Ήμουν και εγώ εκεί! (Με τον Τσίπρα, στις καταλήψεις ‘90-’91).

Σπανίως  παίρνω συνεντεύξεις.

Για να πάρεις συνεντεύξεις πρέπει να έχεις πρόσβαση σε πρόσωπα που ο άλλος θα ενδιαφερθεί να κάτσει να ακούσει κάτι που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι τα πρόσωπα αυτά είναι αν μη τι άλλο γνωστά, «επώνυμα».

Έλα όμως που και εγώ «ανώνυμος» ων γνωρίζω μόνο άτομα τέτοιας κατηγορίας; Σήμερα όμως κάνω μια εξαίρεση.

Όχι γιατί ο συνεντευξιαζόμενος δεν είναι «ανώνυμος» (είναι, και θέλει να παραμείνει τέτοιος γι’ αυτό και θα τον αναφέρουμε με τα αρχικά του Ν.Κ.), αλλά επειδή αυτό που έχει να μας πει ίσως φανεί ενδιαφέρον σε σχέση με ένα ζήτημα που συχνά-πυκνά το ακούμε αναφορικά με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κο Τσίπρα, που μας υπενθυμίζει ότι ξεκίνησε την πολιτική-αγωνιστική του καριέρα πρωτοστατώντας στις καταλήψεις  του 1990-1991, ενώ μυθικές διαστάσεις (σχεδόν) έχει πάρει η εμφάνισή του στην τότε εκπομπή της Παναγιωταρέα (αυτής με το λευκό τσουλούφι).

Υπάρχουν λοιπόν πολλές απορίες για το τι και πώς, ακριβώς, συνέβη τότε.

Κανένας λοιπόν πιο κατάλληλος από το φίλο μου Ν.Κ. αρχικαταληψία της εποχής σε λύκειο της Άνω Τούμπας για να μας δώσει τα φώτα του.

Ακολουθεί η συνέντευξη που μου έδωσε πριν μερικές μέρες μεταξύ φραπέ στην αρχή και βαρελίσιας μπύρας στη συνέχεια σε μαγαζί, όχι πολύ μακριά από το σχολείο εκείνο…

(Παραβάτης): Λοιπόν, ας αρχίσουμε απ’ το ιστορικό της υπόθεσης, περιέγραψέ μας πότε και πως ξεκίνησε, πώς τελείωσε, δώσε μας το γενικό χρονικό περίγραμμα δηλαδή, όπως εσύ το θυμάσαι.

(Ν.Κ.): Το θυμάμαι αρκετά καλά, ίσως μου ξεφεύγουν οι ακριβείς ημερομηνίες αλλά δεν πέφτω έξω πάνω από 2-3 μέρες: Λοιπόν, αρχές Δεκέμβρη του 1990, 3^η Λυκείου εγώ τότε, είχε ήδη ψηφιστεί ο νόμος Κοντογιαννόπουλου που αφορούσε μια υποτιθέμενη μεταρρύθμιση στα Γυμνάσια και Λύκεια. Μεταξύ άλλων μείωνε πολύ τις απουσίες, δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες, καθιέρωνε point system για την κακή συμπεριφορά των μαθητών και (εδώ άρχιζε να είναι κωμικοτραγικό, λες και η επιστροφή στις χουντικές συνήθειες θα έσωζε την κάκιστη κατάσταση της ελληνικής μέσης εκπαίδευσης) καθιέρωνε κάθε μέρα μαζί με την προσευχή την έπαρση της σημαίας, αλλά και την υποχρέωση των μαθητών να είναι «κόσμιοι» ακόμα και εκτός σχολείου. Επίσης καταργούσε την άμεση εκλογή των 15μελών, που πλέον θα εκλέγονταν έμμεσα από τα 5μελή των τμημάτων.

(Παραβάτης): Δεν πρέπει να ήταν δημοφιλή στους μαθητές όλα αυτά.

