Ο Χρήστος
Νάτσης στη στήλη Αυτό δεν
είναι πίπα αναλύει τις οντολογικές
και θεολογικές ανησυχίες του Σταμάτη Γονίδη.
Η θέση του Γονίδη
παρατίθεται με την ορθογραφία και τη στίξη του δημιουργού της στη σελίδα του
στο facebook, για λόγους δεοντολογίας.
Στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσω να αναλύσω περιληπτικώς
μία καινοτόμο θέση του Σταμάτη Γονίδη, που τοποθετεί κυριολεκτικά εμπρηστικούς
μηχανισμούς στα θεμέλια της παραδοσιακής θεολογίας και οντολογίας.
Ξεκινώ με την παράθεση της θέσης:
«Γι’αυτους που ποτε δεν γεννηθηκαν υπαρχει αραγε Θεος? Αρα
ο θεος ισχυει για οτι ζει κι οχι μονο για οτι αναπνεει,επομενο λοιπον ειναι να
μην υπαρχει και για οτι παυει να ζει,αυτη μου η θεωρια αποριπτει λογικα τη
μεταθανατο ζωη. Τωρα για οτι ζει παλι βασει λογικης μιλαω υπαρχει θεος και το
οτι δεν ειναι ορατος οφειλεται στο οτι ειναι μεγιστος.Εχει να κανει με την
κλιμακα υλης και χρονου,κλιμακα χρονου που σημαινει παρελθον,παρον,μελλον για
μας μιλαω για εκεινον ειναι ενα. Μπορει να ελεγχει τα κυτταρα του σωματος του
που ειναι οι πλανητες αλλα και ολες τις μορφες ζωης μεσα στα κυτταρα του γιατι
ο ιδιος ειναι ολα..απλα μοιραζομαι τις σκεψεις μου μαζι σας. Σταματης»
«Γι’αυτους που ποτε δεν γεννηθηκαν υπαρχει αραγε Θεος?Αρα
ο θεος ισχυει για οτι ζει κι οχι μονο για οτι αναπνεει,επομενο λοιπον ειναι να
μην υπαρχει και για οτι παυει να ζει,αυτη μου η θεωρια αποριπτει λογικα τη
μεταθανατο ζωη»
Ας ξεκινήσουμε με την πρώτη, πυκνότατη περίοδο της θέσης.
Ποιός δεν βλέπει εδώ την επίδραση του Ματθαίου;
«Ουκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων [Ματθ.
κβ’32]»;
Ο Σταμάτης, όμως, προχωρά ένα βήμα πιο πέρα και
ριζοσπαστικοποιεί την έννοια του θανάτου, επεκτείνοντας την και στην προ γέννας
κατάσταση.
Αν νεκρός είναι και ο μη γεννηθείς έτι, τότε η υπόθεση
της ύπαρξης της μεταθανάτιας ζωής δημιουργεί μια τρομερή ασυμμετρία που, λόγω
αδικίας και μόνο, θα πρέπει να απορριφθεί.
Ο προ ζωής θάνατος επιβάλλει και τον μετά ζωήν θάνατον ως
απόλυτο — εκτός κι αν υποθέσει κανείς πως υπάρχει ζωή πριν την γέννα, κάτι
φυσικά παράλογο, καθώς θα ανέτρεπε την ρήξη που ακριβώς συνιστά η γέννα μεταξύ
ζωής και μη ζωής.
Αν κανείς προσπαθούσε να αρνηθεί την θεμελιώδη τούτη
σκέψη, θα έπρεπε και να αρνηθεί το Βέλος
το χρόνου, το αξίωμα δηλαδή πως ο χρόνος κυλά μόνο προς τα μπρος. Αν δεν
μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές, πώς μπορείς να βγεις δύο φορές;
«Τωρα για οτι ζει παλι βασει λογικης μιλαω υπαρχει θεος
και το οτι δεν ειναι ορατος οφειλεται στο οτι ειναι μεγιστος.»: ο θεός
υπάρχει λοιπόν για ό,τι ζει.
