Η ελίτ μας χάνει λάδια;

Το Μέγαρο Μαξίμου επανεξετάζει, λέει, την απόφαση διορισμού του Χρήστου Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα, επειδή διαπίστωσε ότι υπάρχουν αντιδράσεις. Χρειάστηκε περίπου ενάμιση μήνα για να διαπιστώσει ότι η κατακραυγή είναι διακομματική.

Έχει ενδιαφέρον αυτή η πλήρης αποξένωση από την κοινωνία, η παντελής αποτυχία του πολιτικού συστήματος να αφουγκραστεί την κοινή γνώμη.

Δεν είναι όμως μόνο οι πολιτικοί που παρουσιάζουν αυτήν τη χρονοκαθυστέρηση στην αντίληψη του περιβάλλοντος κλίματος.

Η ειδησεογραφία της τελευταίας εβδομάδας μάς έδωσε πολλά παραδείγματα μπρεχτικής αποστασιοποίησης του κατεστημένου, επιχειρηματικού, καλλιτεχνικού, ακαδημαϊκού, από το κοινό αίσθημα.

Η πανεπιστημιακός και συγγραφέας Λένα Διβάνη βιάστηκε να γράψει ένα ατυχές τουίτ και έπειτα από αυτήν τη σπουδή επέδειξε εντυπωσιακή βραδύτητα στην προσπάθειά της να συνειδητοποιήσει την οργή που προκάλεσε η επίμαχη αποστροφή της περί «τζαμπατζήδων».

Ανεξάρτητα από το απαράδεκτο διαδικτυακό λιντσάρισμα που υπέστη, η στάση της καθόλη τη διάρκεια της μίνι-κρίσης που δημιούργησε το θανατηφόρο περιστατικό στο τρόλεϊ μαρτυρά παντελή άγνοια κινδύνου.

Δείχνει να μην έχει καταλάβει ότι στις εποχές που ζούμε ένα βεβιασμένο, αψυχολόγητο τουίτ μπορεί σχεδόν να πυροδοτήσει κοινωνική έκρηξη.

Γνήσια έκπληξη για την αποπομπή του εξέφρασε κι ο Στέλιος Σταυρίδης, πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, ο οποίος επίσης επέδειξε μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη στο χειρισμό της υπόθεσης ΟΠΑΠ.

Δεν το χωρούσε ο νους του πώς ένα ταξιδάκι με λίαρ τζετ για να κερδίσει μερικές ώρες ύπνου έχει τόσο μεγάλη συμβολική σημασία και εν τέλει μπορεί να απαξιώσει όλη τη συμφωνία.

Εξίσου άστοχη ενέργεια μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τη μαντινάδα που συνέθεσε για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, ο οποίος σημειωτέον διεκδικεί την προεδρία του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.

Aν τελικά διοριστεί στο συγκεκριμένο πόστο ο κ. Σμαραγδής, δεν θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδείξουν τόσο ο ίδιος όσο και το Μαξίμου ότι επελέγη αξιοκρατικά και όχι εξαιτίας του ύμνου του προς τον πρωθυπουργό;

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες είδαμε πώς άνθρωποι της πολιτικής, του πανεπιστημίου, των επιχειρήσεων, εξακολουθούν να φέρονται σαν να μη συνέβη τίποτα, τη στιγμή που η ζωή όλων των άλλων έχει έρθει ανάποδα.

Βέβαια, δουλειά των διανοοουμένων είναι να κεντρίζουν την κοινωνία, αποδομώντας στερεότυπα και διαταράσσοντας τη συλλογική μακαριότητα.

Όμως η μακαριότητα έχει προ πολλού διαταραχθεί και πολλοί διανοούμενοι αποτυγχάνουν να επιδείξουν την αναγκαία ενσυναίσθηση.

Οι «άνθρωποι της αγοράς», από την πλευρά τους, αποδεικνύονται πολύ λίγοι ως εν δυνάμει διαχειριστές της εξουσίας, ελλείψει πολιτικού κριτηρίου.

Και οι καλλιτέχνες για μία ακόμη φορά ψάχνουν μαικήνες.

Η «ελίτ» κοιμάται, ενώ η κοινωνία σπαράσσεται.

Ξένια Κουναλάκη

Καθημερινή