Ο νεοέλληνας τσάμπα μάγκας….

Είναι πολύ εύκολο να «πουλάς μαγκιά» και μάλιστα ανέξοδα στην εποχή μας. Ιδίως όταν επικρατεί ένα καθεστώς, στο οποίο η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας.

Βλέποντας κανείς τις κοκορομαχίες ορισμένων πολιτικών κύκλων που χρησιμοποιούν τη ρητορική του μίσους, με διαρκείς αναφορές στον εμφύλιο πόλεμο, από τη μία πλευρά, και, τη θερινή ραστώνη, τα παραθαλάσσια μπαρ και την καταστροφή της αχειροποίητης ομορφιάς του τόπου από τα χέρια ημιμαθών τυχάρπαστων επιχειρηματιών και των συνενόχων πολιτικών νομοθετών, από τη άλλη,  είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη μελαγχολική σκέψη πως σε τούτη τη χώρα τα όρια της γελοιότητας είναι δυσδιάκριτα και, πάντως, διαρκώς μετακινούνται προς τον ορίζοντα.

Στη θέση του πολιτικού στοχασμού, των προτάσεων, της αυτοκριτικής και της διαρκούς μελέτης, έχουμε γελοία πλάσματα που περιφέρουν τα ράκη τους, άλλοι ως μετενσάρκωση καπεταναίων και άλλοι ως «άγγελοι τιμωροί».

Αμφότεροι έχουν προ πολλού ξεφύγει από τα όρια της απλής, κοινής λογικής και κινούνται στον αστερισμό των επικίνδυνων φαντασιώσεων τους, χρήζουν όμως οπωσδήποτε όχι πολιτικής απάντησης, μα ψυχιατρικής φροντίδας.
Είναι πολύ εύκολο να «πουλάς μαγκιά» και μάλιστα ανέξοδα στην εποχή μας.

Ιδίως όταν επικρατεί ένα καθεστώς, στο οποίο η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας.
Ο σύγχρονος νεορωμιός είναι ένα κράμα τζάμπα μάγκα και δειλού ανθρωπάριου, που μόλις βρεθεί ενώπιον των συνεπειών των πράξεων του, αρχίζει να κλαψουρίζει και να επικαλείται χίλιες δυο δικαιολογίες.

Μπορεί σε μια έξαρση «μεγαλοσύνης» να βάλει φωτιά στο δάσος, γιατί δεν μπορεί να ζήσει ούτε μια μέρα χωρίς το πατροπαράδοτο BBQ, αν όμως συλληφθεί και προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης, θα αρχίσει να κλαίγεται και να επικαλείται την ανάγκη ύπαρξης φωτιάς για το βράσιμο του νερού, στο οποίο θα αποστείρωνε το μπιπερό του 20χρονου γιου του.

Θρασύδειλος, αυθάδης, κινείται βάση των πρωτόγονων ενστίκτων του, αγνοεί παντελώς το διπλανό του, ακόμη κι όταν αυτός βρίσκεται σε προφανή αδυναμία, θεωρεί πως του ανήκουν τα πάντα, χωρίς να καταβάλει το παραμικρό αντίτιμο.

Η σύγχρονη ιδεολογία του «ξέρεις ποιος είναι εγώ ρε» και του «μπάρμπα από την Κορώνη» είναι το πλαίσιο αρχών και αξιών που ζει ο ίδιος και μεγαλώνει και τα παιδιά του.

Οι έννοιες της κοινότητας, της κοινωνικής συμβίωσης, και, κατ' επέκταση, της ανεκτικότητας και του σεβασμού του άλλου του είναι άγνωστες ή αν τις γνωρίζει τις περιφρονεί βαθιά και το δείχνει με υπερηφάνεια.
Η κρίση όχι μόνο δεν συνέβαλε στο να αλλάξει συμπεριφορά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά χάρη σε εκείνους που επί δεκαετίες τώρα καθαγίαζαν κάθε άνομη συμπεριφορά εν ονόματι του πανίσχυρου εθιμικού δικαίου «νόμος είναι το δίκιο του» οδήγησε στην εξαχρείωση και στην παντελή απουσία ευγένειας στην καθημερινή ζωή.
Αυτή η γενικευμένη αγένεια, αυτή η γενικευμένη προσβλητική συμπεριφορά όλων προς όλους, είναι πολύ κουραστική.

Ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να βρει ένα απάγκιο να ηρεμήσει και να σκεφτεί πως θα αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής.

Ο υψωμένος δείκτης και το επιτιμητικό βλέμμα του αγενούς συνανθρώπου του, οι εύκολες ύβρεις και προσβολές, η αμετροέπεια, καταρρακώνουν κάθε άνθρωπο που τυχαίνει να μην ανήκει στις ομάδες των «εκλεκτών» και των «υπεράνω των νόμων» συμπολιτών μας.

Ο φαύλος αυτός κύκλος δε λέει να σπάσει.

Απεναντίας, διαρκώς ενισχύεται η αίσθηση ότι ζούμε σε μια κοινωνία κατ' επίφαση δυτική, στην ουσία όμως βαθιά ανατολίτικη, όπου κυριαρχούν οι συμμορίες των «δικών μας» και οι φατρίες συμφερόντων που καταστρατηγούν κάθε έννοια δικαίου και ισοπολιτείας.

Δημήτρης Τριανταφυλλίδης

Athina 9.84