(Ν.Κ.) Εννοείται. Και φυσιολογικά δεν ήταν δημοφιλή, άσχετα αν (μεταξύ μας) ορισμένα, μπορεί να ήταν και εύλογα, όπως π.χ. το να περιοριστεί αυτή η παλαβομάρα που εξακολουθεί να ισχύει με τις απουσίες.

Απλώς στις αρχές του Δεκέμβρη, δε θυμάμαι πώς ακριβώς άρχισε να διακινείται και στο σχολείο μας η ιδέα να αντιδράσουμε με κάποιο τρόπο.

(Παραβάτης): Ποιοι διακίνησαν αρχικά αυτή την ιδέα;

(Ν.Κ.): Αυτοί που θα αποκαλούσα «οι συνήθεις ύποπτοι». Οι κλασσικοί φασαριατζήδες συμμαθητές μας, μαζί με ορισμένες Κνίτισες που, όπως ξέρουμε τώρα πια, το κόμμα τους άλλο που δεν ήθελε. Έτσι εξάλλου στρατολογούσαν μέλη.

(Παραβάτης): Και αυτοί είχαν επιρροή στους μαθητές να υποθέσω;

(Ν.Κ.): Οι Κνίτισες όχι ιδιαίτερη, παρόλο που η μία ήταν ωραία γκόμενα κατά τα άλλα κι αυτό πάντα βοηθάει (γέλια). Αλλά τα «κακά παιδιά» του σχολείου είχαν αρκετά σοβαρή επιρροή, σε μένα τουλάχιστον που αν και μάλλον «καλό παιδί» ο ίδιος, είχα ανέκαθεν μια κλίση προς αυτούς.

Όλοι μου σχεδόν οι φίλοι «κακά παιδιά» ήταν, θεωρούνταν δηλαδή…

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή αρχίσαμε όλο και περισσότεροι να μιλάμε για αντίδραση και εν συνεχεία για κατάληψη, εξάλλου τι σόι άλλη αντίδραση μπορούσαμε να έχουμε; Να κάναμε αποχή και μια πορεία σε 1-2 μέρες θα είχε ξεχαστεί, μια κατάληψη θα έκανε μεγάλο σαματά κι αυτός ήταν ο σκοπός μας. 16άρηδες και 17άρηδες ήμασταν, έβραζε το αίμα, οι ορμόνες, όπως θες πέσ’ το, πολύ ήθελε;

(Παραβάτης): Κι έτσι ένα ωραίο πρωί καταλάβατε το σχολείο.

(Ν.Κ.) Όπως το πες, ένα ωραίο πρωί αν και έκανε ψ###κρυο (γέλια) – το θυμάμαι σα χθες. Μαζευτήκαμε τα αλάνια και οι, ας πούμε, «σωστοί» του σχολείου απ’ έξω, είχαμε πάρει και θάρρος από άλλα σχολεία που είχαν ξεκινήσει ή σχεδιαζαν να ξεκινήσουν καταλήψεις και απλά το κάναμε.

Μαζέψαμε μερικά θρανία, καρέκλες, κλείσαμε την πόρτα, στην ουσία δηλαδή εγκαταστήσαμε φυλάκιο και ελέγχαμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, σε ντε-τε χρόνο κάποιος έφτιαξε και ένα πανό που έγραφε «κατάληψη» και αυτό ήταν!

Μέσα στη μέρα είχαμε ήδη κάνει την πρώτη μας συνέλευση με συμμετοχή σχεδόν όλων των μαθητών, είχαμε κάνει ομάδες εργασίας (καθαρισμοί, συντονισμός κλπ), όλα με μια απίστευτη ταχύτητα και απίστευτη όρεξη.

Μέσα σε ένα 24ωρο η «κατάληψη» λειτουργούσε απόλυτα και επί 24ώρου βάσεως και το πιο φοβερό; Χωρίς καν να έχουμε σαφή ιεραρχία, την κρίναμε περιττή.