Ο Σταμάτης δεν χάνει χρόνο παραθέτοντας τα γνωστά εδώ και
αιώνες επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του Θεού.
Και ευτυχώς, γιατί προχωρά σε κάτι περισσότερο
ενδιαφέρον: τη σύνδεση της ορατότητας με το μέγεθος κατά τρόπο εικονοκλαστικό.
Η κοινή καθημερινή αντίληψη θέλει τα αντικείμενα να είναι
τόσο πιο ορατά όσο πιο μεγάλα είναι.
Ο Σταμάτης προκαλεί πάταγο στις κοινές αντιλήψεις
αντιστρέφοντας τα πράγματα: τα μέγιστα, ήγουν τα μεγαλύτερα πράγματα, δεν
φαίνονται.
Αν το μέγιστο, ήγουν το άπειρο, φαινόταν από έναν
άνθρωπο, θα φαινόταν εν μέρει (αυτό προκύπτει τόσο από τη φυσιολογία της όρασης
—βλέπουμε σε συγκεκριμένες συχνότητες— όσο και λογικά: το άπειρο αντικείμενο
υπερβαίνει την προσληπτικότητα του μέσου).
Ένα εν μέρει όμως άπειρο αντικείμενο θα εξέπιπτε στο
αντίθετό του, θα γινόταν πεπερασμένο.
Ένα πεπερασμένο αντικείμενο όμως δεν μπορεί να είναι ο
Θεός.
Άρα αν ο θεός ήταν ορατός δεν θα υπήρχε.
Ενώ τώρα υπάρχει — και θα υπάρχει όσο δεν τον βλέπουμε.
Όσο ζούμε δηλαδή.
Γιατί παύοντας να ζούμε, παύει και αυτός να υπάρχει (βλ.
περίοδο 1).
«Εχει να κανει με την κλιμακα υλης και χρονου,κλιμακα
χρονου που σημαινει παρελθον,παρον,μελλον για μας μιλαω για εκεινον ειναι ενα»: εδώ
επεξηγείται η προηγούμενη περίοδος, καταδεικνύεται η σύνδεση χρόνου και χώρου —
στην γνωστή μετα-αϊνστάνεια παράδοση.
Απλή επεξηγηματική πρόταση, χωρίς ιδιαίτερο
εικονοκλαστικό ενδιαφέρον, αναγκαία ωστόσο για τη σαφήνεια του κειμένου.
«Μπορει να ελεγχει τα κυτταρα του σωματος του που ειναι
οι πλανητες αλλα και ολες τις μορφες ζωης μεσα στα κυτταρα του γιατι ο ιδιος
ειναι ολα»: Το αρχικό επιχείρημα επιστρέφει ενισχυμένο.
Διευρύνοντας την έννοια της ζωής πέραν της αναπνοής, ο
Σταμάτης φτάνει στην απόλυτη οντολογική θέση: ζει ό,τι υπάρχει και κατά
συνέπεια υπάρχει ό,τι ζει.
Ο Θεός ως μέγιστος, άρα άπειρος, ταυτίζεται με το σύνολο
των υπαρκτών, με το σύνολο των ζωντανών, με την Φύση άρα.
Ο πανθεϊσμός στον οποίο απολήγει το Γονιδικό επιχείρημα
είναι μία κατάφαση στην ύλη με την ισχυρή της έννοια.
«απλα μοιραζομαι τις σκεψεις μου μαζι σας.Σταματης»: η
κατακλείδα της θέσης την θέτει με σεμνότητα στην κρίση της κοινότητας.
Μια αντίληψη περί δημοσιότητας που σπανίζει στην Ελλάδα
έρχεται να απογειώσει την ήδη απο-γειωμένη σκέψη.
Χρήστος Νάτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου