Γιατί ο Ομπάμα δέχθηκε τον Σαμαρά;

Ο «Μηδενισμός» είναι βασικό στοιχείο της ζωής στην Ελλάδα.

Και επειδή είμαστε αυθόρμητοι, και μερικές φορές όχι ευγενικοί άνθρωποι, το πρώτο πράγμα που συνήθως κάνουμε είναι να μηδενίζουμε τα πάντα.

Ιδιαίτερα, εάν αφορούν τα κόμματα και τις ομάδες που υποστηρίζουμε, δεν είμαστε καθόλου «χουβαρντάδες» εάν οι αντίπαλοί μας πετύχουν κάτι, που χρειάζεται ένα μπράβο, μία καλή κουβέντα.

Ούτε «φιλοαμερικανό» μπορεί να με χαρακτηρίσει κανείς, ούτε «νεοδημοκράτη». Εχω τις απόψεις μου για την Αμερική σαν χώρα, η οποία είναι καταπληκτική με εξαιρετικούς ανθρώπους, αλλά διαφωνώ με την εξωτερική και την αμυντική της πολιτική, η οποία είναι κοντόφθαλμη, εγωιστική και συνήθως προκαλεί πόνο στους άλλους λαούς.

Π.χ. η Ουάσιγκτον φωνάζει δικαίως για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βόρεια Κορέα, τη Κίνα και αλλού, αλλά όταν πρόκειται για τη Σαουδική Αραβία και άλλες δικτατορίες-συμμάχους, οι Αμερικανοί όχι μόνο «σκάνε», αλλά τους δικαιολογούν. Είναι γι’ αυτές τις απαράδεκτες πολιτικές –και άλλες βεβαίως- που προκαλούν την απέχθεια των περισσότερων ξένων για τη μεγάλη αυτή χώρα.

Η άποψη μου για τη Ν.Δ. δεν είναι η καλύτερη –και γιατί να είναι άλλωστε…

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην Ουάσιγκτον –και του κάθε Ελληνα ηγέτη- είναι από μόνη της μία σημαντικότατη εξέλιξη.

Διάβασα αναλύσεις επί αναλύσεων, από αγαπητούς συναδέλφους και καθηγητές. Πιστεύω ότι στην πλειοψηφία τους «έχασαν τη μπάλα».

Δεν τους αδικώ, ούτε τους ψέγω.

Αλλά θεωρώ πως πρέπει να ζει κανείς τη σημερινή Ουάσιγκτον του Μπάρακ Ομπάμα, να συμμετέχει στις ενημερώσεις και να μιλά με αξιωματούχουςκαι αναλυτές, για να μπορεί να καταγράψει με ακρίβεια τις σκέψεις και τις θέσεις των σημερινών κυβερνώντων της υπερδύναμης.

Είναι πολύ διαφορετικοί από τους προηγούμενους.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα ο Μπάρακ Ομπάμα δεν συναινεί σε επισκέψεις στο Λευκό Οίκο εάν δεν υπάρχει λόγος.

Αρκετοί εκ των προηγούμενων προέδρων της Αμερικής δέχονταν ξένους ηγέτες για να γεμίζουν το πρόγραμμά τους.

Ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου δεν πρόκειται να προσκαλέσει κανένα εάν δεν έχει κάτι να σημαντικό να του πει, ή εάν δεν σκοπεύει ο ίδιος να χρησιμοποιήσει τη συνάντηση για να δημοσιοποιήσει σοβαρή πολιτική θέση.

Τον περασμένο Ιούνιο δεν είχε κανένα λόγο να υποδεχθεί τον Αντώνη Σαμαρά.

Μέχρι τον Αύγουστο τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ.

Η απειλή εναντίον της αμερικανικής οικονομίας αυξήθηκε κατακόρυφα, η Γερμανία μέσω του κ. Σόιμπλε σκλήρυνε τη στάση της και η επίλυση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, λόγω και των γερμανικών εκλογών, απομακρύνθηκε.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις ήταν «κόκκινος συναγερμός» για τον υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιού και τους συνεργάτες του, ειδικά την κ. Λαέλ Μπρέϊναρντ.

Η σύσκεψη κατέληξε στην απόφαση ότι πρέπει να υπάρξει υψηλού επιπέδου νέα τοποθέτηση και μάλιστα μέσω του μεγάλου θύματος, που είναι η Ελλάδα.

Η στήριξη στη χώρα μας ήταν «εκ των ων ούκ άνευ».

Ο κ. Σαμαράς μπορεί να μην επέστρεψε στην Αθήνα με σακούλες γεμάτες δολάρια. Ομως έθεσε το οικονομικό πρόβλημα της χώρας στον ηγέτη της υπερδύναμης, ο οποίος έδειξε ευαισθησία και  έδωσε υποσχέσεις, που –όπως έχει δείξει σε όλη την πολιτική του καριέρα- τις υλοποιεί.

Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει και άλλους λόγους να υποστηρίξει την Ελλάδα, που αφορούν τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας του.

Είναι η νέα συμμαχία του Ισραήλ με την Κύπρο και τη χώρα μας, που αν η Λευκωσία και η Αθήνα επιδείξουν την ίδια σοβαρότητα με το Εβραϊκό Κράτος θα κυριαρχήσουν στο ενεργειακό παιγνίδι για πολλά χρόνια, αλλά και η απειλή της οικονομικής σταθερότητας της Αμερικής.

Ο ύπουλος τρόπος με τον οποίο δρα η Γερμανία, η στενή σχέση της με τη Ρωσία του Πούτιν, και η οικονομική κατάληψη της Ευρώπης που θα καταστήσει «δούλους» τους λαούς των χωρών της Ε.Ε., αποτελούν άμεσο κίνδυνο για τις ΗΠΑ.

Δεν πρέπει να πιστεύει κανείς τους δημόσιους λόγους.

Στο παρασκήνιο διεξάγεται ένας αδυσώπητος πόλεμος.

Η Αμερική του Ομπάμα δεν εμπιστεύεται τη Γερμανία της Μέρκελ.

Η δημόσια τοποθέτησή του Αμερικανού ηγέτη εναντίον της πολιτικής της άκρατης λιτότητας που επέβαλαν οι Γερμανοί είναι η αρχή μίας σύγκρουσης που θα μπορούσε να ωφελήσει όλες τις χώρες του νότου, και πάνω απ’ όλα την Ελλάδα, το «πειραματόζωο» της Ευρώπης, που δυστυχώς το Μάιο του 2010 αποδέχθηκε αυτό τον άχαρο ρόλο χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση.

Και οι συνέπειες αυτής της πολιτικής ήταν καταστρεπτικές για τον ελληνικό λαό.

Μιχάλης Ιγνατίου

mignatiou