Για τέτοιες αναρχοαυτόνομες καταστάσεις μιλάμε και ξαναλέω, αυτό το παλαβό μοντέλο λειτούργησε σε γενικές γραμμές επί 52 μέρες, τόσο κράτησε η κατάληψη, αυτό το νούμερο το θυμάμαι ακόμα!

(Παραβάτης): Πάμε λοιπόν στα πιο πολιτικά, ας πούμε, ζητήματα: Πόσο καθοδηγούμενες από κόμματα ήταν όλες αυτές οι καταλήψεις και μεταξύ τους πόσο συντονισμένες ήταν;

Για να το πούμε αλλιώς, τον Τσίπρα π.χ. ποιος τον όρισε εκπρόσωπο όλων για να πάει στην εκπομπή της Παναγιωταρέα;

(Ν.Κ.): Μπορώ να στο υπογράψω ότι δεν ήμασταν καθόλου καθοδηγούμενοι – και στο σχολείο μας αλλά και γενικότερα.

Ως σύνολο, ως μέσο όρο δηλαδή, γιατί μεμονωμένοι συμμαθητές κινούνταν έτσι, ήδη ανέφερα τις Κνίτισες που είχαμε εμείς. Και στην πορεία εξάλλου άλλοι φίλα προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ που τότε ήταν αντίπολίτευση άρχισαν να κινούνται κομματικά, όπως και άλλοι που συμπαθούσαν την κυβέρνηση έμειναν εκτός κατάληψης καθαρά γι’ αυτό το λόγο.

Ωστόσο αυτοί ήταν και μειοψηφία και δεν είχαν σοβαρή επιρροή.

Ήδη στη γενιά μας το να είσαι 16 χρονών και κομματόσκυλο ήταν  εκτός μόδας, για να το πω απλά δεν έβγαζες γκόμενα έτσι (γέλια).

Οι πιο παλιοί λένε ότι πριν μερικά χρόνια έτσι γινότανε, αλλά όχι στα δικά μας χρόνια, εγώ έβγαλα γκόμενα στην κατάληψη (γέλια πάλι) ακριβώς επειδή πρωτοστατούσα μεν, ακομμάτιστα δε. Αλλά συνέβαινε το εξής: Ταυτόχρονα ήμασταν μεταξύ μας εντελώς ασυντόνιστοι, γι’ αυτό και έγιναν προσπάθειες να γίνει κάποιο συντονιστικό, μέσω των πανεπιστημίων και φυσικά μέσω των παρατάξεων που δραστηριοποιούνταν εκεί.

Λοιπόν η πορεία του πράγματος ήταν η εξής: Μαζεύονταν κάθε μέρα στη Φιλοσοφική το λεγόμενο συντονιστικό όπου πήγαινε στην κυριολεξία όποιος ήθελε από όποιο σχολείο της Θεσσαλονίκης ήθελε. Άλλοι επίσημα ας πούμε, άλλοι εντελώς ανεπίσημα, από μόνοι τους - πώς να το πούμε.

Σα σχολείο στείλαμε μάλιστα και εμείς 4-5 αντιπροσώπους σε αυτές τις συνελεύσεις, μέσα σε αυτούς και την όμορφη Κνίτισα που λέγαμε που είχε δείξει αξιοσημείωτη προθυμία να τρέχει στα συντονιστικά, ενώ δεν την ενδιέφερε π.χ. η καθημερινή οργάνωση της κατάληψης στο σχολείο.

(Παραβάτης): Που ενδιέφερε, να υποθέσω, περισσότερο εσένα;

(Ν.Κ.) Σωστά υποθέτεις. Και όχι μόνο εμένα, όλα τα παιδιά με κάποια σοβαρή επιρροή στο σχολείο, στο σχολείο επικεντρωνόμασταν.

Εκεί παίζονταν το παιχνίδι εξάλλου, έπρεπε να έχουμε την κατάληψη δυνατή και λειτουργική κάθε μέρα.

