Πίσσα και πούπουλα … στο facebook!

Το facebook έχει πλάκα.

Εκτός από εθιστικό, είναι και διδακτικό.

Κανονική κοινωνιολογία, και όχι μόνο.

Σαν ένα ψυχολογικό πείραμα in vivo.

Με «πραγματικούς» ανθρώπους να συμμετέχουν 24 ώρες το 24ωρο, και 365 μέρες τον χρόνο.

Η χαρά του ψαγμένου αργόσχολου «ερευνητή» δηλαδή…

Και ας είναι ερασιτέχνης.

Και είναι φυσικό το κοινωνικό αυτό μέσο να μας διδάσκει τα χίλια μύρια, αρκεί να ξέρουμε τι θέλουμε να διδαχτούμε, αφού στην ουσία αποτελεί μια εικονική μικρογραφία της κοινωνίας μας.

Συγκεντρωμένη στις ελάχιστες ίντσες της οθόνης του υπολογιστή μας.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές του facebook.

Όπως στη πραγματική κοινωνία.

Στην οποία κυκλοφορούν και συναλλάσσονται οι πάντες και τα πάντα.

Με μια μόνο ειδοποιό διαφορά.

Στη πραγματική κοινωνία, μπορεί να έχεις χιλιάδες φίλους και γνωστούς, αλλά ποτέ δεν ξέρεις (πλην ελαχίστων) το τι ακριβώς σκέφτονται, το τι μουσικά γούστα έχουν, το ποιες πολιτικές απόψεις τους ελκύουν, τι είδους φωτογραφίες γουστάρουν, τι διαβάζουν, και γενικά τι τους κάνει κλικ.

Στο facebook όμως, τα έχεις όλα … πιάτο.

Φάτσα κάρτα.

Έχεις δηλαδή μαζεμένο ένα (περίπου) αντιπροσωπευτικό δείγμα της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Με ένα κλικ, βλέπεις τον καημό του αγάμητου, του κομπλεξικού, του ξερόλα, του αγράμματου, του εραστή, του μπουζουκόβιου, του κουλτουριάρη, του μνημονιακού, του αντάρτη, του βουτυρομπεμπέ, του αγανακτισμένου, του ξεγάνωτου τενεκέ, και του σαχλαμάρα.

Τους έχεις όλους μπροστά σου, και άλλους τόσους, να σου ανοίγουν τα εσώψυχά τους.

Εθελοντικά.

Μαζί με τις φωτογραφίες τους… ειδικά των κυριών(!).

Άλλος λοιπόν, που τον θεωρούσες διανοούμενο, σου πετάει έναν Τερλέγκα και σε ξενερώνει…

Άλλος που τον θεωρούσες λαϊκούρα, ακούει Boards of Canada!

Άλλος που τον έκοβες για  βόδι, σε εκπλήσσει με μια εύστροφη ατάκα… ή σου αναπτύσσει μια ορίτζιναλ επιχειρηματολογία…

Και άλλος που τον θεωρούσες φίλο, σε πουλάει σε χρόνο ντε τε, για ένα λάικ παραπάνω μιας τρελαμένης γκόμενας… την οποία χαλβαδιάζει, και στην οποία θέλει να κάνει τον καλό, μπας και φάει κανένα ψίχουλο…

Χώρια που άλλος σου βγάζει την θηλυκή του πλευρά, και σε στέλνει αδιάβαστο, ενώ άλλος που το θεωρούσες προχώ, αποδεικνύεται συντηρητικότερος και του …. Άνθιμου.

Και άλλα τέτοια πολλά, που όρεξη να έχει κανείς να τα μελετά.

Και να βγάζει χρήσιμα συμπεράσματα για τον άνθρωπο, και για την ματαιότητα (τελικά) της ζωής.

Τα ίδια συμπεράσματα που θα έβγαζε κάποιος αν είχε την υπερφυσική δυνατότητα να είναι μέσα στο μυαλό, αλλά και μέσα στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του οποιουδήποτε.

Να τον παρακολουθεί σε ανύποπτο χρόνο, και όχι μόνο όταν ντυμένος και στολισμένος βγαίνει έξω μαζί του.

Πόσοι δεσμοί δεν θα είχαν ακυρωθεί πριν καν ξεκινήσουν, αν ο καθένας από τους δυο ήξερε ευθύς εξ αρχής τα καλά αλλά και τα κακά του έτερου;

Χωρίς δηλαδή να χρειαστεί να μεσολαβήσουν δεκάδες ραντεβού με μέλια και σιρόπια, και με τον καθένα στην καλύτερή του … πόζα και συμπεριφορά;

Έτσι και στο facebook, μαθαίνει κανείς πολλά για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Που συνήθως είναι προκατειλημμένη, με αποτέλεσμα ο καθένας να βιαστεί να κρίνει, χωρίς πρώτα να εξετάσει τι είναι αυτό που κρίνει, και γιατί και πως γράφτηκε.

Αφού, συνήθως, ο καθένας μας έχει από πριν αποφασίσει τι θα πάρει, τι θα αφήσει, και τι θα απορρίψει.

Γράφει λοιπόν κάποιος κάτι αστείο για τους λαθρομετανάστες;

Είναι φασίστας.

Γράφει κάτι για τους Χρυσαυγίτες;

Είναι αγκυλωμένος αριστερός.

Γράφει για τους γκέι;

Είναι ομοφοβικός.

Γράφει για τις μπίμπο;

Είναι μισογύνης.

Και πάει λέγοντας.

Οι ταμπέλες πέφτουν από δεξιά και αριστερά.

Πίσσα και πούπουλα.

Και πάλι καλά που όλα περιορίζονται στην οθόνη, και δεν έχουμε κι άλλα (π.χ. ξύλο)!

Και αυτό είναι το σοβαρό κομμάτι…

Διότι υπάρχει και τα γελοίο.

Όπου η κάθε πικραμένη σε κλιμακτήριο (και όχι μόνο) αναρτά μια σέξι φωτογραφία της, και αμέσως πέφτουν σαν χαλάζι τα λάικ και τα σχόλια του τύπου «είσαι Θεά», «γουάου», κλπ.

Ή γράφει κάποιος επώνυμος την απόλυτη κοινοτυπία, και να’σου ξαφνικά εκατοντάδες έπαινοι, και αναδημοσιεύσεις, λες και ανακαλύφτηκε εκ νέου η πυρίτιδα.

Μιλάμε για μεγάλες πλάκες.

Κανονικό τουρλουμπούκι.

Όπως η πραγματική ζωή δηλαδή.

Με καινούργιες φιλίες, μίση, πάθη, έχθρες, ζήλιες, αγάπες, ακόμη και οριστικές διαγραφές «φίλων»… που στη πορεία αποδείχτηκαν λίγοι.

Που μας πούλησαν.

Ή που παρεξήγησαν.

Ή που δεν έχουν χιούμορ.

Και που δεν αντιλαμβάνονται όλα αυτά που εσύ νόμιζες ότι αντιλαμβάνονται…

Ή που τελικά δεν ήταν αυτοί που νόμιζες πως είναι, γιατί είναι αλλού…

Μπορεί και στον Ρέμο!

Ή ακόμη και στον Αλέξη!

Όψιμοι δηλαδή επαναστάτες….

Λέμε τώρα…

Strange Attractor