Αλήθειες από την Ροζίτα Σώκου…

Η Ροζίτα Σώκου, στα 90 της, δεν φοβάται.

Τα έβαλε με τις ιερές αγελάδες του τόπου (Μελίνα Μερκούρη, Θόδωρο Αγγελόπουλο κ.α.) παίζοντας με τα όρια της κριτικής και του σεβασμού των νεκρών.

Έδωσε λοιπόν συνέντευξη σε γυναικείο περιοδικό, στα 90 της, και δεν άφησε κανέναν όρθιο.

Νιώθεις μια αμηχανία μπροστά στα λεγόμενά της - για να μην πω κάτι πιο χοντρό.

Σε μια άλλη, παλιότερη συνέντευξή της είχε πει "Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ανησυχώ για μικροπράγματα".

Την θαυμάζω, γιατί και υπάρχουν πράγματα που φοβάμαι και ανησυχώ μερικές φορές για μικροπράγματα.

Επίσης όμως δεν έχω το θάρρος της γνώμης μου για να μιλήσω για νεκρούς μύθους, αλλά -μάλλον ευτυχώς- δεν έχω και την απερισκεψία.

Θεωρώ ότι για να απορρίψεις συλλήβδην και δημοσίως ένα σωρό καλλιτέχνες όταν εσύ δεν είσαι καλλιτέχνης και δεν έχεις πετύχει κάτι ούτε στο ελάχιστο ισάξιο μ' αυτούς (και μάλιστα έχεις πάει πρόσφατα σε αυτήν την εκπομπή, με αυτούς τους ανθρώπους) θέλει κότσια και κάποιο θράσος.

Πολύ θράσος μάλλον.

Λέει πχ. σήμερα για τη Μελίνα Μερκούρη: «Ήταν ελεεινή ηθοποιός. Μιλώ ανεξάρτητα από ό,τι ηθικό της έχω προσάψει. Στη "Μήδεια" ήταν ανυπόφορη.

Είχε νευριάσει, θυμάμαι με την Ντένη Βλαχιώτη, που της είχε κάνει ένα υπέροχο κοστούμι, που αυτή τη στιγμή εκτίθεται στο Τόκυο.

Για να της πάει κόντρα, αγόρασε στην Αμερική ένα πολύ λαϊκό κοστούμι. Όμως, σύμφωνα με το συμβόλαιο, έπρεπε στην πρόβα τζενεράλε να φορέσει της Ντένης.

Πήγαινε λοιπόν μπροστά της, σήκωνε το κοστούμι και φυσούσε τη μύτη της για να δείξει πόσο την περιφρονεί... Μόνο στη "Στέλλα" ήταν καλή, γιατί είχε προσαρμόσει ο Κακογιάννης το ρόλο στο δικό της στυλ. Έκανε τον εαυτό της.

Αυτό το ύφος είχε και στην πραγματικότητα. Ήταν πολύ κακή ηθοποιός. Έκανε νάζια επί σκηνής. Όταν την έβλεπα να παίζει, ντρεπόμουν που ήμουν γυναίκα...».

Για τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο: «Δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν γελοίος. Δεν ήξερε να γράψει διάλογο. Άκουγες ένα παιδί τεσσάρων ετών να λέει: "Κατά βάθος, αγαπούσαμε τη μαμά μας".

Τα παιδιά δεν αγαπούν κατά βάθος. Είναι αστεία φράση».

Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη: «Ήταν μεγάλο ταλέντο, αλλά ήθελε να αρέσει στον κόσμο. Την πρωτοείδα μαθήτρια του Εθνικού και είπα "Τι φαινόμενο είναι αυτό το κορίτσι"!

Ύστερα διαλύθηκε από τις βρωμοταινίες που γύρισε.

Εγώ όλες αυτές τις ταινίες δεν τις θεωρώ κινηματογράφο».

"Δεν σας άρεσε δηλαδή ο Δαλιανίδης που ήταν φίλος σας;" ρωτά ο δημοσιογράφος του Εγώ.

"Ο Δαλιανίδης κατέστρεψε τον ελληνικό κινηματογράφο. Οι ταινίες είχαν το χάλι τους. Είδατε καμία ταινία να πάει στις Κάννες;

Με τον Γιάννη δεν μιλούσαμε ποτέ για κινηματογράφο.

Όταν πρωτοήρθα από την Ιταλία, είδα τον "Κατήφορο" και έγραψα "Ασφαλώς όσοι χειροκρότησαν, ήταν συγγενείς.

Τι αηδία ήταν αυτή η ταινία". Και του Φώσκολου ήταν γελοία. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με αυτό που λέμε τέχνη».

(Επίσης είπε: 'Βαριέμαι τον Ρουβά, τη Βίσση, οι μετριότητες δεν είναι για μένα...' αλλά δεν είναι ούτε νεκροί ούτε ιερές αγελάδες.)

Παρ' όλα αυτά δεν ένιωσα το μίσος για την Σώκου που διάβασα στα social media γι' αυτήν, παρ' ό,τι εξεπλάγην, τη φανταζόμουν γλυκομίλητη και αγαθούλα, σα τη γιαγιά μου όταν ήταν περίπου στην ηλικία της.

Μετά όμως θυμήθηκα πως η γιαγιά μου στην ηλικία της, μην έχοντας τίποτα να χάσει, θύμιζε λίγο άτακτο παιδάκι, που έλεγε αυτό που σκεφτόταν.

Το ύφος της ήταν πονηρό, και η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι.

Είχε αποφασίσει να ζήσει τη ζωή της -όση της απέμενε- χωρίς να στρογγυλεύει τα λόγια της, κάνοντας αυτό που ήθελε.

Περιέργως αυτή τη φάση της γιαγιάς μου αναπολώ συχνότερα, τώρα που είναι νεκρή εδώ και πολλά χρόνια.

Τότε που ήταν ο εαυτός της επιτέλους: γλυκιά, και πονηρούτσικη, και ελεύθερη, και ατρόμητη - ταυτόχρονα.

Κάποτε είχα κόψει ένα απόκομμα από περιοδικό, με την Ροζίτα Σώκου, που την είχε βάλει φωτογραφία μόνο και μόνο εξαιτίας εύστοχης, αυτοσαρκαστικής της ατάκας...

Άρης Δημοκίδης

Lifo