Να κρατάμε εκτός τους εξωσχολικούς, να προσέχουμε να μη γίνουν ζημιές (είχαμε την ωριμότητα να ξέρουμε ότι οι ζημιές θα μας έκαναν κακό αν μη τι άλλο επικοινωνιακά), χώρια που το βράδυ ειδικά είχε και την πλάκα του: Ακούγαμε τις μουσικές μας, κάναμε τις παρέες μας, να μην πω ψέματα, ήταν κουραστικά αλλά περνούσαμε γ@@άτα!

Εξάλλου οι συνελεύσεις αυτές στα πανεπιστήμια, πολύ φυσιλογικά αν το καλοσκεφτείς, δεν καταλήγανε πουθενά – ένας κολλητός μου που είχε μυαλό από τότε και έτρεχε εκεί ως εκπρόσωπός μας τους σιχάθηκε μετά από μερικές μέρες και δεν ξαναπάτησε. Εν τέλει, πολύ φυσιολογικά πάλι, τις ελέγξανε οι οργανωμένες μειοψηφίες, τα κόμματα και οι παρατάξεις δηλαδή.

Ε, υποθέτω ότι στην Αθήνα κάπως έτσι αναδείχτηκε και ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν Κνίτης ο ίδιος, προφανώς ασχολήθηκε με τα συντονιστικά περισσότερο από όλους εμάς, είχε και μηχανισμό πίσω του, ε δεν ήθελε πολύ, βγήκε μπροστά – φυσικά δεν τον εξέλεξε κανείς αλλά και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αμφισβητήσει, είπαμε αυτά τα θεωρούσαμε οι πιο πολλοί αδιάφορες λεπτομέρειες.

Δεν ήμουν μπροστά στο συγκεκριμένο «ορισμό» δηλαδή του Τσίπρα ως εκπροσώπου όλων μας στην τι-βι, αλλά μπορώ να στοιχηματίσω πως κάπως έτσι έγινε.

(Παραβάτης): Διακρίνω μια ζήλεια, μια πικρία μήπως;

(Ν.Κ.) Πικρία καθόλου, ζήλεια ίσως λίγη (μικρή παύση).

Ξέρεις πόσες φορές αναρωτήθηκα τί θα είχε γίνει αν είχα την υπομονή να ασχοληθώ και γω λίγο με τα κόμματα και τις συνελεύσεις αντί να κάθομαι στο σχολείο και να τρώω στη μάπα όσα έτρωγα επί 24 ώρες το 24ωρο;

Κυριολεκτώ όταν λέω 24 ώρες το 24ωρο, ρώτα τη μάνα μου, είχε φρικάρει στην κυριολεξία.

Με παρακαλούσε η έρμη να πάω στο σπίτι να τρώω τουλάχιστον μπας και με βλέπει λιγάκι. Μεταξύ μας, απορώ πως άντεξε. Τόσο πολύ ασχολούμουνα – μάλιστα είχα βγει και γω στα κανάλια που ήρθαν στο σχολείο μας, μία στο TV Μακεδονία και μία στο TV100, μάλιστα αυτό, κυβερνητικό ον δε με έπαιξε καν, διότι δεν τους άρεσε αυτό που είπα.

Και στο ενδιάμεσο προλάβαινα και τα γκομενικά (γέλια πάλι).

Και η πλάκα είναι, ότι όπως είπα – εννοείται ότι και εμένα κανείς δεν με όρισε «επίσημα» - κάτι τέτοιους τους κοροϊδεύαμε όπως είπα, κομματόσκυλα τους λέγαμε, τους θεωρούσαμε παρακατιανούς, εμείς οι «ψαγμένοι» τρομάρα μας, και δες μας τώρα πού είμαστε εμείς και πού αυτοί.

Αλλά τι τα θες, είναι ο καθένας αυτό που είναι, άλλο εγώ άλλο ο Αλέξης, άλλο εσύ.

(Παραβάτης): Ναι, αλλά και εσύ έγινες πρόεδρος 15μελούς όπως ο Αλέξης, άλλο αν δεν το συνέχισες.

