Κωδείνη.

Εφόσον οι μεταρρυθμίσεις αργούν να εφαρμοστούν δεδομένου ότι οι εγχώριοι παλατιανοί πεισμώνουν επειδή κατά βάθος γνωρίζουν ότι τα Χειμερινά Ανάκτορα είναι όνειρο για τους τουρίστες συνταξιούχους, που επιθυμούν να θαυμάσουν την μούμια του Λένιν, λίγο πριν εκπνεύσει ο Αύγουστος με τους φρενοβλαβείς που θα λατρέψουν την Παναγία όπως οι θαυμαστές του Ρίνο την Marilyn, διακατέχομαι από την σιγουριά του νικητή που αντιλαμβάνεται ότι η αδιαφορία απαλύνει τις κοινωνικές ιδέες, την επέκταση της πολιτικής ενόρασης και την επιθυμία της δυτικής αρετής που κυοφορεί την ωριμότητα και την υψηλή αισθητική.

Τουτέστιν οι προκάτοχοι σοβιετικής ανορθολογικής μέθης δεν υπάρχουν, η ηδονή απαιτεί καθαρότητα σκέψης και ο θετικισμός απουσία πόνου, εισβάλλει στον κόσμο για να χαρίσει την κατάκτηση της ευτυχίας, της συναίνεσης και της σοφίας· χαρακτηριστικά που αγνοούν τις βαλκανικές δοξασίες.

Έπειτα από αρκετό χρόνο παρουσίας στα κοινωνικά δίκτυα, το συμπέρασμα δεν είναι διττό: πολύ σκουπίδι, φαλλικά απωθημένα, χλεύη που απαιτεί την συμμετοχή της απληστίας για να ξεσηκωθεί από την ανία, την ανηδονία και την πατροπαράδοτη μοιρολατρία.

Παρατηρήσεις και συζητήσεις αφορούν τον Αριστοτέλη που διασταύρωσε την φρόνηση με την φιλία, την εμπιστοσύνη με την διαλεκτική ελευθερία, το πόρισμα με την ηθική αγωγή.

Στις επάλξεις ασχολούνται ακόμα με τους θεούς, τα ελαττώματα του αισθητού κόσμου, με τις ολονύχτιες καταγγελίες λόγω απόντος κενοτάφιου για τους τρελούς και τους ανερμήνευτους.

Νέοι με καμένο υποσυνείδητο, συμπεριφορά συνταξιούχου σε μεταφυσική οργή, λειτουργία που μπερδεύει το ένστικτο με την πολιτισμική ιδιαιτερότητα.

Πολέμιοι παρά υπερασπιστές της μεθοδολογίας.

Προσπαθώ να είμαι ουδέτερος και προπάντων νηφάλιος.

Δεν υπάρχει μυστικό, ωστόσο.

Η ταμπελοποίηση εναντίον τρίτων και η πολιτική ορθότητα, οι λεκτικοί φόνοι και η αίσθηση του νικητή, η βραδυκίνητη αλυσίδα της υστερίας, η διελκυστίνδα της θλιμμένης καμπύλης που επαίρεται για την μονοδιάστατη εξουσία, συνηγορούν στο σύνδρομο Asperger.

Τα κουβούκλια πίσω από τα avatars επώνυμων κι ανώνυμων, χαρίζουν την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μέχρι να σημάνει δώδεκα και να ξαπλώσουν οι κήνσορες για την επόμενη ημέρα.

Η πολιτική ασκείται στο Κοινοβούλιο και ουχί στα πεζοδρόμια, στα πάρτι αντιεξουσιαστών με iphone και πλυμένα σώβρακα από την μαμά, στο χωράφι της ψηφιακής ζωής που θυμίζει έντονα την υπεροχή της Ρώμης εναντίον των Καρχηδονίων το 200 π.Χ.

Η γνώμη δεν συνιστά κυριαρχία.

Δημιουργούνται αποικίες δήθεν αυτόνομες, σύγκλητοι που αποφασίζουν πίσω από γκρουπς, ακατάσχετη φλυαρία, μοναξιά που θέλει να ξεσπάσει αλλιώς θα ανοίξει το ντουλάπι με τα χάπια.

Βεβιασμένη αμετροέπεια για να απαλυνθεί ο πόνος, η ψυχική οδύνη, η παραδοχή ότι κατά βάθος δεν συγχωρούμε, δεδομένου ότι η κόλαση είναι οι άλλοι.

Λανθασμένη θεώρηση, σαρτρική μεγαλοψυχία για τα θύματα.

Σχεδόν όλοι απαιτούν προσοχή, οι άλλοι μισοί γλείφουν αυτούς που ο αυτοκαταστροφικός θυμός δημιουργεί φυλακές για τους οπαδούς της κερκίδας. Συλλογική δυσλειτουργία νευρώνων η οποία αποζητά την μεγάλη Καππαδοκία.

Εν τω μεταξύ εκτός Ελλάδος, οι άνθρωποι χαμογελούν και η επιστήμη νικά κατά κράτος τις αοριστολογίες της μυθολογίας.

Δεν είναι πλέον ταμπού να το ομολογήσω.

Η ζωή προχωρά και χωρίς εσένα.

Ευτυχώς.

The Elf at Bay