή των συνεργατών του πρωθυπουργού που έκαναν την γκάφα, ή
που θα μπορούσαν να την αποτρέψουν αν έκαναν καλά τη δουλειά τους. (Φαντάζομαι
τα: δεν φταίω εγώ, κύριε, αλλά εκείνος... και άλλα παρόμοια).
Δεύτερον, ξεκαρδίστηκα αναλογιζόμενος τα καντήλια που θα έπεσαν από τον πρωθυπουργό σε όσους θεωρεί υπεύθυνους.
Δεύτερον, ξεκαρδίστηκα αναλογιζόμενος τα καντήλια που θα έπεσαν από τον πρωθυπουργό σε όσους θεωρεί υπεύθυνους.
Αν δηλαδή τα χώνει στον εαυτό του για ένα σαρδάμ, τι θα
έχωσε στους άλλους για μια αποδεδειγμένη αβελτηρία;
Το κυριότερο όμως ήταν ότι το όλο σκηνικό λειτούργησε πολύ θετικά -ανατρεπτικά θετικά θα έλεγα- για την εντύπωση που είχα για τον Αντώνη Σαμαρά.
Μου έδειξε πόσο ανθρώπινος, πόσο απλός και πόσο ίδιος με εμάς είναι. Αντέδρασε τελείως φυσιολογικά στην έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης που τον οδήγησε σε ένα λάθος και στην ανάγκη επανάληψης της σκηνής.
Σημαντικό βρίσκω επίσης το γεγονός ότι στην αυθόρμητη αντίδρασή του δεν τα έβαλε ούτε με τις ανώτερες δυνάμεις ούτε με τους άλλους, αλλά με τον κακό του εαυτό - αντίδραση που είναι σπάνια και τη θεωρώ εξόχως εκτιμητέα, καθώς όλοι μας συνηθίζουμε να φορτώνουμε τα λάθη μας σε άλλους, ή έστω στις κακές συνθήκες...
Άφησα για το τέλος τη διαπίστωση πως ζούμε πλέον στην εποχή που τίποτα δεν μένει κρυφό.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι το όλο σκηνικό λειτούργησε πολύ θετικά -ανατρεπτικά θετικά θα έλεγα- για την εντύπωση που είχα για τον Αντώνη Σαμαρά.
Μου έδειξε πόσο ανθρώπινος, πόσο απλός και πόσο ίδιος με εμάς είναι. Αντέδρασε τελείως φυσιολογικά στην έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης που τον οδήγησε σε ένα λάθος και στην ανάγκη επανάληψης της σκηνής.
Σημαντικό βρίσκω επίσης το γεγονός ότι στην αυθόρμητη αντίδρασή του δεν τα έβαλε ούτε με τις ανώτερες δυνάμεις ούτε με τους άλλους, αλλά με τον κακό του εαυτό - αντίδραση που είναι σπάνια και τη θεωρώ εξόχως εκτιμητέα, καθώς όλοι μας συνηθίζουμε να φορτώνουμε τα λάθη μας σε άλλους, ή έστω στις κακές συνθήκες...
Άφησα για το τέλος τη διαπίστωση πως ζούμε πλέον στην εποχή που τίποτα δεν μένει κρυφό.
Έτσι όπως τα καταφέραμε με τον πολιτισμό και τον...
ατομικό μας εξοπλισμό, οι κάμερες που μας σημαδεύουν είναι περισσότερες από τα
μάτια που μας παρατηρούν. Αποτέλεσμα, τα δημόσια πρόσωπα δεν πρέπει να
αφήνονται να τους ξεφύγει το παραμικρό.
Το να κλείσει κανείς τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα
παραπάνω στη διάρκεια μιας συνεδρίασης, το να χασμουρηθεί, το να σκαλίσει τη
μύτη του ή να ξύσει το αυτί του, το να κάνει οποιονδήποτε μορφασμό ακούγοντας
κάτι, είναι βέβαιο πως θα καταγραφεί, θα δημοσιοποιηθεί και... θα
χρησιμοποιηθεί εναντίον του.
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου