Εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια...

Τι συνιστά άγνοια κινδύνου αν όχι οι εξορκισμοί της πολιτικής αστάθειας, όταν αυτή ήδη συντελείται και μάλιστα στην πλέον επικίνδυνη έκφανσή της;

Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων όταν το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», και οι ναζιστικές πρακτικές του, επιδοκιμάζονται φανερά -αλίμονο από πολύ περισσότερους κρυφά- από ένα διαρκώς αυξανόμενο ακροατήριο;

Ποιες άλλες προειδοποιήσεις χρειάζονται όταν ο «ανθός της χώρας», νέοι από φτωχά στρώματα αλλά και από την τάξη των «πατρικίων», θέλγονται από τους μελανοχίτωνες;
Ποια άλλα σήματα πρέπει να δοθούν σε δημοκρατικά κόμματα που μηρυκάζουν με ασυγχώρητη ευκολία έναν λαϊκιστικό λόγο-τροφοδότη της «Χρυσής Αυγής»;
Από ποιους να αφυπνιστούν οι πολίτες για τον κίνδυνο των «νεοναζί» της Χρυσής Αυγής, όταν οι ίδιοι οι φρουροί της Δημοκρατίας μιλούν για τη «ναζί Μέρκελ» και ο κάπτεν Μπαλασσόπουλος θεωρεί εαυτόν ευφυή ντύνοντας με ενδυμασίες χιτλερικής Βέρμαχτ τους διαδηλωτές της ΠΟΕ-ΟΤΑ;
Πού να ακουμπήσουν οι πολίτες όταν το μήνυμα της Αντίστασης εκπέμπεται από την «αδούλωτη Μύκονο» με ηγέτη τον Αντώνη Ρέμο και αντάρτες τα βλαχοπαράσιτα του malt που είναι αποφασισμένα να χύσουν μέχρι τελευταίας ρανίδας την πανάκριβη σαμπάνια τους στην άμμο του Nammos;
Με ποιους να εμπιστευθείς συστράτευση όταν το μήνυμα υπουργού προς εταίρους για «πολιτική κόπωση», δίκην προειδοποίησης, χρησιμοποιείται ως ευκαιρία πολιτικού λιθοβολισμού του από βουλευτές που είχαν διακριθεί ως αρχιερείς των ρουσφετιών;
Πώς και πού να σταθεί αυτός ο κόσμος όταν οι αναμονές του για γεννητούρια ανάπτυξης αποκαλύπτονται από τους μεν ως τετραετές ανεμογκάστρι και από τους δε η «επιστροφή στην ευημερία» επιχειρείται να οικοδομηθεί με τα υλικά της κατεδάφισης;
Πως, όταν η «εναλλακτική λύση» προτιμά τα ασφαλή μπούνκερ του συμπληρωματικού της ρόλου στο πολιτικό σύστημα αντί να διακινδυνεύσει την έξοδό της στο ξέφωτο της διακυβέρνησης;

Έτσι πιστεύει ότι θα οχυρωθεί στην «επίθεση της πραγματικότητας»;
Πώς να ελπίζεις όταν αποδεδειγμένα άξιοι άνθρωποι απομακρύνονται από τις θέσεις τους μόνο και μόνο γιατί αρνούνται να συνυπογράψουν την αντικατάσταση περιφερειακών διευθυντών του ΟΑΕΔ με αρεστούς συνδικαλιστές του κόμματος;
Στην ενεργοποίηση «ποιων πολιτών» να προσδοκάς όταν η χρόνια κατάκλιση στον εύκολο πλουτισμό έχει προκαλέσει ανήκεστη μαλθακότητα;
«Ποιοι πολίτες» να εγερθούν όταν ο νεοραγιαδισμός εκλαμβάνεται ως πατριωτισμός; Όταν καθυβρίζονται οι ξένοι επειδή δεν προσφέρουν αρκετά στο «δίσκο της επαιτείας»;
«Ποιοι πολίτες» όταν υφίστανται πλύση εγκεφάλου από δημεγέρτες πολιτικούς που βάλθηκαν να πείσουν τους Ελληνες πως «η τρόικα στη χώρα» είναι ευρωπαϊκό, όχι και ελληνικό πρόβλημα;
«Ποιοι πολίτες» όταν δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν πως τα πολυτελή σπίτια που έφτιαξαν με δανεισμό απειλούν να τους συνθλίψουν κάτω από πολυτελή ερείπια;
Καμία ανοχή σε ένα πολιτικό σύστημα που αλληθωρίζει σε εγκληματικές πολιτικές του παρελθόντος είναι η μόνη ασπίδα για τη διάσωση της χώρας.

ʼΗ τώρα θα αλλάξουμε ή ποτέ.

Το χρωστάμε στη νέα γενιά, της οποίας πλιατσικολογήσαμε το μέλλον.
Εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια...

Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης (Ημερησία)

Μεταρρύθμιση