(Ν.Κ.) Α, όλα κι όλα, σ’ αυτό έχεις δίκιο. Στις εκλογές που έγιναν μετά τις καταλήψεις αφού είχαμε πετύχει το στόχο μας και ο Κοντογιαννόπουλος είχε πάει σπίτι του μαζί με το νόμο, οι συμμαθητές μου με τίμησαν δεόντως.

Αλλά είπαμε, στην κατάληψη τα πήγα μια χαρά, έδειξα ότι έχω ικανότητες στην πολιτική με την ευρεία έννοια, αλλά με τη στενή έμεινα μεταξεταστέος. Δε μου άρεζαν τα κόμματα, έμεινα απ’ έξω.

Τι να σου πω ρε φίλε (σοβαρεύει πάλι) ακόμα με προβληματίζει αυτό, ήταν όντως στραβός ο γιαλός μήπως όμως εγώ δεν έκανα για παραπάνω – όπως και να έχει εγώ έμεινα ένας απλός ιδιώτης. Ίσως και να έκανα λάθος, δε θα το μάθουμε ποτέ.

(Παραβάτης): Γιατί ποτέ; Ποτέ δεν είναι αργά, μήπως αποφασίσεις να μπεις τώρα στην πολιτική, κρίση έχουμε, αλλαγές έχουμε, γιατί όχι;

(Ν.Κ.) (ξαναβρίσκει το χαμόγελό του) Ίσως, ποιος ξέρει; Άγνωσται αι βουλαί…

(Παραβάτης): Για να το κλείνουμε σιγά-σιγά, ανέφερες πριν ότι εν τέλει οι καταλήψεις πέτυχαν, ο νόμος πάρθηκε πίσω, ο υπουργός έφυγε, να μας θυμίσεις μήπως πώς έγινε αυτό;

(Ν.Κ.): Ναι, γιατί έχει ενδιαφέρον και μπορώ να πω ότι είναι και διδακτικό για όλους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Λοιπόν, είχαν περάσει τα Χριστούγεννα, είχαμε κλείσει ένα μήνα κατάληψης και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για μας.

Είχε επέλθει η φυσιλογική κόπωση, εκεί που τα βράδια μέναμε 30 άτομα να φυλάμε το σχολείο είχαμε απομείνει 2-3 άτομα. Ένα βράδυ είχα μείνει απολύτως μόνος μου και μάλιστα ανήμερα των Χριστουγέννων και της Προτωχρονιάς είχα πει εγώ και ο Η…., επίσης αρχικαταληψίας και άτομο με το οποίο δημιουργήσαμε μεταξύ μας σχέσεις απόλυτης εμπιστοσύνης επί κατάληψης (ενώ πριν δεν κάναμε καν παρέα) ότι ντεμέκ θα μέναμε εμείς, αλλά το κλειδώσαμε και φύγαμε. Χωρίς να το πούμε σε κανέναν εννοείται.

Εκεί γύρω στου Αϊ-Γιαννιού, είχα απογοητευτεί προσωπικά, έβλεπα ότι μετράμε μέρες μέχρι η κατάληψη να σταματήσει από μόνη της και τόση προσπάθεια θα πήγαινε τζάμπα. Μέχρι που η τότε κυβέρνηση έκανε το μοιραίο γι’ αυτήν λάθος: Έβαλε διάφορα καλόπαιδα δικά της, υποτιθέμενους ΟΝΝΕΔίτες ή κάτι τέτοιο, εν πάσει περιπτώσει μιλάμε για τραμπούκους, να «χτυπάνε» τις καταλήψεις με σκοπό να μας εκφοβίσουν για να τις παρατήσουμε.

Εννοείται, αυτό ήταν μάνα εξ’ ουρανού για μας.

Μόλις μάθαν τα παιδιά ότι μας την πέφτουν «παρακρατικοί», γίναμε ξανά μια γροθιά, μάλιστα αρχίσαμε τις περιπολίες μεταξύ σχολείων για περιφρούρηση. Κάθε βράδυ πήγαινα από Άνω Τούμπα, Μαλακοπή, μετά Κάτω Τούμπα, Χαριλάου, έτοιμοι να πλακωθούμε στο ξύλο με τους τραμπούκους!

