Στο σινεμά με τον… Σαμαρά!

Ανέβηκα το προηγούμενο Σάββατο 31-8-13 στη ΧΛΟΗ στην Κηφισιά για να δω την κωμωδία «Οικογένεια Μίλλερ».

Πριν ξεκινήσει το έργο έφθασε -διακριτικότατα οφείλω να πω- η οικογένεια Σαμαρά και έκατσε σχεδόν δίπλα στη δική μου οικογένεια.

Η σειρά με την οποίαν έκατσαν στις 4 θέσεις ήταν αρχικά τυχαία.

Τροποποιήθηκε όμως με προσωπική παρέμβαση του κ. Σαμαρά, ο οποίος υπέδειξε στον γιο του να αλλάξει θέση με την κόρη του.

Τα δύο παιδιά έδειχναν περίπου 14-15 ετών, άρα λογικά είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν πώς θα κάτσουν δίπλα στους γονείς τους, σε θέσεις που άλλωστε φυλάσσονταν από αστυνομικούς.

Την παρέμβαση του πρωθυπουργού τη θεώρησα ως επιβεβαίωση της άποψης περί συγκεντρωτικού στυλ μάνατζμεντ που ασκεί ο Πρωθυπουργός απέναντι στους υπουργούς και συνεργάτες του.

Η πραγματική επιβεβαίωση όμως ήρθε αργότερα.

Μέχρι να ξεκινήσει το έργο και μετά, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, ο κ. Σαμαράς ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ δεχόταν και έγραφε μηνύματα στο αρχαίο κινητό του.

Ένα κινητό, το οποίο κανένα παιδί των ΒΠ δεν θα καταδεχόταν να χρησιμοποιεί, τέτοια παλιομοδίτικο μοντέλο που είναι.

Επίσης μίλαγε σιγανά στο κινητό, καθώς συνέχεια κάποιοι τον καλούσαν, για οδηγίες/εγκρίσεις, υποθέτω.

Έρχομαι λοιπόν στο ερώτημα: Είναι σωστό να μη γίνεται τίποτε αν δεν το εγκρίνει, ή τουλάχιστον αν δεν το μάθει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός;

Είναι δυνατόν να μην έχει ούτε 2 ώρες να δει σαν άνθρωπος με την οικογένειά του μία κωμωδία;

Η απάντηση είναι ότι ΝΑΙ, είναι όχι απλώς σωστό, αλλά είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ το εν λόγω στυλ στην ελληνική δημόσια διοίκηση.

Ειδικά αν σκεφτούμε τα αποτελέσματα από τον αντίστοιχο τρόπο του αμέριμνου ΓΑΠ (στο λεξικό Μπαμπινιώτη, στο λήμμα αμέριμνος πρέπει να μπει φωτογραφία του ΓΑΠ), η απάντηση είναι εμφατικά ΝΑΙ.

Αν σκεφτούμε και το χαλλλλαρό μάνατζμεντ του Κώστα Καραμανλή του νεότερου, τότε είναι ΝΑΙ εις το τετράγωνο.

Επιπλέον εμείς οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουμε βιώσει ως υφιστάμενοι, ή ως προϊστάμενοι, τη γονιδιακή αντίδραση του Έλληνα στη στοχοθεσία και στοχοπροσήλωση.

Τις περισσότερες φορές ο μόνος τρόπος για να αποδώσει ένας διευθυντής, ή ένας εργοδηγός, είναι το στενότατο μαρκάρισμα του άμεσου προϊσταμένου του. 

Το έργο τέλειωσε και η οικογένεια Σαμαρά έφυγε διακριτικότερα από όσο ήρθε. Ουδείς ασχολήθηκε μαζί της, δείγμα ελπίζω πολιτικού πολιτισμού.

Βέβαια θα ήταν ίδια η συμπεριφορά των πολιτών, αν ο Πρωθυπουργός πήγαινε να δει το έργο σε κάποια ολιγότερο προνομιούχο συνοικία της Αθήνας;

Δεν ξέρω.

Γνωρίζω όμως ότι σε μία δυσκολότατη περίοδο για τη χώρα, προτιμώ ο Πρωθυπουργός να μην ησυχάζει ούτε για μισή ώρα, παρά να αφήνει το σύστημα να δουλεύει όπως μόνον αυτό ξέρει (δηλαδή, να μη δουλεύει).

Ακόμα και αν συμφωνώ, ή διαφωνώ με τις επιλογές του, η διοίκηση με στιβαρό χέρι (έστω και σε σημείο πρόκλησης πνιγμού) είναι προτιμότερη από αυτήν που βασίζεται στη φιλοτιμία και την αίσθηση καθήκοντος των νεοελλήνων.

Βιομηχανικός εργάτης

Protagon