Τέλος στην ασυλία των νταβατζήδων.

Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για το πάρτι που στήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια με τα δημόσια έργα, τις συμβάσεις σε «κολλητούς» επιχειρηματίες ή τους διαγωνισμούς για τα μάτια του κόσμου.

Οι γνωστοί σε όλους νταβατζήδες του δημοσίου έπαιρναν δουλειές κάτω από το τραπέζι, αφού λάδωναν πολιτικούς και μη, υπερτιμολογούσαν τα έργα, εξανάγκαζαν το δημόσιο να υπογράφει λεόντιες συμφωνίες που το δέσμευαν για δεκαετίες ενώ το χρήμα έρεε άφθονο γιατί ήταν δανεικό.

Τόσοι και τόσοι επιχειρηματίες έχουν περάσει, τόσες και τόσες ξένες και ελληνικές εταιρείες έχουν πλουτίσει και τα «έφαγαν μαζί» με πολιτικούς κι όχι μόνο.

Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου.

Θες η κρίση, θες ότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλο να διαλύεται ενώ οι μόνιμοι θαμώνες της Μυκόνου κάνουν πάρτι με το δημόσιο χρήμα;

Θες ότι υπάρχουν και «τρελοί» με την καλή έννοια δικαστές που δεν αντέχουν άλλο την αδικία, θες ότι η κυβέρνηση αυτή είτε γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς είτε γιατί το θέλει και η ίδια κινεί τις εξελίξεις;

Η ουσία είναι ότι υπάρχει φως στον ορίζοντα της καταπολέμησης της διαπλοκής και της επιχειρηματικής ασυδοσίας.

Κι αυτό μπορεί να είναι ο διακαής πόθος όλων των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων ή της υπάρχουσας πολιτικής ελίτ που αν δεν κάνει κάτι τώρα θα την παρασύρει το ρέμα και θα τους κρεμάσουν κουδούνια, αν όχι θηλιές.

Αλλά η ενεργοποίηση της Δικαιοσύνης σε υποθέσεις που πλήγωσαν την κοινωνία και την οικονομία δείχνει ότι μπορεί να μπει ένα τέλος στην ασυλία των νταβατζήδων.

Η πλάκα, πάντως, είναι ότι οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες που μέχρι πρότινος νόμιζαν ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι και που πίστευαν ότι θα μείνουν ατιμώρητοι δια παντός, έχουν αρχίσει να τρέμουν.

Η προφυλάκιση Ρέστη έχει και συμβολικό, πέρα από ουσιαστικό χαρακτήρα.

Κανείς πλέον, ούτε εφοπλιστής, ούτε εργολάβος, ούτε έμπορος όπλων, ούτε μεγαλομέτοχος μέσων ενημέρωσης (για κάλυψη και δημοσιογραφικό νταβατζηλίκι) δεν μπορεί να αισθάνεται ήσυχος και να κόβει βόλτες αμέριμνος με το κότερο στο Αιγαίο.

Μόλις ο Ρέστης κατάλαβε ότι η φυλακή δεν είναι και γι’ αυτόν κάτι εξωπραγματικό αμέσως ζήτησε να επιστρέψει το δάνειο που μαζί με τους τόκους ξεπερνά τα 6 εκατ. ευρώ.

Τώρα το θυμήθηκε, μπροστά στα σίδερα της φυλακής, αν και είχε χρήματα να το πράξει.

Προτιμούσε, βέβαια, να αγοράζει εφημερίδες μπροστά στο ενδεχόμενο να τη γλιτώσει, αλλά μόλις κάθισε στο γραφείο του εισαγγελέα και είδε πόσο είναι το κελί της φυλακής, τότε θυμήθηκε ότι πρέπει να κάνει «κίνηση καλής θέλησης».

Δυστυχώς γι’ αυτόν είχαν άλλη γνώμη οι δικαστές και τον έστειλαν να κάνει διακοπές, όχι στη Μύκονο αλλά στον Κορυδαλλό.

Ο δε επιχειρηματίας οπλικών συστημάτων, Θωμάς Λιακουνάκος, με το που ασκήθηκε δίωξη για κακουργήματα, αφού εξέδωσε μια ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία η εταιρεία του SONAK είναι καθ’ όλα νόμιμη, θυμήθηκε να ζητήσει από το ελληνικό δημόσιο την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας.

«Η εταιρία έχει επανειλημμένα στο παρελθόν γνωστοποιήσει στο ΥΠΕΘΑ την πρόθεσή της, την οποία εγγράφως επανέλαβε και προ δεκαημέρου, να επαναδιαπραγματευθεί τη συνέχιση της Σύμβασης, που είναι ο μόνος τρόπος για να παραλάβει το ΓΕΣ σημαντικά επιχειρησιακά συστήματα και να ελαχιστοποιηθεί η ζημία τόσο του Δημοσίου όσο και της εταιρίας». Αυτό αναφέρει η ανακοίνωση της εταιρείας.

Κάπως έτσι και ο Λάκης Γαβαλάς, μόλις κάθισε μέσα 14 μήνες και κατάλαβε ότι δεν είναι τα πάντα στη ζωή γκλαμουριά, Μύκονος, Κολωνάκι και ξέφρενα πάρτι με χρέη σε τράπεζες και εφορίες, ζήτησε να του πάρουν όλη την ακίνητη περιουσία για να ξεχρεώσει, όπως λέει.

Γιατί δεν το έκανε πριν 2-3 χρόνια όταν έβλεπε να καταρρέει η αυτοκρατορία του; Γιατί πίστευε ότι ως «βασιλιάς της γκλαμουριάς» στην Ελλάδα θα έχει και την ανάλογη ασυλία.

Ακόμη και η κόρη του Τσοχατζόπουλου, Αρετή, θυμήθηκε να δώσει στο δημόσιο τρία ακίνητα που αγοράστηκαν με τα λεφτά του Ακη.

Γιατί δεν το έκανε αυτό νωρίτερα ή γιατί δέχθηκε τα χρήματα από τον μπαμπά της ενώ βούιζε ο τόπος για μίζες;

Μα γιατί ως «κόρη υπουργού» θεωρούσε ότι έχει το ακαταδίωκτο.

Τώρα που έμεινε στη φυλακή τόσους μήνες κατάλαβε ότι δεν είναι όλα παίξε – γέλασε στη ζωή.

Να δείτε ότι κάπως έτσι θα πάμε από εδώ και στο εξής.

Για να μην πούμε για τους πολιτικούς που πιστεύουν ότι έχουν παντοτινή ασυλία. Η αναθεώρηση του Συντάγματος πλησιάζει κι όταν δε θα έχουν την ασπίδα του ντροπιαστικού νόμου περί ευθύνης υπουργών, τότε θα δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκος.

Όλοι οι Έλληνες ελπίζουν απλώς να μην είναι χαραμάδα αισιοδοξίας ότι θα υπάρξει επιτέλους δικαιοσύνη στη χώρα.

Ότι δε θα σταματήσουν οι δικαστές και δε θα λιγοστέψει η θέληση της κυβέρνησης να στέλνει τα πάντα στον εισαγγελέα.

Είναι, ίσως και η μόνη ελπίδα της χώρας να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς και να αποβάλει φασιστικά εκτρώματα τύπου Χρυσής Αυγής που εκκολάφθηκαν μέσα σ’ αυτό το καθεστώς αδιαφάνειας, ρεμούλας, διαπλοκής και τελικά μη απόδοσης δικαιοσύνης.

Είναι η μεγάλη ευκαιρία και δεν πρέπει να πάει χαμένη.

Antinews