(Παραβάτης): Πλακώθηκες τελικά;

(Ν.Χ.): Δυστυχώς, κι αυτό είναι το περίεργο από μια μεριά, διότι κατά βάθος όλοι ευχόμασταν να τους βρούμε κάπου και να τους κάνουμε μαύρο στο ξύλο, ακόμα και παιδιά ήσυχα κατά τα άλλα όπως εγώ, – τόσο φτιαγμένοι και ταγμένοι ήμασταν.

Αλλά αυτά συνέβαιναν, σε πολλά σχολεία όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη έγιναν επειδόδια. Εξάλλου κάπως έτσι σκοτώθηκε ο Τεμπονέρας στην Πάτρα, κι αυτό, όσο μακάβριο ή κυνικό κι αν ακούγεται ήταν που βάρυνε αποφασιστικά υπέρ μας και τελικά βγήκαμε νικητές από αυτό το μπρα-ντε-φερ με την κυβέρνηση.

(Παραβάτης): Το ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης είναι ότι η κυβέρνηση σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται χωρίς να παρεμβαίνει;

(Ν.Κ.) Βασικά όχι, αν και πάντως είναι σίγουρα κακή ιδέα να παρεμβαίνει μέσω τρίτων, ειδικά τραμπούκων.

Αυτό που ήθελα να πω και προσωπικά διδάχτηκα από αυτή την ιστορία είναι ότι όταν τα βάζεις με το οργανωμένο κράτος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε συμφέρει η ένταση. Κι αν μάλιστα δεν την έχεις προκαλέσει εσύ, τότε ακόμα καλύτερα.

Γι’ αυτό και ειλικρινά απορώ με την κλάψα, όταν δε γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους, ορισμένων σήμερα όταν π.χ. τους «χτυπάνε τα ΜΑΤ» ή δεν ξέρω εγώ τι.

Έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι αυτά τα πράγματα. Τι θέλουμε δηλαδή, επαναστάσεις και εξεγέρσεις χωρίς ξύλο; Χωρίς κίνδυνο; Αστεία πράγματα είναι αυτά.

(Παραβάτης): Εγώ όμως θέλω να μείνω στο βασικό ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης.

Ο κος Τσίπρας σήμερα αναφέρεται σε αυτή την περίοδο της ζωής του, ως κάτι σημαντικό και αξιοσημείωτο, ως κάτι που αξίζει να σημειωθεί ως αρχή της πολιτικής του καριέρας.

Για σένα, και θέλω απάντηση στο απλό, απλούστατο ερώτημα, χωρίς καμία περιστροφή: Άξιζε τον κόπο;

(Ν.Κ.): (σκέφτεται λίγο και σοβαρεύει πολύ. Τελικά ξεκινά να απαντά μετά από μερικά δευτερόλεπτά). Ναι και όχι. Από πολιτικής απόψεως δεν άξιζε τίποτα – λυπάμαι που το λέω, έχω μαλώσει με «συναγωνιστές» μου από την εποχή εκείνη, αλλά έτσι είναι.

Ενδεχομένως μάλιστα άθελά μας να κάναμε κακό, εξάλλου το παράδειγμά μας το μιμήθηκαν επανειλημμένα στα χρόνια που ακολούθησαν, τόσο που κατάντησε να είναι επετειακό και εντελώς άνευ σημασίας.

Δε λέω καν ότι οι επόμενοι δεν είχαν σοβαρές αφορμές ενώ εμείς είχαμε.

Ε λοιπόν ούτε εμείς είχαμε καν σοβαρή αφορμή να εξεγερθούμε, διότι ναι μεν ο νόμος εκείνος ήταν κατά βάση αναποτελεσματικός και χαζός, αλλά σιγά τα ωά κιόλας. Δεν είχαμε άλλα σοβαρότερα ζητήματα; Είχαμε!

