Τα ζόμπι της κρίσης…

Γίνονται πολλές συγκρίσεις αυτόν τον καιρό.  

Άλλοι έχουν κολλήσει με την Βαϊμάρη, άλλοι με τον Χίτλερ, άλλοι με την Αρχαία Ελλάδα.  

Στον κόσμο του Facebook όλοι έχουμε γίνει εκδότες περιοδικών και όλοι την έχουμε ψωνίσει με το κοινό μας. 

Τρεις γνωστοί και πέντε άγνωστοι μας κάνουν τακτικά like και νομίζουμε ότι κάτι κάναμε που «τα είπαμε έξω από τα δόντια». 

Και όλοι έχουμε μια αγαπημένη σύγκριση.

Η Μέρκελ είναι ίδια ο Χίτλερ.  

Οι Τροϊκανοί είναι βρικόλακες που μας ρουφάνε το αίμα. 

Οι δημοσιογράφοι είναι παπαγαλάκια.  

Δεν έχω πρόβλημα με αυτές τις συγκρίσεις αν και με ενοχλεί η έλλειψη φαντασίας μερικές φορές.  

Αυτό που αγνοούν όμως είναι ότι η κατάσταση μοιάζει πιο πολύ με επίθεση από ζόμπι.

Έχεις έναν φίλο.  

Κοντινό σου φίλο. 

Μπορεί και συγγενή πρώτου βαθμού.  

Μια ζωή τα λέγατε.  

Αδελφή ψυχή.  

Ο κολλητός σου.  

Αν έπαιζες σε τηλεπαιχνίδι και κάποιος έπρεπε να μαντέψει τι σκέφτεσαι, αυτός θα το πετύχει σίγουρα και θα φύγεις με το αυτοκίνητο, τα λεφτά και το ανακαινισμένο σπίτι νικητής από το στούντιο.

Αλλά μια μέρα που δεν ήσουν μαζί του, τον δαγκώνουν τα ζόμπι.

Τα συμπτώματα δεν είναι προφανή αμέσως.  

Σαν ζόμπι όμως αλλάζει ταχύτητα.  

Στις περισσότερες ταινίες ξαφνικά πάνε αργά αργά για κάποιο λόγο τα ζόμπι.  

Στην περίπτωσή μας γίνεται σταδιακά, μπορεί να μην το παρατηρήσεις.  

Περνάτε περίπτερο μαζί και έχει κολλήσει σε ένα εξώφυλλο εφημερίδας που από ότι ξέρεις δεν έχει διαβάσει ποτέ τόσα χρόνια.  

Σε πολιτική κουβέντα λέει κάποιος κάτι ηλίθιο και αυτός δεν αντιδράει αμέσως.   Έχουν θολώσει λίγο τα μάτια του;

Μετά έρχονται οι θεωρίες συνωμοσίας. 

Αρχίζει με ερωτηματικά; 

«Ρε, λες αλήθεια να μας ψεκάζουν»;

Στην πορεία γίνονται δηλώσεις αλλά για εμφανή θέματα: 

«Σίγουρα αυτοί οι τραπεζίτες τα έχουν κάνει πλακάκια με την κυβέρνηση».    

Σιγά σιγά επεκτείνεται σε μεταφυσικές ανησυχίες.  

Απειλείται η Ορθοδοξία. 

Πάνε να μας διαλύσουν τον στρατό.  

Σιωνιστική συμμορία δεν επιτρέπει σε Έλληνα επιστήμονα να μεγαλουργήσει.  

Μια ιδιοφυία στην Κρήτη έχει βρει την απάντηση στο παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα φτιάχνοντας ρεύμα από τις κλανιές σκύλου που πίνει ρακί.

Και μια μέρα σου το σκάει στα ίσια:  «Αλέξη, διαφωνώ γενικά μαζί του αλλά καλά τα είπε σήμερα για αυτό το θέμα ο Καμμένος».

Μπορεί να μην είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.  

Μπορεί να είναι οποιοδήποτε κόμμα.  

Συχνά, επειδή τον ξέρεις χρόνια τι ψηφίζει, ντρέπεται να το συνδέσει με κόμμα.   Πρέπει να του το βγάλεις με το τσιγκέλι. 

Ξαφνικά συμφωνεί με μια πρόταση της Χρυσής Αυγής.   

Ή του Αριστερού Κοινόβιου υποστήριξης ανθρώπων με διεστραμμένο IQ.  

Και του λες «αγόρι μου, αν το πιστεύεις πραγματικά αυτό, στις επόμενες εκλογές, πρέπει και να τους ψηφίσεις!  Καταλαβαίνεις τι λες»;

Εκεί καταλαβαίνεις ότι πια είναι ζόμπι. 

Ξεθολώνει ίσως για λίγο, επιστρέφει ο κολλητός σου, θυμάται πως έβγαζε νόημα παλιά ο κόσμος.  

Αλλά αμέσως ξαναχάνεται.  

Σαν ζόμπι, μπορεί να σκεφτεί μόνο ένα πράγμα:

«Να ξαναγίνουν όλα σαν τον παλιό καλό καιρό….»

Έχω χάσει φίλους και γνωστούς έτσι.  

Μείναμε πολύ λίγοι που δεν μας έχουν δαγκώσει ακόμα τα ζόμπι. 

Όσοι προσπαθούμε να συνθέσουμε πρακτικές προτάσεις.  

Που ρωτάμε αν ισχύει κάτι πριν το αναμεταδώσουμε.  

Που διαβάζουμε ιστορία από όλες τις πλευρές.  

Που δεν βλέπουμε εύκολες λύσεις. 

Και χτυπιόμαστε σαν τα ψάρια να επικοινωνήσουμε με τα ζόμπι.  

Μάταιος κόπος.  

Από την μια το σλόγκαν, το κουτόχορτο, η δύναμη της μάζας.  

Από την άλλη δύσκολα θέματα, πολύπλοκες συνδέσεις, πολλά κενά.  

Μοναξιά.

«Να ξαναγίνουν όλα σαν τον παλιό καλό καιρό….».

 Μακάρι.  

Αλλά να ξεγίνει από ζόμπι ο κολλητός μου πρώτα παρακαλώ.

Αλεξαρτησία