Μερικά ερωτήματα για την υπόθεση Συρία.

Μια αμερικανική επέμβαση στη Συρία δεν θα βοηθούσε τους πολίτες της, αλλά μια ιδιαίτερα κατασταλτική και ασταθή μελλοντική κυβέρνηση που θα προέκυπτε.

Ξεχάστε την υστερία σχετικά με το ενδεχόμενο μιας επίθεσης των ΗΠΑ στη Συρία.

Ξεχάστε την αυτοϊκανοποίηση των πολιτικών και τα «ζήτω» των πολιτών των ΗΠΑ.

Μια αεροπορική επίθεση στη Συρία δεν θα αλλάξει τίποτα.

Σίγουρα, μια επίθεση της Αμερικής δεν πρόκειται να αλλάξει τα προβλήματα της ευρύτερης περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της αμερικανικής υποστήριξης στην ισλαμική κυβέρνηση της Αιγύπτου, στην ασταθή ισλαμική κυβέρνηση της Τυνησίας, τις μάταιες προσδοκίες για μια «ειρηνευτική διαδικασία», την συνεχή προδοσία της Αμερικής από την τουρκική κυβέρνηση, και τον πυρηνικό αγώνα του Ιράν.

Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά, δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε καν την συριακή κρίση.

Μήπως μια τέτοια επίθεση θα καθορίσει το αποτέλεσμα του συριακού εμφύλιου πολέμου, είτε προς όφελος της στηριζόμενης από το Ιράν κυβέρνησης, είτε προς αυτό των υποστηριζόμενων από την Ουάσιγκτον Ισλαμιστών;

Όχι.

Μήπως απλά θα αυξήσει το γόητρο και την αξιοπιστία της Αμερικής στην Μέση Ανατολή;

Όχι.

Ας εξετάσουμε τα τρία κίνητρα για μια ενδεχόμενη επίθεση στη Συρία.

Το πρώτο είναι το ανθρωπιστικό.

Μετά από 100.000 τουλάχιστον θανάτους που έχουν σημειωθεί στη χώρα, το εν λόγω κίνητρο αφορά απλά στο 1% των θυμάτων, δηλαδή αυτών που σκοτώθηκαν από τα χημικά όπλα.
Μπορεί δηλαδή να αξίζει τον κόπο, αλλά αφήνει αναπάντητο το ζήτημα του υπόλοιπου 99% των μέχρι σήμερα θυμάτων.

Εξάλλου, είναι άραγε αλήθεια ότι η συριακή κυβέρνηση έκανε χρήση χημικών;

Και τέλος, είναι στα αλήθεια ανθρωπιστικό το κίνητρο, όταν υποστηρίζονται οι αντάρτες, που είναι εξίσου σκληροί απέναντι σε μειονότητες και σε ανθρώπους που δεν συμπαθούν;

Το ανθρωπιστικό κίνητρο, αν και ειλικρινές, δεν παίζει και μεγάλο ρόλο, πέραν του να ενημερώνει το συριακό καθεστώς για το ποιοι τρόποι θανάτωσης είναι αποδεκτοί.
Δεύτερον, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει μια αμερικανική επίθεση;

Ότι η αμερικανική ισχύς, που θα είναι περιορισμένη, δεν επαρκεί ώστε να αλλάξει η πορεία του πολέμου.

Η Αμερική δεν θα μπορέσει να καθορίσει τον νικητή της σύγκρουσης, και εν τέλει αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει όλους.
Το τρίτο κίνητρο είναι να σταλεί ένα μήνυμα στο Ιράν ότι δεν το συμφέρει να είναι επιθετικό.

Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί το εν λόγω μήνυμα να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Να επιβεβαιώσει δηλαδή αυτό που είχε πει ο  Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1979, ότι «οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό».
Ποιες είναι οι πιο πιθανές συνέπειες μιας τέτοιας αποστολής;

Η συριακή κυβέρνηση ούτε θα ανατραπεί, ούτε θα σωθεί.

Εξάλλου αυτός δεν είναι ο σκοπός της επέμβασης.

Απλά ίσως να επιταχύνει μια διπλωματική λύση του θέματος.

Όμως η Ρωσία και το Ιράν αποκλείεται να συναινέσουν στην αποπομπή του συμμαχικού καθεστώτος τα Δαμασκού που είναι και καλός πελάτης τους.
Θα μπορούσε κάποιος να επιχειρηματολογήσει ότι μια επίθεση θα οδηγούσε σε μια χαμηλότερη αξιοπιστία των ΗΠΑ, αφού τίποτα δεν θα αλλάξει, αν και τα ΜΜΕ θα πουν το αντίθετο.

Είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε ότι όταν συγκρούονταν ο Σαντάμ Χουσείν με την κυβέρνηση Κλίντον, η Αμερική επιτέθηκε στο Ιράκ τουλάχιστον τέσσερις φορές μέσα στο 1998.

Βέβαια, ο Σαντάμ ανατράπηκε τελικά μετά από έξι χρόνια, χάρη σε μια αμφιλεγόμενη απόφαση μιας άλλης αμερικανικής κυβέρνησης.

Ποιες θα ήταν οι πιο ωφέλιμες εξελίξεις για την κυβέρνηση Ομπάμα;

Κυρίως θα έδινε την ευκαιρία στον πρόεδρο να συγχαρεί τον εαυτό του για την επίδειξη θάρρους, και για το ότι δεν υποχώρησε μπροστά σε κανέναν.
Ε, και;

Πέρα από τις επικεφαλίδες των εφημερίδων και τις δημοσκοπήσεις, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι ψυχολογικό, και για εσωτερική και μόνο κατανάλωση.

Σε κάποιες φιλικές πρωτεύουσες θα φανεί ότι ο Ομπάμα είναι πρόθυμος να στηρίξει τους Σουνίτες, και να πάει κόντρα στους Σιίτες.

Σε άλλες, πιο εχθρικές, θα φανεί η περιορισμένη δυνατότητα των ΗΠΑ.
Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα για την Αμερική;

Ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι να υπάρξει νικητής. Και αυτός σίγουρα δεν θα είναι  το σημερινό καθεστώς.

Κυρίως όμως ότι θα  συνεχιστεί ο εμφύλιος.
Στρατηγικά ίσως να είναι καλό το ότι δεν θα νικήσει το Ιράν, αλλά στην πραγματικότητα αυτή θα ήταν μια πύρρειος νίκη, αφού θα κέρδιζε η Αλ Καίντα, και οι ισλαμιστές αντάρτες.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν ούτε εύκολες ούτε καλές απαντήσεις, στα ερωτήματα που τίθενται.
 

The Jerusalem Post
Απόδοση: S.A.