Γιατί δεν εξεγερθήκαμε για εκείνα;

Ιδέα δεν έχω, κι ας το έχω σκεφτεί άπειρες φορές.

Μετά πάλι, προσωπικά και η πλειοψηφία από μας χ@@@κε αν θα ανατρέπαμε το Μητσοτάκη κι αν θα ερχόταν πάλι το ΠΑΣΟΚ ή αν θα φέρναμε το σοσιαλισμό. Ανοησίες ήταν όλα αυτά και εμείς τουλάχιστον το ξέραμε ήδη από τότε και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά – τα κομματόσκυλα ίσως όχι, αλλά τα είπαμε ήδη γι’ αυτά.

Ίσως να ήμουν αρκετά ακριβής αν έλεγα ας πούμε ότι ήμασταν επαναστάτες χωρίς αιτία.

Αν π.χ. ο Τσίπρας ακόμα και σήμερα τα αξιολογεί αυτά ως βαρύνουσας πολιτικής σημασίας, τι να πω;

Πραγματικά δηλαδή εδώ είναι που λέμε «έλεος».

Αλλά αν με ρωτάς αν μετάνιωσα για όλα αυτά, σου λέω, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται με βάση αυτά που μόλις σου είπα, ότι δε μετάνιωσα για τίποτα απολύτως. Αντίθετα αισθάνομαι αφάνταστα υπερήφανος για ότι έκανα – γιατί μέσα μου, μέσα μας όλα ήταν απολύτως αληθινά και δικαιολογημένα.

Για το ότι γνώρισα ένα είδος συντροφικότητας που δεν ήξερα και δε θα μάθαινα αλλιώς πως υπάρχει.

Για το ότι γνώρισα τα όριά μου, σωματικά και διανοητικά.

Για το ότι έμαθα ότι είμαι ικανός να ανταπεξέρχομαι σε δύσκολες καταστάσεις. Και να μπορώ να λειτουργήσω σε ανώμαλες συνθήκες.

Αυτά άξιζαν τον κόπο όσο δε φαντάζεσαι, δεν μπορείς να το φανταστείς και δε σε κατηγορώ δηλαδή, ούτε εγώ θα το καταλάβαινα πλήρως αν δεν το είχα ζήσει.

Κι ας ήταν ο σκοπός ασήμαντος σχεδόν, ο σκοπός δεν έχει σημασία μπροστά σ’ αυτά που αποκομίσαμε όλοι είτε ως διδάγματα είτε ως αναμνήσεις.

Απλώς πρέπει κανείς να μπορεί να τα ξεχωρίζει αυτά τα πράγματα και ούτε αυτό είναι πάντα εύκολο. Τίποτα πραγματικά ωραίο δεν είναι εύκολο όμως, έτσι δεν είναι;

(Παραβάτης): Αυτό ξαναπές το, όλη την ώρα το λέω και εγώ.

(Ν.Κ.): Ας πιούμε λοιπόν σ’ αυτό!

Αυτός λοιπόν ήταν ο παλιόφιλός μου ο Ν.Κ.

Ο αρχικαταληψίας του ’90-’91 που σήμερα είναι εξίσου «ανώνυμος» όσο τότε, στους εκτός σχολείου, γιατί εντός όπως είδαμε έγινε φίρμα απ΄τις λίγες.

Αλλά ούτε αυτό έχει σημασία.

Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι τόσο ωραίος τύπος όσο τότε. Διαφορετικός ναι, αλλά πάντα ωραίος.

Κι αυτό είναι που μετράει μαζί με τις αναμνήσεις, σ’ αυτό έχει δίκιο.

Τα υπόλοιπα είναι απλώς πολιτική, αν όχι μικροπολιτική.

Ο Παραβάτης

Σημ. Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν.

Έτσι είναι σχεδιασμένες… Αλλιώς θα μέναμε για πάντα παιδιά.

Strange Attractor